Hoe de herboren Maria Verschoor zich terugvond na tegenslagen

De speelster met de mooiste bos krullen die over de internationale hockeyvelden rondloopt, werd wereldtalent van 2013. Ze zakte daarna een paar keer weg, maar krabbelde elke keer wonderbaarlijk weer op. Nu is Maria Verschoor (24) beter dan ooit. ‘Natuurlijk val ik liever niet twee keer af voor een WK, maar dit is mijn weg.’

Waar denkt Maria Verschoor dat het interview over zal gaan? ‘Ik hoop heel erg op de Pro League-wedstrijd zondag tegen Argentinië. Maar ik denk over het afvallen voor het WK van Londen.’

Ja, het gaat ook over het afvallen voor het WK, maar nog meer gaat het interview over de metamorfose die Verschoor heeft meegemaakt de afgelopen jaren. Op welke manier vond ze zichzelf terug nadat ze toernooi op toernooi afviel, na het EK in 2017? Haar teamgenoot Anne Veenendaal verwoordt het zo: ‘Ze heeft een down gehad. Het ging even niet zo goed met haar hockey. Dat gebeurt. Dat heb ik zelf ook weleens gehad. Maar nu zie ik weer de Maria die ik ken.’

Op het EK in haar eigen Wagener Stadion in 2017 – gewonnen door Oranje – liep Verschoor er soms wat verloren bij. Het leek alsof de spontaniteit uit haar spel was gezogen. Moest ze passen, dan ging ze dribbelen. Moest ze dribbelen, ging ze passen. Zo zag het er – simpel gezegd – vanaf de tribune uit. De ontwikkeling van het voormalig wereldtalent stagneerde. De frêle middenveldster kan een attractie zijn op de hockeyvelden, met haar uitbundige haardos en heerlijke versnellingen en backhands. Maar ze leek tijdens het EK in een ‘denkstand’ te bivakkeren, waar ze niet meer uitkwam.

Maria Verschoor in Buenos Aires, tijdens de oefenpot tegen Duitsland. Foto: Rodrigo Jaramillo/Worldsportpics

Ze leek tijdens het EK in een permanente denkstand

Verschoor over het kantelpunt in haar carrière: ‘Sinds dat EK in Amsterdam is er iets veranderd bij mij. Is er een andere Maria. Want daarna viel ik af voor de toernooien daarna. Dat heeft me een mentale knauw gegeven. Topsport is hard en soms superlastig. Toen heb ik tegen mezelf gezegd dat ik gewoon keihard moest werken en er ook meer van moest genieten. Nu zit ik heel lekker in mijn vel. Ik weet niet wat dat precies is.’ Misschien wil de intuïtieve speelster het ook wel niet weten, want nadenken blijkt op het veld haar vijand.

Dé mokerslag was uiteraard het missen van het WK in Londen, waar Oranje de titel prolongeerde. ‘Dat heeft me het meest geraakt. Maar daarna heb ik het wel zelf opgepakt.’ Dat klopt. In haar eerste 90 interlands maakte Verschoor zeven goals. In haar laatste 18 interlands scoorde ze acht keer en gaf ze vijf assists. Een bizar verschil.

Heb je als speelster gewoon niet te veel keuzes aan de bal? Je bent snel, handig. Dat daar de twijfel vandaan komt?

Stilte. ‘Ik heb er echt nog nooit op zo’n manier over nagedacht. Ik denk niet dat het daar aan ligt. De twijfel was gewoon mentaal. Ik heb lang links- en rechtsmidden gestaan, zowel bij Oranje als Amsterdam. Nu sta ik meer in de as. Nu ben ik meer een verbindende speler. Dat vind ik heel lekker. Dan krijg ik dieper de bal en dat vind ik heel leuk. Dan kan ik meer acties maken en assists geven.’

Sinds het begin van 2018 is je rendement er sensationeel op vooruit gegaan. Kun je dat verklaren?

‘Nee, ik weet het echt niet.’

Maar wil je wel écht weten waarom je nu meer rendement haalt?

‘Nee, ik denk het eigenlijk niet. Ik ben een gevoelsspeler. Natuurlijk weet ik dat ik tactisch goed in het team moet staan. Maar te veel nadenken in het veld is voor mij niet goed. Ik moet vooral alles op gevoel doen. Als ik dat doe, twijfel ik niet. Ik moet gewoon altijd voelen en niet van tevoren iets bedenken. Dat werkt voor mij.’

Maria Verschoor in actie tegen Duitsland in Buenos Aires. Foto: Rodrigo Jaramillo/Worldsportpics

‘Nu heb ik meer power, meer zelfvertrouwen, ben ik rustiger’

De tegenslagen hebben Verschoor gevormd. Wie haar nu ziet spelen, ziet geen talent meer, maar iemand die door de topsport en alle tegenslagen snel volwassen moest worden. Iemand die heeft uitgevonden wat voor haar het beste werkt. Deze week in Buenos Aires nam ze in de oefenwedstrijd tegen Duitsland een hoge bal briljant aan met haar forehand, liet de bal als vanzelf doorrollen naar haar backhand en hield knap balbezit. Het was zo’n actie waarbij één milliseconde nadenken fataal was geweest. Ook de bal langer bij zich houden is nu iets wat ze gewoon durft. Het is nu háár bal, háár moment, háár actie. Het springerige, het onzekere is er vanaf bij de pas 24-jarige speelster die al op haar achttiende debuteerde in Oranje. Nu staat er echt iemand in het veld, een middenvelder waar je op kunt vertrouwen.

