Glimp van oude Maartje Paumen in mogelijk haar laatste duel

Toen zondagmiddag de toeter voor het einde van de Belgische vrouwenfinale klonk, stond Maartje Paumen de eerste paar seconden moederziel alleen. Terwijl haar tegenstanders elkaar juichend in de armen vielen, zakte de oud-international door haar knieën. Verslagen staarde ze naar het veld, waarop even later een traan viel. 

In mogelijk de laatste wedstrijd van haar carrière lukte het Paumen niet haar ploeg Royal Antwerp aan de Belgische landstitel te helpen. Antwerp had na de 1-0 nederlaag van donderdag moeten winnen, maar bleef in de tweede finalewedstrijd tegen Waterloo Ducks steken op een 1-1 gelijkspel, overigens wel met een assist van Paumen.

In het kringetje vocht Paumen tegen de tranen. Ze beet op haar lip. Ze schudde haar hoofd. Ze veegde haar ogen droog. Het moeilijkst had ze het op het moment dat ze met haar ploeg de paar honderd supporters opzocht, die Antwerp de hele wedstrijd hadden toegezongen. Toen het applaus van de tribunes klaterde, waren haar ogen het natst.

Maartje Paumen houdt het na de finale niet droog. Foto: phdph.com.

‘De kans bestaat dat ik stop, maar ik weet het nog niet helemaal zeker’ Maartje Paumen

‘Het zou kunnen’, antwoordde Paumen op de vraag of dit haar allerlaatste wedstrijd was. ‘De kans bestaat dat ik stop, maar ik weet het nog niet helemaal zeker. Ik ga er de komende dagen nog eens goed over nadenken.’

Mocht dit de laatste wedstrijd van Paumen zijn geweest, dan sloot ze haar carrière in ieder geval in een sfeervolle ambiance af. De entourage van deze finaledag van de Belgische play-offs had iets weg van de Euro Hockey League. Hier, bij de club Braxgata in Boom – waar Nederland in 2013 het EK speelde en in de halve finale van Engeland verloor, mede dankzij een gemiste shoot-out van Paumen – werd vandaag niet alleen de vrouwenfinale gespeeld.

Ook de mannenfinale en de strijd om plek drie stonden op het programma. Speciaal voor de zeker vijftienhonderd aanwezige bezoekers waren twee tijdelijke tribunes neergezet. Er hing een groot scherm en er waren eetkraampjes. De zingende supportersgroepen van beide teams, die spandoeken en fakkels bij zich hadden, deden de rest.

Deze Paumen is niet meer de Paumen van haar gloriedagen

‘We hebben gestreden voor wat we waard zijn’, was het eerste dat Paumen in het interview op het veld zei, een paar minuten na de ceremonie. ‘We hebben het niet vandaag laten liggen, maar donderdag al. Toen misten we het vuur en de power die je nodig hebt om een finale te winnen. Vandaag kunnen we onszelf niks verwijten. We hebben gestreden voor iedere meter.’

Het klinkt vertrouwd uit de mond van de speelster die in haar gloriedagen bekend stond om haar winnaarsmentaliteit. Toch is de Paumen die zondag de Belgische finale verloor, niet meer de Paumen die schitterde in Oranje en bij Den Bosch. Een groot verschil is de snelheid die ze is verloren. Regelmatig draafde ze achter de snelle, behendige aanvallers van de Waterloo Ducks aan. Zelfs met haar gevreesde sleeppush was iets opvallends aan de hand.

Maartje Paumen staat op de kop van de cirkel klaar om aan te leggen voor een strafcorner. Foto: phdph.com.

Paumen legt aan voor haar gevreesde sleeppush

In de vierde minuut gingen alle meegereisde fans – haar ouders, haar vriendin, haar schoonfamilie, haar vriendinnen en Den Bosch-speelsters Ireen van den Assem en Margot van Geffen – er eens goed voor zitten. Bij een stand van 0-0 kreeg Royal Antwerp al vroeg in de wedstrijd een strafcorner.

