Verdwenen hockeyers: het talent dat nooit meer kon hockeyen

In de serie ‘Verdwenen hockeyers’ geven talenten uit het verleden antwoord op de vraag waarom ze abrupt gestopt zijn. In deze aflevering: Alessia Delogu (23), het talent van Laren dat met Nederlands Meisjes B in 2012 Europees kampioen werd in Valencia. Via de achterdeur verdween ze vervolgens uit de hockeywereld.

Grote namen van nu, met nog kinderlijke gezichtjes, kijken de lens in op de foto hieronder, acht jaar geleden genomen. Frédérique Matla (72 caps). Ginella Zerbo (40 caps). Kyra Fortuin (10 caps). Maxime Kerstholt (8 caps). Links en rechts worden ze vergezeld door teamgenoten die inmiddels ook volwaardige hoofdklassespeelsters zijn geworden. Elin van Erk (Laren). Lisa Visser (Hurley). Karlijn Adank (Laren). Elke Boers (Hurley).

Maar op de onderste rij, tweede van rechts, zit een talent dat in 2020 niet meteen bij iedereen in de hockeywereld een belletje doet rinkelen. Acht jaar geleden nog Europees kampioen met Nederlands Meisjes B. Nu compleet van de radar verdwenen.

Teamfoto Nederlands Meisjes B. Foto Koen Suyk

Dit onderwerp heeft veel impact op mijn leven gehad en dat heeft het nog steeds

Wat is er met Alessia Delogu gebeurd? Waarom hockeyt ze niet meer? Staat ze nog wel eens langs de lijn? Lukt het haar om generatiegenoten Frédérique Matla en Ginella Zerbo in Oranje te zien spelen zonder te denken dat zij daar ook had kunnen staan?

Het is half 11 ’s ochtends als aan de andere kant van de lijn een stem klinkt met een accent dat alleen uit Twente kan komen. ‘Ik vind het een eer om mee te werken aan het interview. Dit onderwerp heeft veel impact op mijn leven gehad en dat heeft het nog steeds’, zegt Delogu, die Italiaanse en Indische roots heeft, maar luid en duidelijk in Enschede geboren is.

Bekend is dat ze in de jeugd bij EHV speelde, in Enschede. Een jaar na het gewonnen jeugd-EK maakte ze op 17-jarige leeftijd de overstap naar Laren, dat in die tijd met internationals Naomi van As, Kim Lammers, Joyce Sombroek en Willemijn Bos onder contract had staan. Met Nederlands Meisjes A speelde Delogu later nog een vierlandentoernooi in Birmingham. Dat is uiteindelijk het laatste dat in onze databases en fotoarchieven terug te vinden is van haar hockeycarrière, die daarna in rook lijkt te zijn opgegaan.

Leuke trainingsstage gehad in Sevilla!! #gezellig #laren #dames1 pic.twitter.com/HrNShGBMzA

— Alessia Delogu (@alessiadelogu) February 18, 2014

Het moment dat ze geblesseerd raakte

Pijn klinkt nog altijd in haar stem als ze vertelt over die ene dag die haar leven op zijn kop zette, ergens in februari 2014. ‘Ik was net terug van de trainingsstage met Dames 1 in Sevilla toen ik in Nederland een oefenwedstrijd met Meisje A1 speelde. Het was een avondwedstrijd. Het was winter, het veld was hard en glad. Ik wilde een hoge bal aannemen en maakte daarbij een rare beweging, ik gleed uit. Toen ik opstond, voelde ik gelukkig niets. Ik was opgelucht dat ik niet geblesseerd was. De wedstrijd heb ik gewoon uitgespeeld. Pas later ontdekte ik wat er met me aan de hand was.’

In haar geheugen staat nog altijd gegrift dat ze in de auto op weg naar huis al last kreeg van haar rug. Uit bed komen, ging de volgende ochtend nauwelijks. De eerstvolgende training was een marteling. ‘Het was alsof mijn benen verzuurden. Alsof ik tijdens het sporten direct spierpijn had.’

Ze hockeyde alsof ze geen kracht meer had

Fysiotherapeut na fysiotherapeut keek Delogu verontschuldigend aan, als ze haar moesten opbiechten dat ze haar niet konden helpen. Geen van hen kon achterhalen wat ze precies had. Weken verstreken. Wedstrijden in Dames 1 sloeg Delogu over, op zaterdag speelde ze nog wel in A1.

‘Op een dag moest ik bij Rick Mathijssen komen, toen bondscoach van Nederlands Meisjes A. Hij vertelde me dat ik niet geselecteerd werd voor een bepaald toernooi. Jij kunt zo ontzettend goed hockeyen, zei hij, maar je speelt alsof je geen kracht meer hebt. Alsof je kapot bent.’

‘Dat ben ik ook, zei ik toen.’

