Verdwenen hockeyers: keeper Piet Noordam begon opeens een restaurant

In de serie ‘Verdwenen hockeyers’ geven talenten uit het verleden antwoord op de vraag waarom ze abrupt zijn gestopt. In deze eerste aflevering: Piet Noordam (27), de oud-keeper van Den Bosch en Jong Oranje die op 22-jarige leeftijd het roer omgooide. Hij gaf zijn leven als tophockeyer op om samen met zijn vriendin een eigen restaurant te beginnen.

Vijf jaar geleden was de laatste keer dat hij zijn handen gebruikte om ballen mee tegen te houden. Nu, op een doordeweekse middag, shaket hij er achter de bar een cocktail mee, in foodbar PACHO in het oude centrum van Nijmegen. Het is de tweede zaak die hij geopend heeft, sinds hij op jonge leeftijd besloot zijn ene droom (tophockeyer zijn) te verruilen voor zijn andere droom (een eigen restaurant beginnen).

Oorspronkelijk dacht Noordam dat hij misschien wel tot zijn dertigste keeper zou blijven. Vanuit de jeugd van Union stapte hij over naar Rotterdam, waarna hij werd ingelijfd door Den Bosch. Daar groeide hij uit tot eerste keeper en speelde hij in het seizoen 2013/2014 onder Sjoerd Marijne een belangrijke rol in de shootout-serie in de play-outs, waardoor Den Bosch in de Hoofdklasse bleef. Noordam doorliep ook Nederlands Jongens B en Nederlands Jongens A en keepte met Jong Oranje het WK-21 in New Delhi. ‘Als keeper is het extra moeilijk om na Jong Oranje aan te haken bij het grote Oranje, omdat je achteraan aansluit. Maar de ambitie om door te breken, had ik toen wel degelijk’, vertelt hij nu.

Piet Noordam in foodbar PACHO in Nijmegen. Foto: David van Haren

Als keeper ben je immers pas op je best als je rond de dertig bent. Daarom heb ik veel respect voor Pirmin Blaak, die een lange adem heeft gehad.

Nog voordat hij was afgestudeerd aan de hogere hotelschool in Den Haag, waarop hij zijn vriendin Mariam leerde kennen, werd Noordam benaderd door de eigenaar van een leegstaand pand in het Limburgse dorpje Plasmolen. Dat ligt niet ver bij Nijmegen vandaan, waar Noordam vandaan komt.  ‘Toen we benaderd werden, hadden we ons diploma nog niet eens. Maar ik vond het een uitgelezen kans om samen met Mariam een eigen onderneming te beginnen. Daar ben ik meteen serieus over gaan nadenken.’

Wat op de achtergrond ook meespeelde, is dat Noordam zichzelf diep van binnen niet zijn hele leven volledig in het teken van hockey zag stellen. ‘Ik wist: als ik voor de absolute top wilde gaan en de Olympische Spelen wilde halen, moest ik honderd procent geven. Dan moest ik iedere dag keihard trainen, zonder er direct de vruchten van te plukken. Als keeper ben je immers pas op je best als je rond de dertig bent. Daarom heb ik veel respect voor Pirmin Blaak, die een lange adem heeft gehad. Hij heeft zijn hele leven in het teken van hockey gesteld. Of ik dat had gekund, en ook zo lang als hij, dat weet ik niet. Ik weet niet of ik ooit in het rijtje Ronald Jansen, Jaap Stockmann, Pirmin Blaak had komen te staan.’

Samen met zijn vriendin Mariam. Foto: David van Haren

Voor mijn teamgenoten kwam het als donderslag bij heldere hemel dat ik stopte

Noordam besloot de kans die het leegstaande pand hem bood met beide handen aan te grijpen. Tijdens de contractonderhandelingen aan het eind van het seizoen 2014/2015 vertelde hij zijn toenmalige coach Eric Verboom dat hij zou stoppen. ‘Dat kwam als een verrassing voor hem. Na de laatste wedstrijd heb ik het in de kleedkamer aan mijn teamgenoten verteld. Ook voor hen kwam het als donderslag bij heldere hemel. Ze vonden het wel meteen een dappere keuze. Omdat ik liet merken dat ik niet twijfelde, accepteerden ze het sneller en waren ze ook vooral blij voor me.’

Vanaf dat moment richtte Noordam zich met ziel en zaligheid op zijn nieuwe leven. Toch voelde het voor hem vreemd om op het moment dat zijn oude ploeggenoten volop in voorbereiding op het nieuwe seizoen waren hij in zijn oude kloffie de muren stond te doen. ‘Het eerste jaar heb ik – naast het klussen – nog wat clinics gegeven. Maar vanaf de dag dat we open gingen, in januari 2016, had ik geen tijd meer om op welke manier dan ook met hockey bezig te zijn. Vanaf toen heb ik mijn ziel en zaligheid volledig in het restaurant gestoken.’

Als keeper van Jong Oranje. Foto: Koen Suyk

Uiteindelijk volgde er ook een tweede zaak

Het restaurant in Plasmolen heet GRANO en serveert huisgemaakte Italiaans geïnspireerde gerechten. Noordam staat in de keuken, zijn vriendin doet de bediening. Het is een intieme setting, met een open keuken, vertelt hij. Hij kent zijn klanten goed: sommigen komen wekelijks eten.

Het ondernemende stel miste in het Limburgse dorpje wel de vibe van een bruisende stad. Halverwege 2017 kochten ze hun tweede zaak, in het centrum van Nijmegen. Na een verbouwing van anderhalf jaar resulteerde dat in foodbar PACHO, waar Noordam nu zijn verhaal doet. Centraal gelegen in de stad kun je neerploffen in één van de comfy zitjes in de lounge, een speciaalbier van de tap bestellen of genieten van de snelle Latijns-Amerikaanse deuntjes uit de speakers.

Aan het werk in foodbar PACHO in Nijmegen., Foto: David van Haren

Ik mis het heus wel, het hockey. Vooral het teamgevoel.

Noordam vertelt het allemaal met een twinkeling in zijn ogen. Dezelfde twinkeling als toen hij net over zijn hockeycarrière sprak, die verraadde dat hij nog steeds verliefd is op de sport. Regelmatig krijgt hij de vraag of hij geen spijt van zijn keuze heeft. ‘Wanneer klanten GRANO googelen, komen ze al snel uit bij de berichten dat ik keeper was. Daarom vragen ze er best vaak naar. Soms komen er gasten uit het hockey eten en die willen natuurlijk ook weten hoe het met me gaat.’

Maar spijt heeft hij niet, antwoordt hij. ‘Het is een goede keuze geweest. Dit is wat Mariam en ik voor de lange termijn willen. Ik zie het als een luxe dat ik deze keuze heb kunnen maken. Van de ene uitdaging rolde ik in de andere. Ik mis het heus wel, het hockey. Vooral het teamgevoel. Ik zou ook wel weer zo fit als toen willen zijn. Maar mijn keeperstas, die staat nog steeds op dezelfde plek als waar ik ‘m vijf jaar geleden heb neergezet.’