Eeuwige liefde: brandweerman Oltmans weer op handen gedragen in Azië

Hij vestigde op het WK onder 21 jaar opnieuw zijn naam als hockeyheld van Azië. Roelant Oltmans leidt op dit toernooi de talenten van Pakistan. De gevallen hockeygrootheid haalde ten koste van België de laatste acht. ‘Ik moet er zelf ook om lachen dat ik hier sta.’ 

Zet Oltmans in een willekeurig Aziatisch land en er gebeuren de gekste dingen. In Kuala Lumpur werd hij in de zinderende hitte na een wedstrijd overladen met twee dozen boordevol met chocolade. Dat had overigens net zo goed in India of in Pakistan kunnen gebeuren. Wildvreemden wilden na afloop niet met zijn cornerkanon Sufyab Khan of de trefzekere spits Ashad Liaqat op de foto, maar met de Leidense legende. Of zoals Oltmans het zelf zei na een persconferentie, wijzend op zijn manager en spits. ‘He is from Lahore. The other one is from Karachi. I’m from The Netherlands.’ Fluisterend tegen de Nederlandse aanwezigen: ‘Oegstgeest verstaan ze hier niet.’

Die persmomenten zijn een feestje. Oltmans deelt schouderklopjes uit aan zijn spelers, met wie hij betrekkelijk weinig op het veld heeft gestaan. ‘Hoe oud ben je nou? Achttien? Oh, al twintig?’ Hij is apetrots en wordt op handen gedragen. Allereerst door zijn spelers. ‘Bij hem durf ik fouten te maken’, zei Arbaz Ahmad, doelpuntenmaker tegen de Belgen, vol eerbied. Maar ook door hockeymindend Azië. Journalisten hangen aan zijn lippen. Willen een selfie met de man die al jaren het Aziatische hockey een reïncarnatie wil geven. Oltmans lacht vrolijk mee. Verrast en verheugd tegelijk, over de nimmer ophoudende tsunami aan aandacht.

Hij was bondscoach bij de seniorteams van India, Pakistan en Maleisië. En bekleedde tussendoor ook nog uitleenlopende functies bij deze landen. Van technisch directeur tot teammanager, hij stapte overal in. Oltmans is verliefd op het hockey in deze hoek van de wereld. Is uitgegroeid tot de brandweerman van het Oosten. Heb je een coachprobleem, bel Oltmans. Of ‘Roelant’ zoals er een beetje potsierlijk achterop zijn shirt staat van Pakistan. 

Oltmans coacht, Pakistan luistert. Foto: Worldsportpics/Will Palmer

Andere afspraken in het leven

Het maakt de inmiddels 69-jarige oud-bondscoach geen fluit uit. In het voorjaar ging de telefoon weer eens. Pakistan calling. Of Oltmans, die al twee keer bondscoach was geweest bij de Green Machine, ook het onder 21-team kon helpen. Als consultant, zoals de functiebeschrijving officieel luidt. 

‘Ik kom maar af en toe’, vertelt Oltmans, tijdens een van de onvergetelijke persmomenten. ‘Ik ben bij twee eerdere toernooien geweest. En ik kwam een week voordat het WK begon weer bij de groep. Ik maak ook de programma’s. Het zou nog beter zijn als ik altijd ter plekke was. Maar ik heb andere afspraken gemaakt in het leven. In Holland.’

Want natuurlijk was het niet helemaal de bedoeling dat Goldmans, een bijnaam uit de jaren negentig, weer eens een in de stront gelopen kar zou gaan trekken. ‘Ik moet er zelf ook een beetje om lachen dat ik hier weer sta. Je kan je voorstellen dat ze een keer zeggen: we nemen een fulltime coach. Maar die is er niet. Niet voor de senioren en niet voor de junioren. En ze zijn niet altijd tevreden over de mensen die ze gehad hebben. Voor mij maakt het allemaal niet uit. Ik lig er niet meer wakker van. Ze hadden gisteren een feestje bij ons thuis. Papa – en inmiddels ook opa – was er niet. Natuurlijk vind ik dat jammer. Maar zo gaat dat. Al tijden.’

Alle emoties komen los bij Pakistan na het bereiken van de kwartfinales. Foto: Worldsportpics/Will Palmer

De Vliegende Hollander met de superman-cape

Want uiteindelijk is een lokroep uit Azië amper te weerstaan voor Oltmans, die tegenwoordig ook assistent-coach is bij de mannen van Leiden. Hij heeft al jaren een zwak voor het continent dat vroeger – in de tijd dat de coach in het hockey rolde – toonaangevend was. Het gaat hem erom om de glans van weleer terug te laten komen. Een herinnering uit de vorige eeuw, uit het grastijdperk, op te poetsen. ‘Ik blijf het prachtig vinden. Hier staat een schitterende groep, die alles doet voor volk en vaderland. Dat kennen wij als Nederlanders niet. Ze geven echt alles. Maar ze spelen niet altijd even slim, oké.’

De spelers deden voor het toernooi een beroep op de oude meester. ‘Toen ik er niet bij was, kreeg ik de ene na de andere app van die jongens. Over wat ze moeten doen. Tactiek enzo. Er is eentje, die heeft een notitieboekje. Hij stuurde dat hij in de toernooien dat ik er niet bij was niets had opgeschreven. Want er was niet verstandigs gezegd. Dat is toch doodzonde? Als het moet sta ik er weer. De coach die komt en gaat. De Vliegende Hollander.’

Kortom, de superman-cape kwam weer uit de kast. ‘Heb je gezien hoe de jongens na het bereiken van de kwartfinale op het veld stonden? Huilend. Volledig in tranen.’ Het raakt hem. Dat is aan alles duidelijk. ‘Dat is toch prachtig? Bij zo’n groep die amper financiële ondersteuning krijgt. Dat je dat nog mag meemaken.’

De Leidense legende langs de lijn. Foto: Worldsportpics/Will Palmer

‘Sowieso naar de Spelen van Parijs’

En waarschijnlijk gaat Oltmans nog wel meer meemaken. Want hij verwacht dat hij in januari het seniorenteam coacht bij hun kwalificatietoernooi voor de Olympische Spelen. ‘Na dit toernooi ga ik twee weken naar huis en dan drie weken met de ploeg op pad’, zegt Oltmans alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. En als Pakistan daadwerkelijk een ticket voor Parijs afdwingt? ‘Dat zien we dan wel weer. Ik denk niet dat mijn vrouw heel blij wordt als de hele vakantie weer beïnvloed wordt.’

Hij schiet in de lach in de lege interviewruimte. Er is geen kip meer in het stadion. Logisch ook, het loopt tegen middernacht. ‘Ik ben er sowieso bij in Parijs. Ik heb al geboekt. Als toeschouwer. Vier dagen met vrienden, daarna vier dagen met de kinderen.’