Verdwenen hockeyers: de captain van NL Jongens B die op zijn 18de stopte

In de serie ‘Verdwenen hockeyers’ geven talenten uit het verleden antwoord op de vraag waar ze gebleven zijn. In deze aflevering: Hajo Meijer (25), die op zijn vijftiende aanvoerder van Nederlands Jongens B was, dat Europees kampioen werd. Op zijn achttiende – na één seizoen in HGC Heren 1 te hebben gespeeld – stopte hij ineens.

Toen Hajo Meijer een belofte van zestien jaar was, was hij zo bezeten van hockey dat hij iedere vrijdag in zijn woonplaats Groningen in de trein stapte, ontspannen achterover ging zitten en pas tweeënhalf uur later in Den Haag weer uitstapte. Meijer hockeyde helemaal bij HGC. Op ons YouTube-kanaal staat een reportage uit 2010 over de jongen van toen, voor wie het verre reizen niet eens een opgave was. Hockey was een soort roeping voor hem.

‘De jongen die ik in de video zie, is op sommige vlakken heel iemand anders dan de persoon die ik nu ben’, is Meijers eerlijke conclusie, als we hem op een doordeweekse middag aan de telefoon hebben en confronteren met de aandoenlijke beelden. ‘Het was voor iedereen een behoorlijke verrassing dat ik na één jaar in Heren 1 al stopte. Maar ik heb er nooit spijt van gehad. In de jeugd betekende hockey alles voor me, in de senioren raakte ik het plezier in het spel volledig kwijt.’

Nu ik erop terugkijk, vind ik dat ik blij had moeten zijn met de speelminuten die ik in Heren 1 kreeg. Maar dat was niet hoe ik het beleefde toen ik zeventien was. Toen vond ik dat ik te weinig speelde. Hajo Meijer

Zeven jaar na dato is Meijers plotselinge afscheid van de hockeywereld nog altijd een gebeurtenis die de nodige vragen oproept. Een groot deel van zijn jeugd was hij bereid flinke afstanden af te leggen om op een hoger niveau te kunnen trainen en spelen. Al vroeg koos hij voor Union, waarmee hij landskampioen werd in de B1. Toen al moest hij telkens vanuit Groningen een lange reis afleggen, toen nog naar Nijmegen. Op maandagen trainde hij vaak met Nederlands A of Nederlands B, meestal in Utrecht, Zeist, of Amsterdam. Op zestien-, zeventienjarige leeftijd had hij dus al veel offers moeten brengen. En toen hij bij HGC na één jaartje proeven aan de Hoofdklasse eindelijk de vruchten daarvan kon plukken, vond hij het opeens genoeg geweest. Toen stopte hij.

Zelf heeft hij daar drie redenen voor kunnen bedenken, vertelt hij nu – volwassen geworden. Allereerst kon hij in zijn eerste en enige seizoen in de senioren niet wennen aan het feit dat hij veel minder speeltijd kreeg dan hij in de jeugd gewend was. ‘Nu ik erop terugkijk, vind ik dat ik blij had moeten zijn met de speelminuten die ik in Heren 1 kreeg. Maar dat was niet hoe ik het beleefde toen ik zeventien was,’ zegt Meijer. ‘Toen vond ik dat ik te weinig speelde. Aan het begin van het seizoen kreeg ik wat speelminuten – ook niet veel, hoor. Vervolgens moest ik steeds met Heren 2 meedoen en op het eind werd ik weer bij Heren 1 gehaald. Al zat ik opnieuw vooral op de bank.’

‘Omdat ik in Heren 1 amper speelde, had ik er geen lol meer in’

Meijer is realistisch genoeg om te weten dat coach Alex Verga hem vaker had opgesteld als hij de sterren van de hemel had gespeeld. Hij neemt hem en de club ook niets kwalijk. Maar het was wel voor het eerst in zijn leven dat hij het plezier in het hockey kwijtraakte.

‘Omdat ik amper speelde, had ik er geen lol meer in. Ik begon ook aan mezelf te twijfelen. Hoe goed was ik nou eigenlijk? Ik was altijd vrij groot en snel geweest, misschien had ik in de jeugd te veel op mijn snelheid en fysiek geteerd en kwam ik tekort in de senioren, waar dat verschil gelijk getrokken is. Ik heb me serieus afgevraagd of ik het niveau wel aankon.’

Hajo Meijer in Nederlands Jongens A. Foto: Koen Suyk

‘Later heb ik wel eens tegen m’n ouders gezegd dat het allemaal net te veel was’

Ten tweede denkt Meijer dat er in het betreffende jaar zoveel in zijn leven veranderde dat het allemaal wel érg hectisch was. Op zijn zestiende verkaste hij van Union naar HGC. Na één seizoen in de A’tjes te hebben gespeeld, werd hij vervroegd doorgeschoven naar de senioren. In datzelfde jaar ging hij studeren in Leiden en op kamers.

‘Later heb ik wel eens tegen m’n ouders gezegd dat het allemaal net te veel was. Met m’n studie ben ik uiteindelijk gestopt omdat het voor mij niet met hockey te combineren was. Achteraf was het beter geweest om eerst een tussenjaar te hebben, zodat ik meer rust had en me volledig op het hockey had kunnen richten.’

Hockeyen in de jeugd is heerlijk ongecompliceerd. Dát was voor mij het pure hockeygevoel. Het gevoel van het lied ‘Zo groen als gras’ van de tv-serie All Stars. Alle randzaken die er in Heren 1 bij komen kijken, konden me gestolen worden.

