Nog één keer genieten van de vijf mooiste Rio-momenten

Het jaar 2016 was natuurlijk vooral het jaar van de Olympische Spelen. Hockey.nl-verslaggever Marco van Nugteren was in Rio de Janeiro en deed verslag. Door middel van vijf hoogtepunten blikt hij nu terug.

1) De stilte bij de winnende shoot-out van Ellen Hoog

De scheidsrechter blies op haar fluit. Ellen Hoog stond klaar om haar shoot-out te nemen en het geroezemoes van de toeschouwers daalde in alsof er een minuut stilte begon. Ze begrepen het, de toeschouwers. De kunst van de stilte. Wat kan een zinderende stilte een prachtig middel zijn om de spanning van het moment aan te geven. Zelden groeide het hockeystadion uit tot een sfeervol stadion – doorgaans was het er leeg en kil – maar nu stond het kippenvel op onze armen. Het publiek voelde haarfijn aan dat dit een alles-of-niets-moment was. Een moment waarop Ellen Hoog balanceerde tussen eeuwige roem en tranen van verdriet. Naarmate ze dichter- en dichterbij de Duitse keepster kwam, nam het geroezemoes heel zachtjes toe, als opmaat naar de ultieme vreugde-uitbarsting. Ze schoot. Je hoorde de bal tegen de plank ploffen en het publiek barstte in juichen uit. Hoog begon in de rondte te rennen, gooide haar stick weg en hief haar armen in de lucht. Even had ze alle duizenden ogen in het stadion nog op haar gericht, vlak voordat ze bedolven zou worden onder haar dolblije teamgenoten. Een fotograaf van Getty legde dit prachtige moment vast in de onderstaande foto. Ik kan er uren naar kijken.

(c) PASCAL GUYOT/AFP/Getty Images

2) De trots bij de 4-0 tegen Australië

Mink van der Weerden leunde op zijn stick. Wierp een blik op aangever Bob de Voogd, zag dat Robbert Kemperman de bal stopte en sleepte ‘m in het doel. 4-0. Vier nul! Nota bene tegen de wereldkampioen. Op de tribune voelde het alsof we getuige waren van een historische wedstrijd. Met ieder doelpunt voelden wij Nederlanders ons steeds iets groter worden. We keken om ons heen, om zeker te weten dat iedereen zag dat wij uit Nederland kwamen. We waren trots. Niet alleen vanwege de uitslag, maar vooral omdat die uitslag zo onverwacht kwam. Op een overwinning hadden we allemaal gehoopt, maar zo’n galavoorstelling, daar had niemand rekening mee gehouden. Naast me zat een Belgische verslaggever, die me eerder naar de regels had gevraagd. Hij wist dat België de volgende tegenstander van Oranje zou zijn. Hij durfde me nu nauwelijks meer aan te kijken. De angst droop van zijn gezicht af. De afloop is natuurlijk bekend, maar even, heel even stond zijn angst symbool voor de grootsheid van Oranje. Voor even was Nederland weer de koning van de hockeysport – en dat was goud waard.

(c) KNHB/Koen Suyk

3) Het ongeloof bij de comeback van de Duitsers tegen Nieuw-Zeeland

De Duitse verslaggeefster naast me schudde al met haar hoofd. Ze had haar artikel al bijna af. Iets in de trant van: blamage voor de regerend olympisch kampioen. Ze hoefde bij wijze van spreken alleen nog maar op enter te drukken. Maar toen, in de slotfase van deze kwartfinale, voltrok zich een wonder. Een scenario uit een stripverhaal. Het was net na de 4-0 overwinning van Oranje op Australië, ook dat nog. Alsof we deze avond al niet genoeg hockeyspektakel hadden gezien. De aansluitingstreffer van Duitsland, de 2-1 vier minuten voor tijd, geloofden we nog wel. De 2-2 in de laatste minuut konden we al een stuk moeilijker bevatten. Maar de winnende 3-2 van Florian Fuchs, uit een razendsnelle counter, met Fuchs als enige Duitser tussen vijf Nieuw-Zeelanders in. Nota bene in dezelfde minuut als de gelijkmaker, met nog maar 0,6 seconden op de klok. Dat kón niet waar zijn? Het was typisch zo’n moment waarin de tijd even stil staat. Waarin je even met je ogen moet knipperen en een fractie van een seconde niet gelooft wat er gebeurt. Dertien seconden geleden was Nieuw-Zeeland toch nog in de aanval? Een minuut geleden stonden zij toch nog met 2-1 voor? Het waren de Duitsers, de dolblije, rondrennende Duitsers die me er van deden overtuigen dat het écht waar was. Dat ze het wéér geflikt hadden. Dit was zonder twijfel de meest bizarre minuut van het toernooi.

