Sombroek stopt door slijtage heup: ‘Kan geen dingen half doen’

De afgelopen jaren werd de pijn in haar rechterheup steeds een beetje erger. Doordat ze hypermobiel is kan ze de meest onmogelijke ballen stoppen, maar de vele splits die ze maakte hebben wel voor slijtage gezorgd. De keuze om te stoppen kon Joyce Sombroek (26) pas maken toen ze alleen op reis was in Nieuw-Zeeland. Ver weg van alles en iedereen. ‘Met aangepast trainen had ik het EK misschien nog wel gered. Maar ik kan geen dingen half doen. Daarbij: ik wil straks ook als arts kunnen werken zonder pijn en over vijf of tien jaar met mijn kinderen kunnen spelen.’

‘Ik probeer het te zien als mijn keuze en niet als gedwongen stoppen’, stelt Sombroek. Toch is haar heup die de doorslag gaf. ‘Er is nooit veel over in de media geweest. Dat wilde ik ook niet.’
Geneeskunde-studentwaardig legt ze het probleem beeldend uit. Met haar ene vuist in de palm van haar andere hand. ‘Kijk, als ik in de split ga, gaan de kop en de kom tegen elkaar. Daar is artrose, dus slijtage, opgetreden. Anderhalf jaar geleden zagen we dat op de MRI. Mijn klachten werden ook steeds iets erger.’

‘Ik heb vrij kunnen keepen’

Ondanks dat slijtage niet weggaat, was toen was nog het verhaal: het is heel lokaal, dus als je wat minder traint, meer core-stability oefeningen doet en supplementen neemt, dan kan het nog, vertelt Sombroek. ‘Ik heb alles geprobeerd, ben ook vol voor Rio gegaan. Dat ging goed. Ik heb vrij kunnen keepen. Maar daaromheen heeft het veel tijd en energie gekost.’
Het continu moeten behandelen, rust nemen: het viel Sombroek zwaar. Het tijdens de trainingen rustiger aan moeten doen frustreerde haar. ‘Ik moést gewoon tijdens de zomer met trainingen af en toe kijken bij welke oefening ik de minste ballen kreeg. Of een bal laten gaan om mijn heup te ontlasten, zodat ik tijdens de wedstrijden top was.’ Ze zucht. ‘Dat past absoluut niet bij mij.’

Foto: KOEN SUYK

Haar heup heeft haar tijdens de wedstrijden niet beperkt, stelt ze. Sombroek keepte sterk tijdens de Olympische Spelen. Maar daarna was de vraag: hoe nu verder? ‘Toen heb ik bij Laren, waar ik sowieso wel dit seizoen afmaak, afgesproken om twee keer in de week te gaan trainen. Want dan kon mijn heup herstellen. Als ik op dinsdag trainde, voelde ik hem op woensdag en donderdag, maar kon ik vrijdag weer trainen. Dat ging aardig, maar ik bleef hem voelen.’ In november gaf Sombroek in een interview met hockey.nl nog aan dat ze wel door wilde tot het WK. ‘Rationeel weet je dan al wel dat dat misschien niet zo verstandig is, maar daar wil je nog niet aan.’

Reizen

Al heel lang wilde ze voor haar studie naar het buitenland. Na de eerste competitie-helft was het zover. Sombroek ging een maand co-schappen lopen in Sydney. ‘Nu zal het wel beter worden, dacht ik toen.’ Het tegendeel bleek waar. Ook als de Oranje-keepster achter de operatietafel stond, voelde ze haar heup. Ze realiseerde zich dat ze dit wel gewoon moest kunnen. ‘Ik ben 26!’ Nog wilde ze er niet aan. Ze moest haar heup meer rust gunnen. Dit was immers ook belastend. ‘Toen ging ik naar Fiji, lekker ontspannen, boeken lezen. Maar nog steeds bleef ik hem voelen. Ik ging een yogaklasje doen, kleermakerszit, ja dat lukt gewoon niet. Ik kan niet zeggen dat het continu veel pijn doet, maar het gaat niet weg. Het beperkt me nu ook gewoon in mijn dagelijks leven.’

Na Fiji volgde Nieuw-Zeeland, waar Sombroek in haar eentje ging reizen. ‘Dat was fijn. Dan ben je in een andere omgeving, heb je geen meningen van anderen. Ik heb veel nagedacht en opgeschreven.   Op een gegeven moment heb ik de knoop doorgehakt. Ik moet gewoon aan mijn gezondheid en mijn toekomst denken. Ik wil ook over vijf of tien jaar met mijn kinderen kunnen spelen. Kunnen werken als arts zonder pijn te hebben in mijn heup en het liefst ook af en toe skiën, duiken of zeilen.’