In Nederlands Meisjes A. Foto: Koen Suyk

Het was de bedoeling dat ik een contract zou tekenen, maar vanwege die hernia ging dat opeens niet meer door

Onmiddellijk besloot Delogu rust te nemen. De pijn werd echter alleen maar erger. Na maandenlang wachten bracht een MRI-scan eindelijk uitsluitsel. Op zeldzaam vroege leeftijd (17 jaar) kampte ze met een hernia in haar rug. ‘Op zomervakantie in Italië hebben mijn ouders ter plekke een rolstoel voor me geregeld. Na elke paar stappen, moest ik alweer gaan zitten. In Nederland ben ik geopereerd. Ik had meteen al minder pijn. Ik zat nog wel aan zware tabletten. Maar ik was opgelucht. Ik wilde zo snel mogelijk weer op het hockeyveld staan.’

De hardste klap kwam toen Laren haar geen contract aanbood. ‘Ik had voor de winterstop al veel minuten in Dames 1 gemaakt. Het was de bedoeling dat ik een contract zou tekenen, maar vanwege die hernia ging dat opeens niet meer door. Het bestuur zei dat ik het maar moest laten weten als ik weer fit was. Maar ik werd nooit meer fit. Het contact hield op. Ik hoorde niets meer van het bestuur. Toen leerde ik hoe hard topsport kan zijn. Als je de club niets te bieden hebt, ben je uit the picture.’

Ze kwam in een zwart gat, vertelt ze. ‘Van jongs af aan was mijn vizier op hockey gericht. Dat kon nu niet meer. De pijn in mijn rug kon ik nog wel verdragen, maar dat ik niet meer kon hockeyen, dat ik niet meer kon doen waar ik gelukkig van werd, dat kwam nog veel harder aan. Ik kon ook niet naar school, omdat ik te veel last had van de operatie. Zitten deed pijn. Ik ben opgevangen door mijn familie. In Enschede, waar ik woonde, had ik verder niemand meer. Ik was altijd weg. Altijd in Laren, altijd hockeyen. Die paar maanden dat ik bij Laren speelde, waren te kort om een intensieve band op te bouwen. Opeens realiseerde ik me dat ik geen vrienden meer had. Dat was verschrikkelijk.’

Achteraf heb ik te lang hoop gehouden dat het allemaal wel goed zou komen. Ik werd er helemaal gestoord van

Anderhalf jaar nadat ze uitgleed op dat gladde veld, was het de zoveelste arts door wie ze behandeld werd die opeens tegen haar zei: ‘Heeft niemand jou ooit verteld dat je nooit meer kunt hockeyen?’ Nee, dat had niemand haar verteld. Maar ze vond het goed zo. Delogu maakte de keuze ermee te stoppen. ‘Achteraf heb ik te lang hoop gehouden dat het allemaal wel goed zou komen. Ik werd er helemaal gestoord van. Ik was bij zó veel fysio’s geweest, ik wilde mezelf niet weer teleurstellen. Ik accepteerde dat het er niet meer in zit had.’

Eén keer kwam ze nog bij haar oude club EHV. ‘Iedereen vroeg hoe het met me ging. Dat was lief bedoeld, maar ik vond het vooral vervelend. Op de terugweg in de auto werd ik verdrietig. Ik dacht: ik had daar kunnen staan, op het veld. Daarna ben ik nooit meer geweest.’

‘De liefde voor het spelletje is nooit verdwenen’

Het hockey liet Delogu achter zich. Ze richtte zich op haar studie Commerciële Economie, waarvoor ze nu aan het afstuderen is. Haar scriptie heeft ze net ingeleverd. ‘Het gaat goed met me. Ik heb het hele verhaal afgesloten. Ik houd nog steeds van sport. Bijna elke dag kom ik in de sportschool. Krachttraining kan mijn rug gelukkig wel aan. Ik mis het wel als ik langs een hockeyveld loop en het geluid van de bal hoor. De liefde voor het spelletje is nooit verdwenen. Maar ik zal zelf nooit meer hockeyen.’

Zes jaar zijn inmiddels verstreken sinds de val die haar toekomstbeeld veranderde. ‘Ik dacht dat ik het Nederlands team kon halen. Ik was middenvelder, ik zag mezelf wel assists geven in Oranje. Wat ik mezelf kwalijk neem, is dat ik te veel op hockey gefocust was. Ik wilde het zó graag goed doen, dat ik te veel spanning had. Ik zou iedere sporter mee willen geven dat je niet zoveel druk op jezelf moet leggen. Belangrijker is dat je geniet van wat je doet. Voor het te laat is.’

Lees ook

• Verdwenen hockeyers: keeper Piet Noordam begon opeens een restaurant

Input voor deze rubriek? Mail naar redactie@hockey.nl.