Verdwenen hockeyers: Tim Hage bewandelt nu het spirituele pad

De serie ‘Verdwenen hockeyers’, waarin voormalige talenten openhartig terugblikken op hun abrupte vaarwel van de hockeywereld, maakt na een afwezigheid van twee jaar een comeback. In deze eerste aflevering oud-SCHC’er Tim Hage (28), die voor Nederland U18 en Nederland U16 uitkwam en meetrainde met Jong Oranje. Hij bewandelt tegenwoordig het spirituele pad.

Zijn sticks had Hage al lang weggegeven aan zijn vader, zijn broertje en zijn zusje, toen hij ’s nachts af en toe ineens wakker schrok, het angstzweet stromend over zijn voorhoofd. Zijn slaap werd abrupt verstoord door een nachtmerrie. Vaak dezelfde nachtmerrie. Met hockey mocht hij dan al lang zijn gestopt, hij bleef maar dromen dat hij de bal knullig verspeelde aan Amsterdam-captain Billy Bakker of Rotterdam-speler Diede van Puffelen.

‘In mijn droom voelde ik dezelfde angst als die ik vaak tijdens wedstrijden gevoeld heb. De angst om de bal te verliezen. Ik liet mezelf nog steeds niet toe een fout te maken’, vertelt Hage over zijn nare hockeydromen, die hij maanden geleden voor het laatst had.

Ik zou het aanmoedigen als er in de hockeywereld meer ruimte komt om over je gevoelens te praten

‘Er was natuurlijk een reden dat die dromen telkens bleven terugkeren. Ze lieten me zien dat ik nog steeds niet toestond dat ik niet perfect ben. Zelfs toen ik al lang gestopt was met hockey, kon ik blijkbaar niet accepteren dat ik niet goed genoeg in het spelletje was. Blijkbaar had ik dat nog steeds niet verwerkt’, zegt hij.

‘Ik zou het ook zeker aanmoedigen als er in de hockeywereld meer ruimte komt om over je gevoelens te praten. In de kleedkamer doe je dat namelijk niet. Daar heerst een beetje een machocultuur: niet lullen, maar poetsen. Daar was ik zelf ook vatbaar voor. Gelukkig merk je nu dat de wereld in het algemeen en de hockeywereld dus ook het menselijke aspect voorzichtig begint te omarmen. Zelfs bij de Oranje Dames ontstaat daar nu ruimte voor. Het zou een prachtig cadeau zijn als we meer kwetsbaarheid en authenticiteit in het hockey toelaten en spelers daarin begeleid worden. Met name jongeren, die zijn het gevoeligst.’

Tim Hage als speler van van Nederland U18. Foto: Koen Suyk

Bang om geridiculiseerd te worden

Op vrijdag 17 januari 2020, twee jaar geleden, ging ons eerste appje voorzichtig richting Hage uit. Er werd over en weer gebeld. Hij vroeg om bedenktijd, maar besloot uiteindelijk niet mee te werken aan een interview voor deze serie. Voor hem was het nog te vroeg om terug te blikken op zijn afscheid, tweeënhalf jaar na zijn laatste wedstrijd in de Hoofdklasse. Hij was niet meer de Tim Hage zoals de hockeywereld hem jarenlang kende, vond hij. Hij was met zijn leven een totaal nieuwe weg ingeslagen. Het spirituele pad. Daarover zometeen meer. ‘Ik was bang dat oud-ploeggenoten en andere oude bekenden dat zouden ridiculiseren. Mentaal en emotioneel was ik daar nog niet klaar voor’, zegt hij daar nu over.

Hage verruilde op zestienjarige leeftijd zijn jeugdclub Hilversum voor hoofdklasser SCHC. Vanaf zijn 22ste droeg hij daar de aanvoerdersband. Nadat Stichtsche naar de Overgangsklasse degradeerde, toen het op-één-na-hoogste niveau van Nederland, maakte hij de overstap naar HGC. Behalve dat het zijn laatste seizoen zou worden – vooraf besloot Hage al dat hij na het afronden van zijn master een paar jaar naar het buitenland wilde – werd het een seizoen waarin Hage op persoonlijk vlak een metamorfose onderging. Vrienden herkenden hem en zijn karakter nauwelijks meer terug.

Een portretfoto van Tim Hage, een paar jaar geleden.

Ik liet mijn oude leven los en besloot mijn nieuwe ik te gaan ontdekken

‘Dat jaar ging het ook uit met mijn vriendinnetje. Op weg naar de training, in de auto bij mijn teamgenoot Floris van der Linden, barstte ik regelmatig in huilen uit. Om de een of andere reden voelde ik meer dan alleen liefdesverdriet. Het was alsof ik mezelf aan het herontdekken was. Floris vertelde me dat hij elke ochtend mediteerde, danste en opschreef waarvoor hij dankbaar was. Dat vond ik eerst nog wat gek om te horen’, zegt Hage.

‘Hij gaf me ook het boek Way of a peaceful warrior, een autobiografie van een Amerikaans atleet over zijn zoektocht naar spirituele verlichting en het ontmoeten van een leraar. Dat boek sprak me erg aan en bracht zo’n enorme verandering bij me teweeg. Van de ene op de andere dag besloot ik te stoppen met vlees eten en alcohol drinken – en vrij snel daarna volgde ik een vegan dieet. Na een maand of twee begon ik ook met mediteren. Na de eerste keer mediteren wist ik dat ik dit met de wereld wilde delen. Het was alsof ik van binnen een compleet nieuwe wereld ontdekte. Ik liet mijn oude leven los en besloot mijn nieuwe ik te gaan ontdekken.’