‘Ik snap het verschil dat je ziet. Tijdens het EK had ik toen veel meer twijfel. Nu heb ik meer power, meer zelfvertrouwen, ben ik rustiger. Nu denk ik: hup, gáán! Toch blijft het verschil moeilijk om uit te leggen. Ik kan dat niet specifiek benoemen.’

Misschien spreekt hier ook de nuchtere geboren Dordrechtse, die bij Rotterdam speelde en bij tegenslag geleerd heeft niet weg te lopen, maar de mouwen op te stropen. Hard werken was altijd de norm, maar om écht goed in haar vel te zitten, heeft ze de afgelopen jaren geleerd om zelf op de rem te trappen en niet te hard naar zichzelf te zijn. ‘Ik zat er al jong bij en ben een paar keer afgevallen. Ik heb toen geleerd om met druk om te gaan. Je leert jezelf in topsport snel goed kennen. Wat werkt wel en wat werkt niet? Ik heb geleerd dat het goed is om kritisch te zijn. Maar het is als hockeyer ook makkelijk om jezelf omlaag te halen. Om té kritisch naar mezelf te zijn.’

Maria Verschoor passt de bal. Foto: Rodrigo Jaramillo/Worldsportpics

‘Vroeger was ik echt heel streng voor mezelf’

Nu Verschoor 24 is en al zes jaar bij Oranje speelt, heeft ze 108 interlands achter haar naam staan. Na het echec van het EK heeft ze kleine dingen in haar privéleven veranderd, die een groot verschil maken. ‘Hockey staat altijd op nummer één bij mij. Ik doe er echt alles voor. Altijd. Maar ik heb wel geleerd om de juiste balans te bewaren. Dat het niet té wordt allemaal. Vroeger zei ik overal nee tegen. Deed ik alles voor hockey. Nu ga ik juist wel eens met vriendinnen eten, in plaats van op de bank te liggen. Even over iets anders dan hockey praten. Dat geeft mij ontspanning. Vroeger was ik echt heel streng voor mezelf. Dat werkte niet. Ik weet gewoon beter waar ik gelukkig van word. De juiste balans tussen je hockeyleven en privéleven is belangrijk. Daarnaast slaap ik goed en rust ik goed uit. Maar als topsporter ben je er eigenlijk nooit, want je wilt je altijd blijven verbeteren’, vertelt een openhartige Verschoor.

Typische actie van Maria Verschoor, hier tijdens de Champions Trophy in China.

Vroeger werd Verschoor geplaagd om die bos krullen. Nu voelt ze zich gezegend.

Nu Verschoor leeg is in haar hoofd en weer regelmatig over de velden danst met haar lichte tred en versnelling, lijkt de enorme bos krullen gevoelsmatig weer groter. Wie Verschoor ziet spelen, moet ook denken aan oud-voetbalinternational Ruud Gullit, vroeger altijd te herkennen aan zijn enorme donkere haardos. Verschoor kun je met een knipoog zo de ‘Witte Gullit’ noemen, met haar iconische haren. Haar mooie verschijning en persoonlijkheid doen het ook goed op social media, waar ze extreem populair is.

Met Verschoor praten over die enorme haardos is grappig. ‘Vroeger werd ik op de basisschool gewoon schaap genoemd. Werd ik geplaagd en deed ik mijn haar echt strak naar achteren, zodat je de krullen niet zag. Maar ze bleven me schaap of schapie noemen. Op zo’n leeftijd wil je dat juist niet.’ Ze lacht nu aanstekelijk, de zelfspot is niet ver weg. ‘Maar ook daar ben ik veel sterker uitgekomen, net als nu met Oranje.’

Misschien is het met haar bos krullen net als met al haar hockeytalent. Ze verzet zich er niet tegen, maar omarmt het. Tot haar dertiende deed ze het haar strak naar achteren. Toen kwam het moment om het los te gooien. Ze heeft het nooit meer anders gehad. Vrienden vinden het heerlijk. Als ze naar een wedstrijd gaan kijken kunnen ze haar meteen herkennen.

‘Opeens zeiden mensen toen: wat heb je toch mooi haar. Ik ben er nu blij mee, ik kan er ook niets anders mee, er zit zoveel krul in. Het is haar wassen en dan laat ik het drie dagen zo. Met dit weer en dat chloorwater in Buenos Aires is het superpluizig. Het is veel werk. Het is alleen raar dat mensen soms zonder te vragen aan mijn haar zitten. Gewoon random mensen! Gelukkig vragen de meeste mensen het als ze aan mijn haar willen voelen.’

Een eerste idee als titel voor dit stuk was eigenlijk ‘De comeback van Maria Verschoor’. Noem het een werktitel. Dat idee rolde al over de tong van de interviewer tijdens het gesprek. Beginnersfout. ‘Comeback? Dat vind ik echt een beetje overdreven. Ik zie het niet als een comeback. Voor mij mag je doen wat je wilt, maar het is niet echt een comeback. Dat is het pas als ik weer een groot toernooi speel.’

Stilte.

‘Nee, niet eens trouwens. Het is gewoon geen comeback. Dat is als je er drie jaar uitligt. Ik denk dat je het beter over enorme groei kan hebben. Het zo insteken. Comeback klinkt wat negatief. Het zou leuk zijn als het een positief stuk wordt. Dat ze lekker staat te spelen. Beetje zo. Niet uitgebreid over dat afvallen.’

Vooruit.