Jasper Luijkx over nieuwe knieblessure: ‘Het was nu meer een emotionele klap’

Hoeveel blessureleed kan een topsporter verdragen? Het is een vraag die Jasper Luijkx de afgelopen periode vaak is gesteld. De 23-jarige speler van Kampong liep twee weken geleden zijn tweede zware knieblessure in twee jaar tijd op. ‘Het was een flinke klap, zowel voor mijn knie als mijn mentale gesteldheid. Ik ben van heel ver gekomen. Daarom is het klote en des te zuurder dat ik dit nu heb.’

Het gebeurde op 29 september in het uitduel met Pinoké. De bal is door Kampong naar voren gescoopt. Alexander Hendrickx van Pinoké lijkt de bal aan te nemen. Luijkx sprint op de Belg af, maar remt af om op vijf meter afstand te blijven. Omdat de bal opeens doorschiet, beslist Luijkx van richting te veranderen. In plaats van het sprintduel aan te gaan met Hendrickx gaat Luijkx naar de grond. Hij grijpt naar zijn rechterknie en slaat vervolgens de handen voor zijn gezicht.

Wegdraaien

‘Ik dacht: ik ben sneller dan dat jij bent’, haalt Luijkx het moment terug. ‘Ik wil afzetten met rechts. Op dat moment sta ik heel hoog, draai zeg maar over de knie. Niet zoals je normaal gesproken moet draaien. Daar klapt het kapot.’

Jasper Luijkx (m) met Bjorn Kellerman (l) en Jasper Brinkman (r) tijdens het duel in de Hoofdklasse tussen Kampong en Bloemendaal (2-2). Foto: Koen Suyk

‘Ik had wel het idee dat het fout zat. Ik voelde dat mijn knie een flinke optater had gekregen, maar op het moment dat ik daar lag was er meer de schrik dat ik wéér iets had, dan dat het echt pijn deed. Wat je normaal ziet bij mensen die hun kruisband scheuren: die schreeuwen het uit. Dat viel bij mij in die zin wel mee. Ik hoopte dat het misschien de buitenste band was, of dat de meniscus een beetje was gescheurd. Maar mijn voorste kruisband? Dat is niet wat ik op dat moment dacht.’

Een afgescheurde kruisband. Dat is niet te beschrijven. Jasper Luijkx van Kampong over zijn knieblessure

De MRI-scan is onverbiddelijk: voorste kruisband gescheurd, een beschadigde buitenste knieband en een botkneuzing. De uitslag komt als een mokerslag binnen bij Luijkx. ‘Op dat moment zelf dacht ik nog: ik houd mezelf nog een beetje groot, maar toen de dokter zei dat ik mijn voorste kruisband had afgescheurd, kwam de klap binnen. Het was nu meer dan eerst een emotionele klap. Ik moest een traan laten, zo simpel is het. Een afgescheurde kruisband. Dat is niet te beschrijven.’

Op zijn 23ste is Luijkx helaas een ervaringsdeskundige. De afgelopen twee seizoenen heeft hij een dik medisch dossier opgebouwd. De ellende begint in 2017 in het duel van Kampong tegen zijn oude club Den Bosch. Hij scheurt zijn hamstring en in zijn val overtrekt hij zijn been waardoor zijn linkerknie naar achteren klapt. De knie blijft voor problemen zorgen. Tijdens de play-offs gaat het opnieuw mis. Het zorgt ervoor dat Luijkx moet revalideren. Het haalt weinig uit, want hij blijft last van het gewricht houden. Voor de stabiliteit van zijn knie gaat hij met een brace spelen. Dat gaat goed tot de uitwedstrijd tegen Amsterdam. De pechduivel slaat dan weer toe.

Jasper Luijkx (r) met Nicki Leijs (l) tijdens de finale van de play-offs om de landtitel tussen Kampong en Amsterdam (1-2) in 2018. Foto: Koen Suyk

Aanloop naar eerste operatie

‘Ik maakte een beweging en voelde in mijn knie dat er iets verkeerds schoot’, herinnert Luijkx zich. ‘Ik probeerde verder te spelen, maar het voelde niet goed. Die zondag speelden we thuis tegen Rotterdam en ik zei dat ik kon spelen. Ik wilde mijn teamgenoten niet in de steek laten, maar daarna kon ik vijf nachten niet slapen. Ik heb daarna gezegd: dit is niet verantwoord. Dit slaat nergens op. De hele dag pillen slikken. Ik moet nu geopereerd worden.’