(c) David Rogers/Getty Images

4) De kolkende tribune toen Argentinië de finale won

De Argentijnse man naast me op de perstribune schreeuwde à la Jack van Gelder in zijn microfoon. Ergens in Argentinië was nu, vermoedelijk via een radiozender, secondelang één lange oerkreet te horen. De Argentijn Agustin Mazzilli had zojuist uit een counter, twintig seconden voor tijd, de bal in het lege, Belgische doel gelopen: 4-2. Een oorverdovend kabaal steeg vanaf de tribunes op. Een onophoudelijk gejuich. Voor één van de eerste keren dit toernooi waren de tribunes bijna volledig bezet, nu voor negentig procent door bloedfanatieke Argentijnen. Belgen waren er niet veel. Het was alsof Argentinië de finale in eigen land speelde. Het anders zo sfeerloze stadion lieten ze voor één keer uitgroeien tot een fenomenale hockeytempel. De Argentijnen begrijpen waar het om gaat. Het gaat niet om het inzetten van een liedje, of om het plichtmatig in je handen klappen. Het gaat niet om het zoveel mogelijk kabaal maken. Het gaat om het meegolven met de wedstrijd. Om precies de juiste sfeer te creëren op precies het juiste moment. Om te kolken op het moment dat je moet kolken. Springend in die prachtige blauwwitte shirts stonden de Argentijnen als één man achter hun land. Ze slaagden erin om – in een ander land nog wel – een ouderwets hol van de leeuw te creëren. En die haat moeten de Belgen op het veld hebben gevoeld. Of ze daardoor verloren hebben, kun je natuurlijk nooit weten, maar één ding weten we wel: gewonnen hebben ze in ieder geval niet.

5) De levensles die de Brazilianen ons leerden

Meteen na het laatste fluitsignaal van de laatste poulewedstrijd van de Braziliaanse mannen, tegen Australië, voltrok zich op het veld een schitterend tafereel. Een volstrekt spontane actie. Australië had Brazilië met maar liefst 9-0 vernederd, maar zelfs van de kleinste vorm van teleurstelling hadden de Brazilianen geen last. Nee, nu de wedstrijd was afgelopen, grepen ze hun kans. Zestig minuten lang waren ze de tegenstander van de Aussies geweest, maar nu mochten ze eindelijk weer zijn wat ze veel liever zijn, hun fan, vooraan in de rij voor een foto. Eindelijk mochten ze hun helden Jamie Dwyer, Mark Knowles en al die andere grootheden omarmen. Daar stonden ze dan, twee teams kriskras door elkaar, schouder aan schouder, lachend naar de aangestormde fotografen. Dit waren geen doorgewinterde topsporters, dit waren doodnormale hockeyers, liefhebbers zoals de meesten van ons. Hockeyers die het nooit voor mogelijk hadden gehouden dat ze ooit op de Olympische Spelen zouden spelen, maar die nu toch maar mooi tussen al die wereldkampioenen stonden. Natuurlijk, met topsport had het weinig te maken wat de Brazilianen tijdens de Olympische Spelen lieten zien. Kansloos verloren ze iedere wedstrijd. Maar wat er na dat duel tegen Australië op het veld gebeurde, leerde iedereen in het stadion een belangrijke levensles. Mocht je ooit het geluk hebben dat één van je dromen uitkomt, geniet er dan met volle teugen van, tot de laatste minuut aan toe.