Hoe Thirsa Kho haar geluk vond in de Reserve Eerste Klasse

Vier seizoenen geleden kwam Thirsa Kho (22) als toen 18-jarig talent naar Oranje-Rood. Nadat ze bij Nijmegen op haar zestiende al debuteerde in de Hoofdklasse. Maar in 2023 verdween de naam van Kho van de Eindhovense spelerslijst. Ze hockeyt nu bij Don Quishoot in het tweede team en had na jaren van twijfel, geen betere keuze kunnen maken.

‘Toen ik op de basisschool een hockeyles kreeg, vond ik dat geweldig. Later was ik bijna iedere dag op Nijmegen. Doorliep de eerste teams en moedigde iedere zondag met bal en stick dames en heren 1 aan. Op mijn zestiende debuteerde ik. Ik leefde voor hockey. Heb nooit het gevoel gehad dat ik in die tijd iets gemist heb. Dat ik later voor Oranje-Rood gevraagd werd, vond ik heel gaaf.’

Het was Tina Bachmann die haar bij de Eindhovense selectie haalde in de zomer van 2019. Kho speelde vlak daarvoor met Oranje U18 een internationaal toernooi op het complex van Oranje-Rood. De Duitse coach zwichtte voor het spel van de middenvelder. ‘Ik genoot van mijn eerste seizoen’, gaat Kho verder. ‘Ik leerde veel. Speelde samen met Laura Nunnink en Freeke Moes. Was ondertussen begonnen met mijn studie Technische Bedrijfskunde en woonde samen met vier teamgenoten. Die zag ik veel, maar we hadden allemaal ook een heel ander leven. Ik voelde toen heel erg dat ik bij mijn studie ook vrienden wilde hebben.’

Thirsa Kho tijdens de Six Nations in Eindhoven. Het toernooi dat ze zich bij Oranje-Rood in de kijker speelde. Foto: Willem Vernes

Je besteedt met je team zoveel tijd met elkaar, maar hoe diep is die vriendschap nou echt? Bijvoorbeeld dat teamgenoten niet eens wisten van elkaar wat ze studeerden. Ik ben iemand die veel waarde hecht aan het weten hoe het met een ander gaat. Thirsa Kho

Keuze tussen hockey of diepere vriendschap

En daar snijdt Kho direct een belangrijk punt aan in haar leven. Een twijfel die tijden door haar hoofd spookte. Kies ik voor vriendschap, of kies ik voor het hockey?

‘Mijn vrienden die ik via mijn studie maakte in Eindhoven, zaten allemaal bij een dispuut’, blikt Kho terug. ‘Zij hebben het superleuk samen. Hebben een superfijne band’, legt de Eindhovense uit. Die daar toen haar conclusies uit trok. ‘Zo’n band met iemand, die had ik helemaal niet. Ook niet met iemand in mijn hockeyteam’, vertelt ze eerlijk.

‘Dat vond ik heel zonde’, gaat ze verder. ‘Je besteedt met je team zoveel tijd met elkaar, maar hoe diep is die vriendschap nou echt? Daar kwam ik steeds vaker achter. Bijvoorbeeld dat teamgenoten niet eens wisten van elkaar wat ze studeerden. Dat soort dingen. Ik ben iemand die veel waarde hecht aan het weten hoe het met een ander gaat. Maar ik snap ook dat anderen daar in het hockey anders in zitten. Je staat daar omdat je hockeyt en niet voor de vriendschappen. Als die erbij komen kijken, is dat mooi meegenomen.’

‘Hoe had ik mezelf nou weer in zo’n situatie gebracht?’

Kho besloot na jaren wikken en wegen voor nieuwe en diepere vriendschappen te kiezen. Eind 2022 deelde ze haar twijfels voor het eerst met coach Rob Haantjes. Het liefst wilde ze hockey en het studentenleven combineren, maar dat was lastig. Haar dispuutsavond was op dinsdag. De dag dat Oranje-Rood een vast trainingsmoment had. De trainingsweek zag er dat seizoen anders uit dan normaal. Haantjes had een paar vaste momenten en een aantal facultatieve momenten ingepland. Kho was bij alle niet-verplichte momenten, maar moest op de verplichte dinsdag verstek laten gaan. Dat bleek onhoudbaar. De middenvelder stopte in de winter bij het team, dat toen in de Promotieklasse speelde.

Thirsa Kho. Foto: Willem Vernes

Dat ik midden in het seizoen stopte, vond ik het lastigste. Hoe had ik mezelf nou weer in zo’n situatie gebracht? Als het echt niet anders had gekund, had ik het seizoen wel afgemaakt. Maar ik kon het niet. Thirsa Kho

‘Misschien waren die laatste maanden hockeyend gezien wel mijn fijnste tijd’, blikt ze terug. ‘Maar dat had ook te maken met het feit dat ik beter in mijn vel zat. Omdat ik naast het hockey meer deed. Ik vond de keuze zo moeilijk. Ik werd van beide dingen heel gelukkig. Ik was ook bang dat als ik voor het hockey zou kiezen, dat ook niet goed zou gaan. Omdat ik dan waarschijnlijk weer wat minder fijn in mijn vel zou zitten. Ik heb getwijfeld. Gemaald. Mijn hoofd maakte overuren. Dat ik midden in het seizoen stopte, vond ik het lastigste. Hoe had ik mezelf nou weer in zo’n situatie gebracht? Als het echt niet anders had gekund, had ik het seizoen wel afgemaakt. Maar ik kon het niet.’

