Bossche bekerwinnaar Joosten is zaterdag gewoon weer voor Tilburg

Eigenlijk zou ze donderdagavond de training verzorgen van Tilburg MO18-1. Want hoewel ze bezig is aan haar tweede seizoen bij Den Bosch, is Romee Joosten (22) gewoon nog coach in Tilburg. Haar pupillen zagen hoe de Bossche verdediger de Gold Cup won, ten koste van Tilburg (2-1). 

Twee seizoenen geleden verkaste Romee Joosten van Tilburg naar Den Bosch. Een droom die uitkwam. Want in de jeugd kwam ze al eens uit voor de landskampioen, nadat ze eerder voor Berkel-Enschot en Tilburg speelde. Maar de overstap maken naar de Bossche grootmacht, lukte haar niet. Ze was simpelweg niet goed genoeg. Ze moest nog even rijpen. Wennen aan het volwassen hockey. En waar kon dat beter dan bij haar Tilburg, terug naar haar oude club. Ze groeide in drie jaar uit tot betrouwbare rechtsachter. Hard werkend, zonder fratsen. Klaar voor een stap hogerop. 

‘Hockeyen bij Den Bosch was altijd mijn droom’, vertelt Romee Joosten, terwijl ze net samen met haar ploeggenoten de Gold Cup in ontvangst genomen heeft. Haar tweede prijs in het zwart en geel. In haar eerste seizoen werd ze direct kampioen van Nederland. ‘Maar ik ben ook heel blij met deze beker, hoor’, verzekert ze. ‘Ik had hier echt niet willen verliezen.’ Want Tilburg voelt nog altijd een beetje als haar club. De plek waar ze op haar fietsje meerdere keren per week nog altijd naartoe gaat. En prachtige herinneringen heeft liggen. Want de promotie naar de Hoofdklasse in 2022 zal ze nooit vergeten. 

Romee Joosten en Teuntje de Wit. Foto: Bart Scheulderman

Drie Tilburgse huisgenoten 

Maar Joosten is niet alleen coach van MO18-1, ze woont ook in Tilburg en deelt haar huis samen met Mikki Roberts, Eef Hoyinck en Hannah Salden. Haar tegenstanders van donderdagavond. ‘Ik vind het altijd leuk om tegen ze te spelen. Het doet iets extra’s met me. Normaal maken we tijdens de wedstrijd wel even kort een praatje, maar vandaag niet. Het ging echt ergens om. We wilden allemaal winnen.’

Den Bosch begon sterk aan de Gold Cup-finale, maar Tilburg opende de score na een strafcorner van Mikki Roberts. Een doelpunt dat voor een dosis zelfvertrouwen zorgde. Want beetje bij beetje werd Tilburg sterker. Pas na rust schakelde Den Bosch naar een volgende versnelling en maakten Maartje Krekelaar en Charlotte Englebert de Bossche treffers. 

‘In de kleedkamer hebben we even duidelijk tegen elkaar gesproken. De afgelopen donderdagen hebben we het hele land rondgereisd voor dit moment. Moesten we soms naar Verweggistan. Dan wil je die prijs ook gewoon pakken’, vertelt ze. ‘We hebben dat toch niet allemaal voor niks gedaan’, klinkt de Bossche mentaliteit in haar stem. De verdediger is tevreden over haar eigen optreden. ‘Omdat Rosa Fernig geblesseerd is, staat er wat meer druk op mij. We spelen allebei aan de rechterkant. Het is een mooie uitdaging, maar hoop wel dat ze snel weer terug is.’

Foto: Bart Scheulderman

Op de foto met haar trainingsteam 

Haar overstap van Tilburg naar Den Bosch ging geruisloos. Als stille kracht versterkte ze de defensie van Den Bosch. Precies zoals ze gehoopt had. Want echt opvallen wil ze ook niet. Ze wil vooral heel hard werken. En zo haar mannetje staan. Precies wat ze ook wil zien bij haar talenten. ‘De training van MO18-1 ging niet door, omdat ik deze wedstrijd moest spelen. Ze hadden beloofd om een spandoek te maken, maar ik heb niks gezien’, lacht ze. De tieners schreeuwden wel hun longen uit hun lijf, maar niet voor Joosten. ‘Ze waren wel voor Tilburg ja. En voor mij’, grinnikt ze. ‘Ze wilden na afloop wel nog even met me op de foto, gelukkig.’

Als het interview bijna voorbij is, zwaait ze even naar haar ouders. Joosten is populair bij het publiek. ‘Er waren veel mensen die kwamen kijken’, zegt ze over de tweeduizend toeschouwers. ‘Iedereen hier was voor Tilburg, maar dat vond ik wel mooi’, zegt ze. 

De gouden beker gaat mee naar Den Bosch, terwijl Joosten weer op het fietsje stapt naar Tilburg. ‘Man, wat is het fijn dat ik hier niet verloren heb’, benadrukt ze nogmaals. ‘Dan had ik me echt even niet meer willen vertonen. Dat had ik het hele jaar nog moeten horen’, lacht ze, met een klein beetje opluchting. ‘Zaterdag moeten we met Tilburg Onder-18 naar Klein Zwitserland, dus dan kom ik hier niet. Maar maandag sta ik weer op het veld. Of ik wel welkom ben? Ha, ze hebben geen keuze. Ik sta er gewoon.’ 
<

Wat vind jij? Praat mee...