Zijn laatste seizoen in Nederland speelde hij voor HGC. Foto: Koen Suyk

Nu kan ik er wel om lachen dat ik de vegan streaker werd genoemd, maar toen vond ik dat heel moeilijk

Die zoektocht naar zichzelf zorgde in het hockey voor wisselende reacties, vertelt hij. ‘Door sommige jongens voelde ik me meteen gesteund, zoals Tom Hiebendaal, Dick Möhlmann, Willem Rath en Floris van der Linden. Die toonden gelijk veel interesse in alles wat ik deed.’

Anderen hadden meer moeite met zijn radicale verandering, stelt hij. ‘Soms grapte er een door me bijvoorbeeld de vegan streaker te noemen’, zegt de voormalig tophockeyer, die tijdens zijn ontgroening bij HGC in Lapland samen met andere nieuwe jongens naakt de sloot indook.

‘Nu kan ik er wel om lachen dat ik zo genoemd werd, maar toen vond ik dat heel moeilijk. Ik herinner me ook nog goed dat onze manager zei: over drie maanden is deze fase weer voorbij en is Tim gewoon weer zichzelf. Daardoor voelde ik me niet echt meer welkom, want ik wist ook dat dit niet iets tijdelijks zou zijn.’

In het shirt van SCHC. Foto: Koen Suyk

Traumatische ervaring

Daarnaast was het seizoen bij HGC voor Hage ook moeilijk op een ander vlak. Het was een weerzien met Jan Jorn van ’t Land, in het verleden zijn bondscoach bij Nederland U16. Het herinnerde hem aan een pijnlijk moment in zijn allereerste jeugdinterland, een oefenwedstrijd tegen België.

‘Inmiddels kan ik wel zeggen dat wat er toen gebeurd is een traumatische ervaring voor mij was. Ik stond op mid-mid en kreeg de bal aangespeeld, maar die sprong van mijn stick. Hij kwam bij een Belg terecht, die vervolgens scoorde. Ik werd meteen naar de kant gehaald en gewisseld. Mentaal hakte dat er flink in. Nu haal ik de selectie niet meer, dacht ik meteen. Alsof een deel van mijn levensdoel –het halen van de Olympische Spelen – in rook opging.’

‘Later kwam dat moment ook vaker terug in nachtmerries. Blijkbaar heb ik als kind dat moment heel erg groot gemaakt. Omdat ik mezelf niet toeliet een fout te maken. Toen ik bij HGC weer te maken kreeg met Jan Jorn, dook dat moment weer op in mijn hoofd. Ik voelde meteen weer die angst dat ik niet goed genoeg was. Ik had het duidelijk nog niet verwerkt. Dat ik bij HGC veel minder speelminuten kreeg dan ik gewend was in de jaren ervoor bij SCHC, versterkte dat gevoel alleen maar.’

In duel met Billy Bakker, de captain van Amsterdam die vaak terugkwam in zijn nachtmerries. Foto: Koen Suyk

Over het algemeen heb ik het in het hockey altijd onwijs naar mijn zin gehad

Na dat seizoen zegde Hage het hockey in Nederland vaarwel en begon hij aan zijn ontdekkingsreis in het buitenland. Hij vertrok voor een jaar naar Australië, waar hij nog wel drie maanden hockeyde. Maar het aanbod dat hij vervolgens kreeg om bij diezelfde club player-coach te worden, legde hij naast zich neer. Hij voelde het verlangen om zich volop te focussen op zijn spirituele ontwikkeling.

In Australië en ook in Indonesië volgde hij vervolgens twee tiendaagse zogenoemde stilte-retreats, zonder telefoon, internet of social media. Anderhalf jaar na zijn terugkomst in Nederland vertrok hij naar India, waar hij deelnam aan een zesweeks programma met een Amerikaanse spiritueel leraar. Uiteindelijk zou hij daarna nog veel meer programma’s en retreats gaan volgen. Zijn hockeyleven was ten einde.

‘Over het algemeen heb ik het in het hockey altijd onwijs naar mijn zin gehad. Vier keer per week zat ik in de auto samen met drie teamgenoten van SCHC, vrienden van me. Dat was een geweldige tijd. Het was puur. Hockey creëerde weliswaar een persoon die ik eigenlijk niet was, maar leerde me daardoor ook kennen wie ik wél ben. Ik ben dankbaar hoeveel de sport me gegeven heeft.’ 

Tot slot: Twee jaar geleden durfde je nog geen interview te geven over de nieuwe Tim Hage, omdat je bang was voor de reacties van oud-teamgenoten. Waarom durfde je dat nu wel? Ben je er niet bang meer voor, of verwacht je dat de hockeywereld veranderd is en je nu minder snel zal ridiculiseren?
‘Ik denk een beetje van beide. Ik ben inderdaad minder bang, omdat ik meer gevestigd ben in wie ik nu ben. Net als de rest van de wereld staat de hockeywereld nu ook meer open voor spiritualiteit. En wie weet kan dit interview ook bijdragen voor anderen om voor hun diepste verlangens en aspiratie te gaan leven, zichzelf en de wereld te gaan ontdekken en een oprechter en authentieker mens te worden. Daarvoor hoef je niet per se te stoppen met hockey.’

Suggesties voor deze serie? Mail naar redactie@hockey.nl.

Lees ook

• Alle andere verhalen uit de serie Verdwenen hockeyers