‘Ik denk dat mijn teamgenoten niet allemaal mijn keuze hebben begrepen’, gaat ze verder. ‘Zij wisten niet wat ik naast het hockey allemaal had. En hoe ik dat vond. Niet iedereen was volledig geïnteresseerd. Misschien lag dat ook aan mij hoor, was ik er niet heel open over. Ik snap dat je er een mening over hebt, als een teamgenoot midden in het seizoen stopt’, vertelt ze realistisch. ‘Ik weet dat ik mensen in de steek heb gelaten, maar ik moest voor mijn geluk kiezen. Dat staat bovenaan.’

Vaste supporter

Maar wie niet beter wist, zou denken dat Kho last had van een blessure, of iets dergelijks. De middenvelder was immers nog vaak op Oranje-Rood te vinden. Als het paste, stond ze op de zondagen langs de lijn. Moedigde ze haar oude teamgenoten aan. Met als moment suprême, de kampioenswedstrijd tegen Push, begin mei.

Een dag die Kho nog als gisteren kan herinneren. ’Natuurlijk vond ik het jammer dat ik toen niet binnen de lijnen stond en mis ik het wel. Als ik een wedstrijd zie, waar het echt om gaat. Waar je dan samen heel hard voor traint. Het was soms moeilijk en raar om langs de lijn te staan, maar ik genoot ervan. Ik had niets liever gewild dan dat ze zouden promoveren.’

Thirsa Kho in duel met Kiki Rozemeijer. Foto: Willem Vernes

Heeft ze zich nooit afgevraagd of ze niet gewoon pech heeft gehad? Dat haar timing bij Oranje-Rood tegenzat? Ze kwam in een jaar dat Yibbi Jansen, Valerie Magis, Maria Granatto en Shihori Oikawa weggingen en met Stefan Duyf aan het roer vrijwel niks won. Na de degradatie hield ze, als klap op de vuurpijl, nog maar zes teamgenoten over.

‘Nee’, klinkt ze duidelijk. ‘Ik denk dat ik altijd zocht naar oprechte interesse en echte vriendschap. Ik heb heel leuke jaren bij Oranje-Rood gehad. We aten vaak op vrijdag samen, bleven hangen op de club. Speelden spelletjes. Ik heb er een hoop mogen leren. Ook als mens.’ Ze is eerlijk. Heeft inzicht gekregen in haar eigen doen en laten. ‘Ik had meer nodig dan dat. Vroeger werd ik geleefd en nu leef ik. Heb ik meer vrijheid. Kan ik gewoon ja zeggen op uitjes. De afgelopen zomer had ik voor het eerst echt vakantie. Had geen enkele hockeyverplichting. Ik was eigenlijk vergeten dat het zo ook kon.’

Van Hoofdklasse naar Reserve Eerste Klasse 

Inmiddels is Kho weer op het hockeyveld te vinden. Want op het spelletje zal ze altijd verliefd blijven. Ze speelt in dames 2 van de Eindhovense studentenclub Don Quishoot. Waar ze van bijna alles geniet. ‘Ik moet wel wennen aan de speeltijden. Laatst, moesten we om kwart voor vijf in de middag’, ze lacht als ze eraan terugdenkt. Hoewel ze uitkomt in de Reserve Eerste Klasse, is haar fanatisme nog altijd gigantisch. ‘Ik wil altijd winnen. Kan er nog steeds chagrijnig van zijn als dat mislukt. Maar balen van mijn medespelers doe ik niet. Hier heb ik zelf voor gekozen.’

Ze wil graag nog wat meegeven. ‘Doe wat je gelukkig maakt. Natuurlijk, voor sommigen is het goed zoals het is. Het is alleen zo makkelijk om te blijven doen wat je doet. Een ander pad bewandelen is spannend. Ik werd gezien als professioneel hockeyer, maar de wereld eromheen is niet zo professioneel. Je kan er niet van leven. Moet je leven ondertussen opbouwen. Hebt tijd nodig voor andere dingen. Ik vind het een semi-profsport, maar de hockeywereld verwacht dat je als prof leeft. Hockey kan altijd nog. Maar kies voor je geluk.’

‘Eigenlijk hè’, besluit ze. ‘Zit ik echt vrolijk op de fiets, als ik weer mag gaan trainen’, vertelt ze. ‘Ik waardeer het nu meer. Ik deed het vroeger zo vaak, dat het allemaal normaal werd. Nu denk ik: yes, ik mag weer.’