Jorrit Croon (25) naar derde Spelen: ‘Trots voorbeeld voor anderen’

Jorrit Croon wordt tijdens de Spelen in Parijs 26 jaar, toch speelt de middenvelder van Oranje in de Franse hoofdstad al zijn derde olympische toernooi. We kijken aan de hand van drie foto’s met Croon terug op drie olympische momenten.

Rio 2016

Jorrit Croon heeft de stand op 1-0 gebracht tijdens de hockeywedstrijd heren om de bronzen medaille, Nederland-Duitsland, tijdens de Olympische Spelen in Rio. Foto: Koen Suyk

Als ik terugdenk aan deze jongen, dan had die oprecht geen idee hoe het tophockey er eigenlijk uitzag. Wat dat allemaal betekent, wat er allemaal bij komt kijken. Ik had nog geen toernooi gespeeld met het Nederlands elftal. Ik zat er een half jaar bij. Alles ging als een sneltrein aan me voorbij. Niemand kende me. Ik was misschien wel het gelukkigste mens op aarde. Liep ik daar door het olympische dorp alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Mijn ouders en zusjes zijn last minute naar Rio gevlogen om me te supporteren. We hebben er samen mijn achttiende verjaardag gevierd. Ja, er zit heel veel van mij in die Spelen van 2016.

De combinatie van onwetendheid en het jeugdige heeft mij in Rio mijn beste toernooi ooit laten spelen.

De onwetendheid in combinatie met het jeugdige heeft mij toen misschien wel mijn beste toernooi ooit laten spelen.
Ik zie dat nu ook bij andere jongens, zoals Duco (Telgenkamp, red.) tijdens het afgelopen EK. Alles voor de eerste keer, dan denk je nergens over na. Dan ga je gewoon en niemand kent je nog. Dat is het lekkerste hockeyen. Op een gegeven moment gaan mensen ook rekening met je houden. Ga je zelf veel meer van je eigen spel verwachten. Dan begint het eigenlijk pas moeilijk te worden. Dus hier geen zorgen. Geen echte onwetendheid. Ik was een heel plezierige en vrolijke jongen.’

Tokio 2021

Jorrit Croon en Mink van der Weerden troosten elkaar na afloop van de verloren kwartfinale in Tokio. Foto: Koen Suyk

Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik me van de Spelen van Tokio weinig kan herinneren. Ik heb ze niet uit mijn herinneringen gewist, maar ik heb daar geen actieve, heel mooie herinneringen aan. Sowieso ook omdat het sportief niet goed ging. Het was het ‘m – om verschillende redenen – gewoon net niet, hoewel de kwartfinale tegen Australië eigenlijk nog best oké was. We hadden die shoot-outs ook kunnen winnen. Dan sta je in de halve finale en doe je mee voor een medaille.
We waren niet goed, maar we waren er ook weer heel dichtbij. Dat zie je ook wel een beetje terug in deze foto. En uiteindelijk ook het verdriet, het besef dat je naar huis moet. Het was sowieso een lastige periode met COVID. Ik denk dat de jongens die daar toen voor het eerst op de Olympische Spelen waren, niet het magische gevoel van de Spelen hebben kunnen beleven, zoals ik dat had in Rio en zoals de debutanten dat straks in Parijs gaan beleven.

Omdat ik alles al een keertje heb meegemaakt, kan ik het allemaal wat rustiger beleven.

Ik heb na Rio best wel gestruggeld met mezelf. Ik kreeg meer aandacht, verwachtte meer van mezelf. In Tokio was ik best ervaren al, maar ik was nog steeds – op Justen Blok na – de jongste van het team. Ik vond dat ergens een beetje een lastige positie. Ik had het allemaal een keertje meegemaakt, maar ik wilde er wel van genieten. Die andere jongens waren nog meer ervaren en daar draaide het team toch om. Ik was heel erg zoekende naar wat voor rol ik daar had in het team.
Door COVID en een zware knieblessure was het gewoon best wel een gekke periode. Het was ook het einde van een tijdperk voor heel veel jongens. Ik denk dat je dat ook op deze foto ziet. Ze wisten: dit was mijn laatste. In de ogen van Mirco (Pruyser, rechts, red.) zie je het verdriet.

Plaatsing OS Parijs

Jorrit Croon  en Floris Middendorp vieren het winnen van het EK in Mönchengladbach. Foto: Willem Vernes

Dit is een mooie foto. Na het gewonnen EK, waardoor we ons plaatsten voor Parijs. Mooi, samen met Flo (Floris Middendorp, red.). Hij is nu een van de jongsten, gaat in Parijs zijn debuut op de Spelen maken. Ik ben maar twee, drie jaar ouder maar ga al voor mijn derde Spelen. Als ik dat zeg en naar die foto kijk, klink ik al heel oud…haha.

Als ik hem zie, denk ik terug aan die eerste foto van mij. Dat onbevangen, dat vrolijke. Dat is echt goed. En ik hoop dat hij dat vast weet te houden. Samen met Duco zo meteen op de kamer, met z’n tweeën. Ik kijk er wel naar uit om hen te zien shinen. Dan zien ze straks die ringen, komen ze in het dorp. Ze hebben geen idee wat er gebeurt. Dan vliegen ze echt, hebben ze energie voor tien. Dat zag ik op het EK vorig jaar ook terug bij Flootje. Hij is echt een mooi ventje, met een mooie uitstraling en is een sierlijke speler. Maar ook hij heeft heel veel uren gemaakt achter de schermen. Uren die nodig zijn om je uiteindelijk een plekje in de selectie te hockeyen en om van toegevoegde waarde te zijn.

Mijn rol in het team is echt anders geworden dan tijdens de Spelen van Tokio. Eigenlijk is alles veranderd. Ik behoor nu tot de ervaren jongens, heb het allemaal een keertje gezien en meegemaakt en ook op jonge leeftijd. Dus wat dat betreft kan ik dat mooi kwijt aan de jonge jongens. Ik lag van de week met Duco op de kamer. Hoewel hij eruit ziet als een stoere jongen, stelt hij dan ook heel veel vragen: Hoe was dat? Hoe heb je dat ervaren? Ik vind het leuk om mijn ervaringen te delen.’
‘Als ik terugdenk heb ik zelf best een ontwikkeling doorgemaakt. Van een sierlijke jongen waar niemand iets van verwachtte, naar een beetje zoekende wat voor soort speler ben ik en nu ben ik een belangrijke schakel in het team op het middenveld.
Omdat ik alles al een keertje heb meegemaakt, kan ik het allemaal wat rustiger beleven. Kan ik van toegevoegde waarde zijn. Niet alleen op het veld, maar ook erbuiten. Op het mentale stuk, maar ook fysiek. Ik heb daar een megastap gemaakt. Ik probeer een voorbeeld te zijn voor de rest van het team, hoe je als topsporter moet leven. Maar ook naar jonge fans en kids die het Nederlands team volgen. Ik wil dat ze mij zien als iemand die hard werkt, er alles voor doet en dat je daarmee heel veel kan bereiken.’

Parijs 2024

Als we hier over vier jaar staan en terugkijken op Parijs, hoop ik dat hierboven een teamfoto staat in plaats van een foto van mij alleen. Dat we een gouden medaille om ons nek hebben. En de meest dierbare mensen van de spelers op de achtergrond, waar ze toch altijd een beetje fungeren, maar heel belangrijk zijn.’