Ziekenboeg Amsterdam juicht voor hun team maar huilt in stilte

Amsterdam-speelsters Judith Zeevenhooven, Kelly Jonker en Leiah Brigitha konden zondag in het Wagener Stadion voor fotograaf Koen Suyk nog een grote glimlach opzetten. De geblesseerde hockeysters schreeuwden hun team hartstochtelijk naar een 6-0 zege op hdm. Maar achter hun grote glimlach zit veel leed verborgen.

Vorige week donderdag gebeurde het meest onwaarschijnlijke: Judith Zeevenhooven (26) scheurde na negen maanden revalidatie voor de vierde keer haar kruisbanden, na een rentree die drie wedstrijden heeft geduurd. Het was zo heftig dat ze er afgelopen week nog niet over kon praten.

‘Het doet zoveel pijn. Vooral van binnen. Het is zo ongelofelijk klote. Het is zo rauw op m’n dak gevallen’, vertelt ze zondag op de tribune en haar woorden snijden door de ziel. ‘Kom op meiden’, schreeuwt ze hard tussen het gesprek door, net als haar geblesseerde teamgenoten Jonker en Brigitha. Ze probeert de innerlijke pijn te verbijten. Eigenlijk heeft ze geen woorden voor de pech die haar plotseling weer overviel, waardoor er anderhalve week geleden dikke tranen vloeiden op hockeyclub Amsterdam en er een heel damesteam volledig van slag naar huis ging.

‘Ik voelde me lekker. Iedereen was blij dat ik weer meedeed. Ik had vier weken met een glimlach op m’n gezicht op het hockeyveld gelopen en zo genoten van mijn rentree. Daarom doet het nu extra pijn. Het verdriet komt met golven. Ik heb goede dagen. Op andere dagen komt het verdriet weer erg binnen.’

Nadenken over wat het betekent voor haar hockeycarrière, kan de studente geneeskunde nog niet. ‘Het is allemaal te rauw en te vers. Ik moet nu de keuze maken of ik me weer laat opereren of niet. Maar het voelt nu anders dan vorige keer. Ik had dubbel groen licht gekregen van de medische staf om weer te spelen. Ik voelde me lekker. Daar vertrouw je dan op. Maar ik heb nu het idee dat het niet alleen maar pech is. Er zal iets niet kloppen in m’n lichaam. Wat dat betreft worden de keuzes nu voor mij gemaakt. Ik denk dat ik nu sneller arts zal worden dan ik van tevoren had gedacht.’

De fanatieke Judith Zeevenhooven in betere tijden. Foto: Koen Suyk

International Kelly Jonker

Het trio geblesseerden begeleidt verbaal elke Amsterdamse aanval tegen hdm. Stiekem bijten ze op hun lip, maar ze houden zich sterk. Dit was ook niet de manier waarop international Kelly Jonker (26) zich het einde van de competitie  had voorgesteld. De goaltjesdief werd twee weken geleden geopereerd aan een scheurtje aan haar schouder en mist daardoor de play-offs om de landstitel en de Hockey World League in Brussel.

‘Deze wedstrijd kijken hakt er wel in’, zegt Jonker eerlijk, die met haar rechterschouder in een mitella nog geluk heeft dat ze linkshandig is. Zo kon ze onlangs nog een tentamen maken voor haar studie psychologie. ‘Het doet pijn dat ik hier niet kan spelen, maar ik ben er vooral alert op dat niemand hier per ongeluk mijn schouder aanraakt of tegen me aanloopt.’

Jonker heeft dit al eens eerder meegemaakt en weet wat ze kan verwachten. ‘Als de play-offs en de HWL komen wordt het heel zwaar. Dan moet ik toekijken en voel ik me machteloos.’

Het Europees Kampioenschap in augustus in eigen stadion is nu het doel. Dat is haalbaar, omdat ze vorige keer met dezelfde blessure in drie maanden hersteld was, in plaats van de vier maanden die ervoor staan. Hockey.nl houdt het nichtje van voetballer John Bosman het ‘Marco van Basten-scenario’ voor. De stervoetballer moest lang revalideren voor het EK in 1988, maar was daardoor fris tijdens het toernooi. Van Basten werd topscorer met vijf doelpunten en schoot Oranje naar de Europese titel.

