Verdwenen hockeyers: op haar 15de een talent, op haar 20ste gestopt

In de serie ‘Verdwenen hockeyers’ geven talenten uit het verleden antwoord op de vraag waar ze gebleven zijn. In deze aflevering: Valerie van Odijk (23), het voormalige talent van SCHC dat in Nederlands Meisjes B en Nederlands Meisjes A speelde. Nadat ze niet slaagde bij Stichtsche, ontdekte ze dat er ook een leven buiten het hockey was.

Spijt van haar beslissing om haar stick op te bergen, heeft de speelster niet die op haar vijftiende debuteerde in Dames 1 van Stichtsche en Europees kampioen werd met Nederlands Meisjes B. Het telefoongesprek is nog maar net begonnen of uit de vrolijke, energieke stem van het voormalige talent blijkt dat ze in haar nieuwe, hockeyloze leven het geluk gevonden heeft. ‘Ik kom nog regelmatig kijken bij Stichtsche Dames 1. Langs de lijn krijg ik wel eens de vraag of ik het hockey niet mis. Nee, ik mis het totaal niet. Sterker nog, ik ben blij met het leven dat ik nu heb opgebouwd en zou niet meer zes of zeven keer per week willen trainen.’

Valerie van Odijk in het tenue van SCHC. Foto: Koen Suyk

Van Odijk slaagde niet bij SCHC

Het verhaal van Van Odijk is onder meer het verhaal van een belofte die droomde van Oranje, die goed genoeg was om voor Nederlands Meisjes B en A geselecteerd te worden en die zakte voor haar eindexamen omdat ze leefde voor het hockey, maar die bij Stichtsche niet doorbrak en nieuwsgierig werd naar wat het leven nog meer te bieden had dan enkel met een bal en een stick in de weer te zijn.

‘In de jeugd vond ik hockeyen het leukste dat er was. Maar nadat ik op mijn zestiende van de jeugd was overgestapt naar Dames 1, nam het plezier alleen maar af. Daar waren meerdere redenen voor’, vertelt Van Odijk.

‘In mijn eerste seizoen, onder Janneke Schopman, kreeg ik nog best veel speeltijd. Maar op een gegeven moment kwamen er steeds meer spelers van buiten Stichtsche naar Dames 1 toe. Er werden toppers aangetrokken, omdat de club landskampioen wilde worden. Begrijpelijk, maar ik had daar moeite mee, omdat ik minder speelminuten kreeg. Terwijl ik van mezelf wist dat ik goed genoeg voor Dames 1 kon zijn. In de jeugd hoorde ik altijd tot de besten.’

Valerie van Odijk in Nederlands Meisjes B. Foto: Koen Suyk

Ik legde mezelf zoveel druk op. Kreeg ik een bal aangespeeld, dan dacht ik alleen maar: laat ‘m niet van je stick afspringen.

Gemiddeld duurde een invalbeurt van Van Odijk een paar minuten, vertelt ze. Dat is misschien niet veel, maar ook weer niet ongebruikelijk voor een belofte uit de A-tjes, die van haar coach de kans krijgt om zonder druk te wennen aan het niveau van de Hoofdklasse. Maar dat is niet hoe Van Odijk het beleefd heeft, zegt ze. Door de korte invalbeurten nam de druk voor haar juist alleen maar toe. Er hoefde maar een bal in haar richting te worden gespeeld of ze voelde de priemende ogen van haar coach alweer in haar rug. Bang om een fout te maken. Bang om na één slechte pass meteen weer gewisseld te worden.

‘Ik legde mezelf zoveel druk op. Kreeg ik een bal aangespeeld, dan dacht ik alleen maar: laat ‘m niet van je stick afspringen. Nou, dat gebeurde dan natuurlijk juist wel. In mijn koppie zat het niet goed. Ik haalde mijn niveau daardoor niet meer. Als ik na een fout gewisseld werd, dacht ik altijd: laat me gewoon staan. Dan herpak ik mezelf wel weer. Op deze manier kwam ik natuurlijk nooit in de wedstrijd.’

Dat SCHC in korte tijd veel coachwisselingen doormaakte (Janneke Schopman-Giles Bonnet-Nettie van Maasakker) hielp ook niet bepaald mee, denkt Van Odijk. Voor het seizoen 2015/2016 werd er opnieuw een nieuwe coach aangesteld: dat was Etienne Spee. ‘In een één-op-één-gesprek heb ik tegen hem gezegd dat ik meer speeltijd wilde dan het jaar daarvoor. Dat kon hij me niet beloven, antwoordde hij. In nóg zo’n jaar had ik geen zin. Toen heb ik besloten om Stichtsche te verlaten’, is Van Odijks kant van het verhaal.