Tot slot was voor Meijer ook het sociale aspect een reden om te stoppen. Altijd met een team onderweg zijn, kostte hem energie. Na een training of een wedstrijd wilde Meijer het liefst zelf bepalen wanneer hij naar huis ging, vertelt hij. Op sommige momenten vond hij het leuk om te blijven, op andere momenten had hij daar geen zin in. Toch werd dan van hem verwacht dat hij na het douchen bleef eten, bleef rondhangen in het clubhuis, of zijn gezicht op een bijeenkomst van de sponsor liet zien.

‘Uit dat soort dingen heb ik nooit plezier gehaald. Ik vond hockey heel gaaf: het willen winnen, het maken van doelpunten, het iets bereiken met een team. Hockeyen in de jeugd is heerlijk ongecompliceerd. Dát was voor mij het pure hockeygevoel. Het gevoel van het lied ‘Zo groen als gras’ van de tv-serie All Stars. In Heren 1 komt er meer bij kijken, maar al die randzaken konden me gestolen worden. Ik had geen zin om constant ‘aan’ te staan. Dat had ik in de jaren daarvoor al en dat heb ik nu nog steeds’, zegt Meijer.

Hajo Meijer in Nederlands Jongens A. Foto: Koen Suyk

Het team heb ik niet ingelicht. Ik heb helemaal niks meer van me laten horen. Nu denk ik: dat kan echt niet.

Alles bij elkaar opgeteld concludeerde Meijer op achttienjarige leeftijd dat het mooi geweest was. In de jeugd had hij een perfect huwelijk met het hockeywereldje, maar daarna waren ze allebei steeds verder uit elkaar gegroeid. Midden in de zomer hakte hij de knoop door, een paar maanden nadat coach Alex Verga hem verteld had dat hij met hem door wilde. Meijer besloot dat hij niet meer aan het nieuwe seizoen zou beginnen.

Vervolgens stond hij voor de volgende loodzware taak: de club en de spelers inlichten. ‘Ik heb nooit spijt van de beslissing gehad om te stoppen, wel van de manier waarop ik weg ben gegaan. Dat was niet chique. Ik vond het heel moeilijk. Vooral om met een verklaring te moeten komen, omdat het zo’n ongebruikelijke beslissing was. Ik was pas net 18’, vertelt Meijer.

‘Ik heb Mark Bouwman – toenmalig bestuurslid tophockey – gebeld en gezegd: ik stop ermee. Het kwam voor hem als een totale verrassing. Ik weet niet eens meer of ik tegen de coaches heb gezegd dat ik stopte. Volgens mij heb ik slechts een mailtje naar Alex gestuurd. Ik schaam me een beetje voor hoe het gegaan is. Het team heb ik niet ingelicht. Ik heb helemaal niks meer van me laten horen. Nu denk ik: dat kan echt niet. Toen koos ik voor de makkelijke weg. Omdat ik het lastig vond om het uit te leggen.’

Hajo Meijer in Nederland Jongens A. Foto: Koen Suyk

Het pure hockeygevoel vond Meijer terug in het coach van jeugdteams

In zijn hockeyloze leven richtte Meijer zich op zijn studie. Hij ging Psychologie studeren aan de Hogeschool Leiden. Na het halen van zijn propedeuse ging hij verder aan de Rijksuniversiteit Groningen. Het wereldje van het tophockey miste hij niet. Verliefd op het spel bleef hij wel. Op een middag kroop Meijer achter de computer en typte hij een e-mail naar GHBS in Groningen. Of hij daar misschien een jeugdteam training kon geven of kon coachen?

Zo kon het gebeuren dat Meijer zichzelf voor z’n twintigste toch weer terug vond langs de lijn van een hockeyveld. Hij gaf leiding aan Meisjes D2. De eerste oefenwedstrijd die het team speelde, voelde voor hem als een flashback naar vroeger. Als het zo groen als gras-gevoel. ‘Het was in de zomer. Ik moest zelf het clubhuis opendoen. Wij waren het enige team dat speelde. Op het veld liep iedereen kriskras door elkaar, maar wel met veel plezier. Na de wedstrijd dronken de meiden limonade en waren ze na vijf minuten weer weg. Ik was degene die het clubhuis afsloot en daarna stapte ik op de fiets naar huis. Het contrast met wat ik gewend was, kon haast niet groter zijn. Er waren geen verplichtingen na de wedstrijd. Nee, het ging weer puur om hockey.’

Na vier jaar een jeugdteam onder zijn hoede te hebben gehad, stopte Meijer vanwege zijn werk met coachen. Hij promoveert momenteel bij de afdeling onderwijswetenschappen aan de Rijksuniversiteit Groningen. Dat valt voor hem moeilijk te combineren met hockey, zegt hij. Toch begon het afgelopen winter weer te kriebelen. Voor het eerst sinds jaren stond hij zelf weer binnen de lijnen. Met vrienden in de zaal, bij Winschoten Heren 1.

‘Ook daar was het precies weer zoals vroeger. Ongecompliceerd hockey. Serieus, maar met veel lol. Precies datgene dat ik dat ene jaar heb gemist.’

Input voor deze serie? Mail naar redactie@hockey.nl.

Lees ook

• Verdwenen hockeyers: het talent dat nooit meer kon hockeyen
• Verdwenen hockeyers: keeper Piet Noordam begon opeens een restaurant
• Verdwenen hockeyers: op haar 15de een talent, op haar 20ste gestopt