‘Ja, ik kan me zeker aan zo’n scenario spiegelen. Er komen pittige momenten, maar ik heb inderdaad een mooi doel om naartoe te werken en dat is het EK halen. De arts kan niet in de glazen bol kijken, maar de kans dat ik het kan halen is vrij groot. Het hangt er alleen vanaf of ik dan volgens Alyson Annan (bondsoach, red.) hockeytechnisch al op niveau ben.’

Kelly Jonker houdt de moed erin tijdens Amsterdam-hdm (6-0). Foto: Koen Suyk

Leiah Brigitha en haar scooterongeluk

De derde ongelukkige in de Amsterdamse selectie is Leiah Brigitha (23), die in oktober met haar scooter hard werd aangereden, door een auto die haar niet had gezien. Het gebeurde een paar honderd meter van het VU ziekenhuis. De ambulance hoefde maar een kort stukje te rijden. Maar haar hele knie lag in puin. De artsen maakten zich zo’n zorgen om haar gesteldheid, dat ze haar meerdere keren door een scanner lieten gaan, om er zeker van te zijn dat ze geen inwendige schade had opgelopen. In augustus hoopt Brigitha weer mee te trainen. In oktober probeert ze weer wedstrijden te hockeyen. ‘Mijn hele wereld stond opeens op z’n kop. Ik heb een maand bij mijn ouders op de bank gelegen. Ik kon helemaal niets’, vertelt Brigitha, die ook lang moeite had om over haar ongeluk te vertellen. ‘De eerste paar maanden voelde niet echt als herstellen van een blessure, maar vooral als revalideren en gezond worden. Nu ben ik eindelijk weer echt aan het sporten. Ik ben drie keer per week bij de fysiotherapeut en in de fitness.’

Leiah Brigitha in actie voor Amsterdam. Foto: Willem Vernes

Vrijdagavond gezamenlijk eten met het team

Het is altijd de vraag wat je als speler doet als je langdurig geblesseerd bent. Hoe vaak ben je nog bij het team? Dit drietal ging voor de wedstrijd tegen hdm en tijdens de rust mee naar de bespreking. Ze proberen altijd mee te eten op vrijdagavond om contact te houden met hun teamgenoten.

De kansen op een Amsterdamse landstitel zijn geslonken met het gapende gat wat dit  trio achter laat. Vorig jaar verloor Amsterdam de finale om de landstitel van Den Bosch. De gekwetste speelsters doen er alles aan om een positieve bijdrage te leveren aan het team. Dat is volgens Zeevenhooven ook makkelijk dankzij alle steun.

‘Ik word zo lief opgevangen. Ik krijg zoveel aandacht, zoveel kaarten en bloemen. En Vali (vriend Valentin Verga, red.) is ook heel lief. Die weet als hockeyer als geen ander wat ik nu voel’, vertelt ze. ‘Ik wil nu met mijn teamgenoten het seizoen afmaken en op mijn manier een bijdrage leveren. Die meiden zijn ook goede vriendinnen van me. Het is een warm bad. Dat voelt nu goed.’

Amsterdam heeft gescoord tegen hdm. De speelsters op het veld vieren een feestje. Foto: Koen Suyk

Mental coach Kelly Jonker

Ook Jonker probeert met al haar internationale ervaring haar bijdrage te leveren. Zeker nu Amsterdam Dames 1 zo hard wordt getroffen met langdurige blessures, is het zaak om bij elkaar te blijven. ‘Ik kan als een soort mentor en mental coach fungeren’, vertelt Jonker. ‘We hebben dit jaar zoveel meegemaakt met dit team. We hebben elkaar op de reis naar Zambia zo goed leren kennen. De blessure van Judith was heel heftig. Maar het is wat het is. We hebben nog genoeg goeie meiden om landskampioen te worden.’

Blessures zijn de nachtmerrie van de topsporter. Dan is het prettig dat het drietal elkaar kan helpen. Brigitha: ‘Het is eigenlijk niet leuk dat we hier met z’n drieën staan, maar het is wel een stuk gezelliger. Het voelt minder alleen.’