Samen met SCHC-coach Nettie van Maasakker. Foto: Koen Suyk

‘Het was een mentaal probleem’

Bij haar nieuwe club Bloemendaal hoopte ze, op negentienjarige leeftijd, weer in haar oude spel te komen. Dat lukte deels, maar niet helemaal, zegt ze nu. Privé zat ze niet top in haar vel. Ze vond het lastig om haar teamgenoten van SCHC achter te laten, na wat er een paar maanden eerder met keepster Inge Vermeulen was gebeurd. Hockeyend ging het beter dan bij Stichtsche, vertelt ze, maar het maken van een actie, de durf, het schijt hebben en gewoon doen, dat vertrouwen ontbrak nog steeds. ‘Natuurlijk gaat alles in de jeugd een stuk makkelijker, dat begrijp ik heus wel, maar toch had ik gevoel dat ik niet alles liet zien wat er in me zat. Dat begon me te frustreren. Waarom lukt het me ook bij Bloemendaal niet, vroeg ik me af. Het was een mentaal probleem.’

Een ander leven begon te lonken. Het studentenleven. In Amsterdam begon Van Odijk aan haar studie Marketing en Communicatie. Hurley was in haar geïnteresseerd. Het idee was om eerst in het tweede te beginnen en daarna verder te kijken. Zodoende was er ook tijd genoeg voor haar ontgroening bij de studentenvereniging, waarvan ze lid was geworden.

Honderd keer in mijn leven heb ik me moeten verontschuldigen omdat ik moest trainen. Dat wilde ik niet meer.

‘Een paar vriendinnetjes van me zaten bij dezelfde studentenvereniging. Ik was al een aantal keer met hen mee geweest, in mijn tijd bij Bloemendaal. Dat vond ik heel erg leuk. Daarom dacht ik: ik doe het gewoon. Ik word lid. Het is nu of nooit’, zegt Van Odijk.

Al binnen een paar weken wist ze dat ze de goede keuze had gemaakt. ‘Het was een verrijking voor mijn sociale netwerk. Ik leerde nieuwe mensen kennen, buiten het hockey om. Mijn studie liep ook lekker. Ik haalde goede cijfers. Ik voelde me vrijer. Er lag geen druk op mijn schouders meer. Als vriendinnen me vroegen of ik ’s avonds gezellig kwam eten, dan kón dat gewoon. Honderd keer in mijn leven heb ik me moeten verontschuldigen omdat ik moest trainen. Dat wilde ik niet meer. Dat gehaast iedere keer, van school naar de training, en dan ’s avonds kapot thuis komen, daar was ik klaar mee. Nu was er een alternatief, dat greep ik met beide handen aan. Ik genoot met volle teugen van de vrijheid die ik had.’

In actie bij Bloemendaal. Foto: Koen Suyk

‘Het andere leven had altijd wel gelonkt, denk ik’

Het was in eerste instantie de bedoeling dat Van Odijk na haar ontgroening zou proberen aan te sluiten bij Hurley Dames 1. Een enkelblessure zette een streep door die plannen. Het jaar daarna koos ze voor een vriendinnenteam bij Pinoké. Daar stopte ze na één seizoen.

‘Dit is het eerste jaar dat ik helemáál niet meer hockey, ook niet op een lager niveau. Ik ga bijna aan mijn scriptie beginnen en ben komende zomer afgestuurd, hoop ik. Doordat ik niet meer hockey, heb ik twee gave stages kunnen lopen. Straks wil ik eerst gaan reizen en daarna gaan werken. Misschien dat ik op een gegeven moment wel weer in een lager team ga spelen, Amsterdam of Pinoké Dames 2 of Dames 3, ofzo. Ik zie het niet meer gebeuren dat ik ooit nog in Dames 1 speel.’

Had het ook anders kunnen lopen, is de slotvraag aan Van Odijk. Was het mogelijk geweest dat ze nog steeds in het tophockey actief was?

Er klinkt een stilte aan de andere kant van de lijn. Ze heeft een paar seconden bedenktijd nodig. Dan zegt ze: ‘Stel dat ik niet bij een topploeg was begonnen en makkelijker de aansluiting met Dames 1 had kunnen vinden, dan was het misschien anders gelopen. Ik heb veel bewondering voor de meiden die de top wél hebben bereikt. Maar uiteindelijk was ik daar waarschijnlijk niet gelukkig van geworden. Het andere leven had altijd wel gelonkt, denk ik. Ik vind andere dingen nu eenmaal belangrijker dan hockey.’

Input voor deze serie? Mail naar redactie@hockey.nl.

Lees ook

• Verdwenen hockeyers: het talent dat nooit meer kon hockeyen
• Verdwenen hockeyers: keeper Piet Noordam begon opeens een restaurant