Een verstandige keuze, zeiden ook teamarts Conny van Bentum en de medische staf. ‘Weetje, met aangepast trainen had ik het EK misschien nog wel gered. Maar ik kan geen dingen half doen. Ik ben iemand die van de laatste procentjes is. Alles wil geven.’

Volgende fase

Daarbij komt dat Sombroek steeds meer behoefte heeft aan de volgende fase in haar leven. ‘Als ik met Laren terugkom uit Aruba beginnen mijn co-schappen in Nederland. En dat is gewoon tien maanden achter elkaar, iedere dag van half acht tot half zeven. Plus de avonddiensten en weekenddiensten. Ik wil daar vol voor gaan. Dat heb ik de afgelopen vier jaar heel weinig kunnen doen.’

Ook het reizen is haar ontzettend goed bevallen. Dat wil ze wel meer doen. ‘Alle dingen afzeggen vind ik ook steeds moeilijker. Een huwelijk van goede vrienden bijvoorbeeld. Ik merk dat andere dingen in het leven ook belangrijker worden.’ In Nieuw-Zeeland dacht ze voor het eerst in haar leven: ik vind het eigenlijk wel lekker dat ik niet mee op trainingsstage ben. ‘Toen heb ik bedacht: het is mooi geweest.’

Had ze daar die reis voor nodig? ‘Ja, misschien wel. Dan heb je pas afstand van alles en iedereen. Ik heb gewandeld, gekayakt, ben veel in de natuur geweest en heb veel opgeschreven. En bedacht: wat wil ik nou? Wat wil ik in de toekomst,  wat is het me waard om nog één of twee toernooien te spelen?’

Oranje-carrière

De keuze van Sombroek is helder. ‘Ik heb alles meegemaakt, we hebben alles gewonnen. Het was een ongelooflijk mooie carrière. En ik wil gewoon niet de rest van mijn leven last hebben van mijn heup.’ Sombroek lacht. ‘Ik heb nu goud en zilver op alle toernooien. Brons hoef ik niet.’

De afgelopen dagen heeft ze met veel mensen gepraat en onder andere ook bondscoach Alyson Annan ingelicht. ‘Ik heb genoeg tranen gelaten. Ik krijg mooie reacties van veel mensen. Dat doet me wel wat. Ook Alyson vond het heel jammer.’

Joyce Sombroek krijg uit handen van Marijke Fleuren (m) de FIH Goalkeeper of the World 2015 award. Foto: KOEN SUYK

Het team gaat ze het meest missen, stelt ze. ‘Alles geven. Met elkaar proberen het beste in elkaar naar boven te halen. Samen het Wilhelmus zingen op toernooien: dat zijn kippenvelmomenten. Maar ook op het WK bijvoorbeeld, als je in de finale weet dat je hebt gewonnen. Die laatste tien seconden. Dan kijk je elkaar aan. Het is bijna niet te omschrijven hoe mooi dat is. Dat is uniek in topsport. Het is een heel gave manier van leven. Ik heb ongelooflijk veel mooie dingen mee gemaakt en van alles geleerd, maar diezelfde topsport heeft heel veel van mijn lichaam gevergd.’

Hoogtepunten

Hoogtepunten in haar carrière, die startte met haar debuut in 2010 en waarin ze vervolgens alle mogelijke toernooien won, zijn er genoeg te noemen. Drie toernooien springen eruit, vertelt ze. ‘De gouden medaille op de Olympische Spelen van 2012 was geweldig. Het WK in 2014, in eigen land, ook. Daar speelden we ons beste spel ooit en kreeg ik geen enkel doelpunt tegen. Dat onoverwinnelijke gevoel, geweldig.’ Ook Rio was ook een hoogtepunt, stelt Sombroek. Maar wel op een andere manier. ‘Daar zat zoveel emotie in. Het was een lastig traject en we hebben pieken en dalen gehad. Dat maakt je hecht als team. De kwartfinale en de halve finale waren enorm gaaf. En de finale was dan weer ongelofelijk zuur en absoluut een dieptepunt.’

Geen zwart gat

Voor het zwarte gat is Sombroek in ieder geval niet bang. Haar studie Geneeskunde heeft haar volle aandacht en ze heeft nog genoeg dromen. ‘Ik wil bijvoorbeeld eigenlijk nog wel studeren of onderzoek doen aan de Harvard Medical School. Ik zie het ook wel voor me om een tijdje met mijn vriend in het buitenland te wonen.’

Dat beruchte zwarte gat zal dan misschien niet komen, maar even schakelen is het zeker weten. Sombroek doorliep ook in de jeugd alle Oranje-selecties. ‘Het is een groot deel van mijn leven. Ik vind het heel moeilijk, maar ergens lucht het ook op dat ik de knoop door heb gehakt en dat iedereen het nu weet. Straks op het EK zit ik met alle andere mensen die gestopt zijn op de tribune om het team aan te aanmoedigen.’