Paumen manifesteerde zich op de kop van de cirkel. De bal werd aangegeven en het kanon leek in stelling te worden gebracht. Maar opeens sprintte Paumen weg, de cirkel in. Antwerp koos voor een variant. Een flats van een teamgenoot ging via een stick over. Het was een keuze die Paumen in de tijd dat ze finales besliste, nooit had geaccepteerd. Geen coach of ploeggenoot die het zelfs had durven opperen.

Van de rust zelve naar een woedeuitbarsting

Na een half uur verraadde de oud-aanvoerder van Oranje toch haar klasse. Rond de 23-meterlijn kreeg Antwerp een vrije slag. Paumen eiste de bal op en ramde ‘m de cirkel in. Haar teamgenoot Lauranne Struijk tipte ‘m heerlijk binnen en Paumen stak haar arm in de lucht. Ze juichte, maar niet meer zoals vroeger. Ze was de rust zelve.

Het contrast was groot toen Paumen drie minuten later woest op een van de scheidsrechters afstormde. Waterloo Ducks had uit een strafcorner een veel te hoog eerste schot op doel gevuurd. Bovendien was dat met de bolle kant gebeurd, maar de scheidsrechter had het niet gezien en keurde het doelpunt goed. Paumen vloog op hem af en greep naar haar hoofd. ‘Videoscheids!’ brulde ze. Toen die de goal om onbegrijpelijke redenen goedkeurde, staarde Paumen de scheidsrechter secondelang vragend aan. Alsof ze wilde zeggen: hoe kán dit?

Maartje Paumen is het niet eens met de beslissing van de scheidsrechter. Foto: phdph.com.

In de 45ste minuut verdiende Royal Antwerp opnieuw een strafcorner. Het kan wel eens de laatste strafcorner van Paumen ooit zijn geweest. Dit keer koos Antwerp niet voor een variant, maar was het de bedoeling Paumen in stelling te brengen. Alleen de bal kwam niet ideaal voor haar stick te liggen. Noodgedwongen moest ze hem slaan. Een schot dat strandde op de legguard van de keepster.

In de jacht op een doelpunt was gelukkig een vleugje van de oude Paumen te zien. Naarmate het eindsignaal dichterbij kwam, werd Paumen weer de grote aanjager, die het team in het slotoffensief op sleeptouw nam. Ze sprintte richting de zijlijn om snel een bal uit te nemen. Ze veroverde een bal een meter of tien over de middenlijn. Ze rende over de linkerflank naar voren en schold een teamgenoot uit omdat die haar niet had aangespeeld terwijl ze vrij stond. Ze schreeuwde naar een ballenmeisje dat moest opschieten. Ze sloeg een bal snoeihard de cirkel binnen.

Ze dirigeerde haar teamgenoten nog één keer naar voren

Twintig seconden voor tijd dirigeerde Paumen als vanouds haar teamgenoten nog één keer naar voren. Op de 23-meterlijn wilde een medespeler een vrije slag nemen, maar Paumen stuurde haar weg. Ze speelde een teamgenoot aan op de rechterflank, die de bal voor het doel slingerde. Daarna klonk het gevreesde eindsignaal. Antwerp had de strijd om de landstitel verloren. Het duurde een seconde of dertig voor Paumen de armen van een medespeelster vond.

‘Het is een lastig seizoen geweest. Ik heb zó lang bij Den Bosch gespeeld. Hier heb ik een nieuwe start moeten maken en mijn plek in het team moeten vinden. Na de eerste competitiehelft kwam ik beter in m’n spel en heb ik een wezenlijke bijdrage aan het team kunnen leveren. Maar ik ben hier maar voor één ding naartoe gekomen. Dit team aan het kampioenschap helpen. Ik baal ervan dat dat vandaag niet is gelukt.’

Maartje Paumen en haar teamgenoot Elodie Picard troosten elkaar. Foto: phdph.com.