Verdwenen hockeyers: Sam Saxton wilde liever zingen dan hockeyen

In de serie ‘Verdwenen hockeyers’ beantwoorden talenten uit het verleden de vraag waarom ze abrupt gestopt zijn. In deze aflevering Sam Saxton (29), die wereldkampioen werd met Jong Oranje, maar twee jaar later haar hart volgde en koos voor een avontuur als zangeres.

Veel in het leven draait om timing. Drie dagen na het interview in koffiebar Vascobelo in Amsterdam bereikt de muzikale loopbaan van de oud-speelster van Bloemendaal en Hurley een mijlpaal. Nadat ze jarenlang haar zangambities vooral vorm heeft gegeven met het verzorgen van optredens, brengt ze nu haar allereerste single uit: Misty Days. Hij is te beluisteren via deze link.

Aan het eind van het interview over haar afscheid van het hockey zeven jaar geleden zegt Saxton: ‘Nu ik erover nadenk, heeft mijn single best raakvlakken met mijn hockeyloopbaan. Blijf je eigen pad volgen, ook al kom je onderweg hobbels tegen. Hockey vond ik prachtig, maar de wereld van de muziek trok mij steeds meer.’

Sam Saxton in 2012 als speelster van Jong Oranje. Foto: Koen Suyk

Ze bedankte voor Nederlands Meisjes U16

Op haar zeventiende maakte Saxton de overstap van haar jeugdliefde en destijds overgangsklasser Bloemendaal naar hoofdklasser Hurley. Met Jong Oranje won ze vervolgens in 2013 in Mönchengladbach de wereldtitel. Twee jaar later stopte ze al met hockeyen.

Achteraf gezien dienden de eerste signalen zich misschien al aan toen ze bedankte voor Nederlands Meisjes U16. ‘Mijn week zat veel te vol. School, gitaarles, zes keer per week trainen, dat trok ik niet. Eén keer zat ik onderweg naar de training huilend in de auto. Ik voelde me ook helemaal niet op m’n plek in het team. Er heerste een bepaalde sfeer die ik slecht trok. Hockeyen deed ik vooral omdat ik het leuk vond, niet omdat ik per se Oranje wilde halen. Veel van die meiden kenden elkaar al jarenlang. Onderling was er sprake van een bepaalde competitie, die mij totaal niet lag’, vertelt de oud-spits over hoe zij die periode ervaren heeft.

Wat ik toen heel erg heb gemerkt, is dat wanneer je op topniveau speelt, je blij moet zijn om voor dat soort selectieteams te worden geselecteerd Sam Saxton

Behalve enkele begripvolle reacties kreeg het vijftienjarige talent ook enkele negatieve reacties op haar besluit om te stoppen bij Nederlands Meisjes U16. ‘Sommige personen reageerden daar best heftig op. Vooral diegenen die mij naar voren hadden geschoven en vonden dat ik de selectie aan hen te danken had. Terwijl ik daar helemaal niet om gevraagd had. Ze vonden me ondankbaar. Wat ik toen heel erg heb gemerkt, is dat wanneer je op topniveau speelt, je blij moet zijn om voor dat soort selectieteams te worden geselecteerd. Dat is het pad dat je moet bewandelen. Maar voor mij gold dat dus niet.’

Enkele jaren later was het Rick Mathijssen – haar coach bij Hurley en op dat moment assistent van Raoul Ehren bij Jong Oranje – die haar vroeg of ze ervoor open stond om mee te doen aan de selectietrainingen bij Jong Oranje. ‘Mijn eerste reactie was dat ik dat niet wilde. Mijn gedachten gingen meteen terug naar de drukkende sfeer die er hing bij Nederlands U16. Maar Rick hamerde erop dat er bij Jong Oranje een totaal andere vibe hing. Hij stelde voor dat ik het gewoon eens zou proberen. Dat heb ik gedaan. En eerlijk is eerlijk: Rick had gelijk. Spelen in Jong Oranje beviel me heel goed. Ik ben uiteindelijk superblij dat ik dat heb gedaan, want ik heb er twee mooie jaren meegemaakt’, vertelt Saxton, die behalve het WK van 2013 ook het EK van 2012 won.

De artwork van de eerste single van Sam Saxton: Misty Days. Foto: Caroline Sikkenk

Optreden in plaats van trainen

Parallel aan haar hockeyloopbaan zette Saxton haar eerste voetstappen in de muziekwereld. Rond haar twaalfde leerde ze spelen op de gitaar van haar ouders. Op latere leeftijd begon ze met zingen. Uiteindelijk volgden haar eerste optredens.