Oktober 2018 gaat Luijkx onder het mes, maar gaat het mis in de revalidatie. ‘Na de hele riedel van twee weken krukken en vier weken sporten had ik een knie die nog nooit zo dik was geweest. Ik schrok mij helemaal kapot. Ik dacht: het zal toch niet zo zijn dat we nu iets verkeerd hebben gedaan. Ik moest acuut stoppen met sport en kreeg een spuit om de knie rustiger laten worden.’

Opnieuw een dikke knie

Er volgt een onderzoek en dat biedt Luijkx hoop. ‘Ik dacht dat ze de oplossing hadden gevonden. Het probleem zat aan de buitenkant van de knie en daar hadden ze bij de operatie een ijzeren plaatje geplaatst. Ze dachten dat daar een ontsteking zat en hebben dat plaatje eruit gehaald. Daarna kwam weer de hele riedel van krukken en sporten. Vervolgens kreeg ik wéér een dikke knie. En die was zo dik dat ik mijn broek niet eens meer aan kon trekken.’

Jasper Luijkx (l) met Fergus Kavanagh (r) tijdens de finale van de play-offs om de landtitel tussen Kampong en Amsterdam (1-2) in 2018. Foto: Koen Suyk

Het zijn flinke klappen die Luijkx moet incasseren, zeker op mentaal vlak. ‘Tussen de operaties zat ik echt in de put. Die eerste maand ging het echt niet goed’, zegt Luijkx. Het waren loodzware tijden voor hem. Naast zijn blessure overlijden in drie weken tijd de vader van zijn vriendin Joosje Burg, een goede vriend van zijn vader en de vader van een van zijn maatjes.

Naar psycholoog

‘Dan zit je er even doorheen en heb je echt iemand nodig. Ik ben naar een psycholoog gegaan. Je mag op de bank gaan zitten en vertellen. Ik barstte in tranen uit. Je gaat echt in gesprek. Er werd geen nadruk gelegd op de hockeyer Jasper, maar op de mens Jasper. Dat was wel fijn.’

De gesprekken doen Luijkx goed. Langzaam klimt hij uit het dal waarin hij zit. Hij merkt bij zichzelf dat hij weer strijdbaarder wordt. ‘Ik was weer terug met mijn energie, gedachte en gezondheid. Ik dacht: het is nu of nooit.’

Ik ga altijd naar hem als er niemand is die de vinger op de zere plek kan leggen Jasper Luijkx over zijn fysiotherapeut Martijn van Raamsdonk

Hij zoekt, als ook de tweede operatie aan de linkerknie geen effect sorteert, contact met zijn oude fysiotherapeut Martijn van Raamsdonk in Den Bosch. Dat is zijn wonderdokter. ‘Ik ga altijd naar hem als er niemand is die de vinger op de zere plek kan leggen. Hij heeft het echt op zijn manier aangepakt. Het plezier in sporten vond ik al snel terug bij hem. Als je twee keer zo’n optater krijgt, waarbij de knie zo dik wordt dan je geen flauw idee hebt wat er is, vraag je jezelf wel af: waar doe ik het eigenlijk voor? Ik wil normaal kunnen functioneren. Ik kon niet eens de trap op.’

Met Van Raamsdonk werkt Luijkx aan zijn herstel. Stap voor stap gaat hij vooruit, hoewel nog altijd niet duidelijk is wat er met de linkerknie aan de hand is. ‘Ik ben bij de specialisten onder de knieën geweest. Zij denken dat de buitenste meniscus hypermobiel is, maar om dat zeker te weten moeten ze weer in de knie kijken. De afgelopen tijd heb ik de knie niet meer gevoeld, dus een kijkoperatie hoeft nog niet. Ze hebben gezegd: het kan in de komende tijd meer pijn gaan doen en als dat gebeurt moet je aan de bel trekken.’

Wat minder op de club

In de fase waarin Luijkx met Van Raamsdonk werkt aan zijn herstel neemt hij de beslissing om zijn gezicht wat minder bij Kampong te laten zien. ‘Ik zat heel erg met mezelf in de knoop, omdat ik niet wist wat er aan de hand was. Ik had op de club vragen moeten beantwoorden zoals: Gaat het? Weet je het al? Vragen waar je geen duidelijk antwoord op hebt en die energie kosten. Energie die ik nodig had voor mijn herstel. Daarom koos ik ervoor om minder op de club te zijn.’

