Maria Verschoor: ‘Hoop dat Parijs mijn leukste toernooi ooit wordt’

Ze is, met haar 30 jaar, een zeer ervaren kracht van de Oranje Dames. Heeft een indrukwekkende palmares met 206 interlands, drie wereldtitels en twee olympische medailles (zilver en goud). Maar kom bij Maria Verschoor niet aan met vragen over stoppen. Ze is nog altijd gedreven en ambitieus. Voor Parijs heeft ze naast de gouden plak een duidelijk doel: ‘Ik wil heel graag presteren, maar niet ten koste van alles.’

Vergelijk jezelf eens met de Maria Verschoor van drie jaar geleden, die naar de Spelen in Tokio ging?
Maria Verschoor: ‘Ik ben dezelfde Maria, maar ik heb mezelf wel verder ontwikkeld. Ik voel me rustiger en relaxt, meer stabiel. Ik ben de afgelopen jaren gegroeid, volwassener geworden.’

Is je rol anders dan drie jaar geleden?
‘We dragen allemaal een verantwoordelijkheid. Maar ik ben de oudste en één van de meest ervaren speelsters. Daar hoort ook een andere verantwoordelijkheid bij. Ik kijk wat meer om me heen in de groep, knoop gesprekjes aan. Ik heb denk ik altijd wel een goed gevoel gehad van wat er in de groep leeft en wat er nodig is op welk moment.’

Het gaat erom dat je kan presteren op het hoogste niveau én dat je plezier kan hebben.

Drie jaar geleden bleek tijdens de evaluatie na de gewonnen Spelen van Tokio onvrede over het prestatieklimaat bij Oranje. Een onderzoek volgde, bondscoach Alyson Annan vertrok en met eerst Jamilon Mülders en nu Paul van Ass als coach is er een nieuwe weg in gelagen. Hoe kijk je terug op die periode?
‘Het is een pittig proces geweest. Maar we zijn vanaf dat moment gaan bouwen aan iets nieuws. Aan een cultuur die goed voelt voor iedereen. Ik zat laatst hier in de eetzaal bij Amsterdam na de training van Oranje. Toen keek ik om me heen en dacht: wow, wat is onze wereld in een paar jaar tijd anders geworden. Daarmee wil ik overigens niet zeggen dat ík dat even heb gedaan. Dat hebben we met z’n allen gedaan. Ik ben echt blij hoe het nu gaat.’

Maria Verschoor: Ik heb het idee dat de sfeer goed is, we hebben het heel leuk met elkaar. Daar ben ik blij mee.’ Foto: Willem Vernes

Past deze groep bij jouw sociale karakter?
‘Ik wil gewoon dat iedereen zich goed voelt en zich vrij voelt om echt zichzelf te zijn. Ik ben van de harmonie. Het maakt niet uit wie je bent of hoe oud je bent. Het gaat mij niet alleen om de prestaties, alleen om winnen, winnen, winnen. Dat is een dunne balans. Daar moeten we scherp op blijven. We zijn mensen, zijn een team. Het proces is nooit klaar. We moeten eraan blijven werken, met elkaar in gesprek blijven. Anders kunnen er toch dingen in sluipen.’

Wat verwacht je van deze Spelen?
‘Ik heb er zoveel zin in. Dat is echt niet normaal. Ik ben aan het genieten. Ik heb het idee dat de sfeer goed is, we hebben het heel leuk met elkaar. Daar ben ik blij mee. Ik denk dat ik daardoor de leukste Spelen ooit ga hebben. Het gaat erom dat je kan presteren op het hoogste niveau én dat je plezier kan hebben. Ik wil dat we vet hockey laten zien en dat we plezier uitstralen. Natuurlijk wil ik goud halen. Maar er is een groter doel naast. Zo moet je het zien. Ik wil graag presteren, maar niet ten koste van alles.’

Je hebt je de laatste jaren uitgesproken over de ongelijke betalingen tussen mannen en vrouwen in het hockey. Wat zegt dat over jouw ontwikkeling?
‘Ik ben sterker geworden. Ik wil mezelf uitspreken over wat ik vind, over mijn normen en waarden. Ik heb het idee dat ik dichter bij mezelf ben gekomen. Ik moest er wel voor uit mijn comfortzone komen. Het is ook spannend. Mensen vinden er wat van als je jezelf uitspreekt. Dat moet je kunnen denken: so be it. Ik denk niet dat ik dat eerder had gekund, ben ernaartoe gegroeid.’

Foto: Willem Vernes

Waar komt jouw sociale inborst vandaan? Heb je dat in je opvoeding meegekregen?
‘Zeker. Normen en waarden waren bij ons thuis belangrijk. Ik sta voor eerlijkheid en gelijkheid. Ik weet dat mijn ouders altijd achter mij staan. Ik denk wel dat ze in het begin dachten: waarom doe je dat nou? Maar ik weet dat ze uiteindelijk trots zijn en het toch knap vinden dat ik dat heb gedaan.’

Ben je trots dat je je hebt uitgesproken?
‘Dat vind ik lastig om te zeggen. Natuurlijk ben ik trots. Maar dan vooral op mijn eigen proces. Ik heb het gedaan omdat ik erin geloof. Ik zou hier graag meer mee willen doen, ook na het hockey.’

Leg eens uit?
‘Het is iets dat dicht bij mijn hart staat. Het lijkt me echt leuk om teams en bedrijven te helpen in psychologische veiligheid, om samen een optimale werkomgeving te creëren. Dat vind ik superinteressant. En ik heb natuurlijk ook een verhaal om te vertellen en veel ervaring opgedaan met verschillende manieren van leiding geven. Eigenlijk wil ik gewoon mensen helpen. Daar begin ik misschien na de Spelen wel aan, naast het hockey.’

Je bent nu dertig jaar. Denk je al na over het einde van je carrière?
‘Daar ben ik wel mee bezig. Ik denk dat dat best een overgang zal zijn. Ik weet niet of ik in een zwart gat terecht zal komen, maar het wordt wel wennen. Hockey is zo lang, eigenlijk van jongs af, zo’n belangrijk onderdeel van mijn leven, dat het automatisch even duurt voordat je daar een goede invulling voor hebt. Maar ik probeer daar wel al mee bezig te zijn’

Heb je in je hoofd wanneer je wil stoppen?
‘Ik weet het niet. Ik heb wel een ideaal scenario in mijn hoofd, maar dat houd ik voor me. Ik moet ook nog maar kijken hoe het allemaal loopt. Ik denk dat ik het ook wel voel; ik voel nu dat ik nog niet klaar ben. We hebben in 2026 een WK in eigen land. Maar misschien denk ik daarna: ik wil nog wel door tot en met de Olympische Spelen van 2028 in Los Angeles. Het liefst antwoord ik op deze vraag: ik ga nog tien jaar door, dan krijg ik tussendoor ook geen vragen. Want ik weet het echt nog niet.’