‘Naar het wereldkampioenschap onder 21 nam ik mijn gitaar mee. Samen met een kamergenootje schreef ik een liedje voor het hele team. Voor mijn teamgenoten was het volgens mij altijd heel erg duidelijk dat ik behalve hockey ook zingen heel erg leuk vond.’

Dat haar zangambities steeds serieuzer werden, bleek toen Saxton zich afmeldde voor een avondtraining bij Hurley omdat ze was uitgenodigd om ergens op te treden. ‘Het was een optreden dat ik heel graag wilde doen, in een dorp, op een schitterend podium, met een band. Een training zeg je natuurlijk niet zomaar af. Rick vond het gelukkig goed. Maar als hij het niet goed had gevonden, was ik alsnog naar dat optreden toe gegaan. Zó graag wilde ik het. Achteraf kun je misschien stellen dat dat het eerste scheurtje is geweest tussen mij en het tophockey.’

Sam Saxton in het shirt van Hurley. Foto: Koen Suyk

Einde hockeyloopbaan

Na het wereldkampioenschap had Saxton nog altijd de leeftijd om voor Jong Oranje uit te komen, maar ze stelde zich niet meer verkiesbaar. Samen met haar vriend maakte ze een muzikale reis door Canada. Terug in Nederland durfde ze steeds meer haar hart te volgen. Twee jaar na de wereldtitel hing ze haar stick aan de wilgen.

‘Behalve mijn toenemende interesse voor muziek speelden ook mijn aanhoudende rugklachten een rol om te stoppen met hockeyen. Eens in de zoveel tijd ging ik door mijn rug. Spelen voor Jong Oranje was met mijn rugklachten al best een uitdaging. Wilde ik de stap naar het Nederlands elftal maken, dan zouden die klachten alleen nog toenemen, verwachtte ik. Dat vond ik het niet waard. Daarvoor was de lokroep van de muziek bovendien te groot. In plaats van vier keer per week ging ik mijn laatste maanden bij Hurley al twee keer per week trainen. Dat was voor mij ideaal. Maar je zit wel in een team. Je kunt onmogelijk eisen dat je minder vaak traint, maar wel net zo vaak speelt. Daarom besloot ik dat het tijd was om te stoppen.’

Teamfoto Jong Oranje Dames voorafgaand aan het WK onder 21 in 2013. Voor: Saskia van Duivenboden, Xan de Waard, Marloes Keetels, Renske Siersema , Sam Saxton, Anne Veenendaal. Midden: Rick Mathijssen, Janneke Schopman, Raoul Ehren, Maria Verschoor, Lauren Stam, Floor Ouwerling, Juliette van Hattum, Elsie Nix, fysio Maaike Brugmans, Frank Wijbenga, Fleur vd Kieft. Achter: Lisa Scheerlinck, Laura Nunnink, Laurien Leurink, Lisanne de Lange, Lieke van Wijk, Sarah Jaspers, Mila Muyselaer. Foto: Koen Suyk

Haar eerste single

Met haar lege agenda op doordeweekse avonden en in het weekend kwam er ruimte vrij voor optredens. Eigen muziek bracht Saxton in die tijd nog niet uit. Behalve op haar zangcarrière stortte Saxton zich ook op haar studie Psychologie.

Leven van de muziek kan de oud-hockeyster vandaag de dag nog niet. Wel is ze begin dit jaar één dag per week minder gaan werken, om zich meer op het zingen te kunnen richten. Dat heeft geresulteerd in het uitbrengen van haar eerste single, zeven jaar nadat ze stopte met hockeyen.

‘Er is best veel tijd over heen gegaan voor ik mijn eerste single uitbracht. Maar dat betekent niet dat ik al die jaren heb stilgezeten. Ik heb af en toe wat optredens gedaan en samen met mijn vriend eigen muziek gemaakt, dat we destijds nog niet hebben uitgebracht. In die tijd zijn er wel veel ideeën ontstaan die uiteindelijk zijn uitgegroeid tot een volwaardig album dat in 2023 uitkomt. Het hockey heb ik al die tijd eigenlijk niet gemist. Wel kijk ik met veel plezier terug op mijn tijd als hockeyster. Ik vind het heel gaaf wat ik met Bloemendaal, Hurley en Jong Oranje heb meegemaakt. Daar ben ik onwijs trots op. Maar dat ik uiteindelijk ben gestopt, is wel een goede keuze geweest.’