Jasper Luijkx (l) en Pepijn Luijkx (r) vieren het kampioenschap van Kampong in 2018. Foto: Koen Suyk

In de voorbereiding op dit seizoen sluit Luijkx weer aan bij Kampong. ‘Ik moest vanaf nul beginnen. Ik had een jaar niet gehockeyd. Geen stick aangeraakt. Na een blessure sta je altijd achter en moet je altijd harder werken. Conditioneel is het ook zwaarder. Het enige wat ik deed in de voorbereiding was passen en aannemen en de andere jongens beter laten hockeyen. We bouwden het mooi en rustig op.’

Ik stond met een glimlach op het veld. Ik genoot oprecht van het hockey. Ik heb geen moment gehad dat ik geen zin had om te trainen. Jasper Luijkx na terugkeer op het veld

Luijkx gaat verder: ‘Het ging steeds beter en het voelde ook steeds beter. Het zelfvertrouwen komt dan weer een beetje terug. Ik maakte al grapjes dat ik een paar jongens eruit zou gaan spelen. Ik stond met een glimlach op het veld. Ik genoot oprecht van het hockey. Ik heb geen moment gehad dat ik geen zin had om te trainen. Ook niet na een hele werkdag. Ik heb twee maanden getraind alsof het mijn laatste training was. Toen scoorde ik in de competitie tegen Bloemendaal. Dat was gaaf, vet en leuk en dan wordt het na vijf minuten tegen Pinoké bruut afgebroken.’

Dat moment ligt alweer twee weken achter hem. Luijkx kan er goed over praten. Op het oog ontspannen doet hij zijn verhaal aan de eettafel van zijn ouderlijk huis in Vught. Binnenshuis kan Luijkx zich zonder krukken voortbewegen. Hij hinkt wel, omdat hij zijn rechterbeen niet volledig kan strekken vanwege de afgescheurde kruisband.

Moeilijk te bevatten

‘Het is voor mij ook nog moeilijk te bevatten. Laatst ben ik een rondje gaan wandelen en in het park gaan zitten. Dan moet ik even tot mezelf komen. Daarna gaat het weer. Vandaag zit ik lekker in mijn vel. Ik moet mijn knie zoveel mogelijk rust geven voor de operatie dus werk ik vanuit huis en kijk ik ’s avonds een serie of game ik wat.’

Op 22 oktober wordt Luijkx geopereerd. ‘In het ziekenhuis wilden ze alles uitleggen en toen zei ik: ik weet het al. Ik heb het al een keer meegemaakt. Ik tel niet heel graag af, want ik weet dat het een dag na de operatie pijn gaat doen. Het is niet iets waar ik naar uitkijk.’

Jasper Luijkx scoort tijdens de finale van de play-offs om de landtitel tegen Amsterdam (3-1). Foto: Koen Suyk

Een ander spelletje

‘Het klinkt misschien suf, maar nu kan ik mijn eigen koffie zetten. Na de operatie mag ik drie weken helemaal niet lopen en moet ik overal weer mee geholpen worden. Dan moet je hinkelen en doen. Het wordt een ander spelletje. Mentaal wordt je ook echt getest. Ik kijk meer uit naar het moment dat ik de brace er af mag doen over twee, drie maanden. Dat ik weer fatsoenlijk kan lopen zonder dat je iets geks om je lichaam hebt.’

Na de operatie wacht voor Luijkx opnieuw een lange weg naar herstel. ‘Er staat negen tot twaalf maanden voor. Misschien ben ik een eigenwijze zak, maar dan is voor mij negen het streven. Dat is gewoon mogelijk.’

Terug in het blauw van Kampong?

Of Luijkx straks weer het blauwe shirt van Kampong aan kan trekken, kan hij op dit moment nog niet zeggen. Natuurlijk is het zijn ambitie om volgend seizoen weer op het veld te staan. ‘De definitieve keuze is erg afhankelijk van de situatie. Hoe voelt alles? Hoe voelt mijn lichaam? Hoe sta ik ervoor? Er zijn zoveel factoren eigenlijk. Mijn eerste gevoel is: ik ga ervoor. Ik laat het op mij afkomen en bekijk het van dag tot dag. Ik wil mezelf ook geen onnodige druk opleggen en bouw het rustig op. Ik weet dat er negen maanden voor nodig is en die ga ik ook gebruiken. Dus dat komt helemaal goed. Zeker.’