Diederik Gommers: ‘Als hockeyer ben ik bloedfanatiek’

Toen in maart 2020 de eerste lockdown werd afgekondigd en Diederik Gommers (57) als voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Intensive Care zijn eerste meters op de landelijke televisie maakte, konden zijn teamgenoten van Souburgh in Alblasserdam hun ogen niet geloven. Alle vragen die aan de talkshowtafels op hem werden afgevuurd, beantwoordde hij op een rustige toon, heel kalmpjes en beschaafd. Was dit dezelfde man die elke zondag tekeer gaat tegen de scheidsrechter?

‘Voor mij is het echt een overwinning als ik het veld niet word uitgestuurd,’ zegt de rechtsvoor van de veteranen van Souburgh glimlachend over zichzelf. Het is haast moeilijk voor te stellen van iemand die bij programma’s als Op1 en Jinek een allesbehalve verbeten indruk maakt, maar hij meent het nog ook.

Gommers: ‘Normaal gesproken ben ik heel rustig, maar als ik achter een bal aanloop, ben ik bloedfanatiek. Ik speel om te winnen. Als de scheidsrechter een overtreding niet ziet, vind ik echt dat hij me onrecht aandoet. Dan ga ik verhaal bij hem halen. Verbaal ben ik best sterk, dus op een gegeven moment is zo’n scheidsrechter wel klaar met me en mag ik even gaan afkoelen op de bank. Gelukkig word ik in dat soort gevallen terechtgewezen door mijn teamgenoten. Dan geven ze me op mijn donder. Dan zeggen ze: joh, jij moet je echt even een beetje aanpassen. Anders doe je maar niet meer mee.’

Ik weet niet eens in welke klasse we spelen. De allerlaagste, geloof ik.

Hockeyen leerde Gommers in het dorp waar hij opgroeide, Udenhout. Toen hij zeventien jaar was, wilden zijn broers en hij hockeyen, alleen was er geen hockeyclub in de buurt. Dat vond zijn vader zo sneu, dat hij er zelf maar één oprichtte. Nu, bijna veertig jaar later, bestaat MHC Udenhout nog altijd.

Samen met zijn broers speelde Gommers even in Heren 1. Rond zijn 21ste stopte hij met hockeyen bij MHC Udenhout. Tijdens zijn studietijd in Rotterdam schreef hij zich in bij Aeolus. Toen Aeolus ophield te bestaan, eindigde ook de hockeycarrière van Gommers. Pas toen hij met zijn gezin in het Zuid-Hollandse dorp Wijngaarden ging wonen en zijn zoons bij Souburgh gingen hockeyen, stond hij weer langs de lijn. Vanaf het moment dat andere ouders hem vroegen met het veteranenteam mee te doen, een jaar of acht geleden, hockeyt hij zelf ook weer.

Gommers: ‘Ik hockey vooral voor mijn lol. Ik weet niet eens in welke klasse we spelen. De allerlaagste, geloof ik. Ieder seizoen spelen we tegen nagenoeg dezelfde teams en verloopt alles volgens een vast patroon. Tot de herfstvakantie spelen we hartstikke goed. Vervolgens krijgen de meesten een blessure en kunnen we met moeite een elftal op de been brengen. We zijn dan altijd blij dat het winter is, want dan kunnen we weer even op adem komen. Vanaf maart gaat het dan weer goed. En van lieverlee wordt het weer minder en minder, haha. Maar we hebben plezier en daar gaat het om.’

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Een bericht gedeeld door Diederik Gommers (@diederikgommers)

Als coach was ik ook al bloedfanatiek. Ik riep vooral heel hard, haha.

Zijn betrokkenheid bij de club gaat verder dan alleen het spelen in de veteranen. Twee of drie keer per jaar draait Gommers een bardienst. Zijn zoons zijn 22 en 19 jaar en spelen in Souburgh Heren 1. Van één van hen was hij in A1 de coach.

Lachend: ‘Als coach was ik ook al bloedfanatiek. Ik riep vooral heel hard, haha. Maar ik heb van dat jaar heel veel geleerd. Bijvoorbeeld hoe je die zestien- tot achttienjarigen moet motiveren het beste uit zichzelf te halen. Maar ook hoe ik moest omgaan met de tweestrijd in mezelf. Wanneer we kampioen wilden worden, moest ik eigenlijk de minder goede hockeyers minder speeltijd geven. Maar zij hadden net zoveel recht om te spelen als ieder ander, vond ik. Het was in ieder geval erg leuk om te doen. Ook omdat ik de wedstrijd van mijn zoon op deze manier veel intenser beleefde.’

Plezier maken is voor Gommers het belangrijkste aan hockey. ‘Ik vind het prachtig wanneer ik op zondagavond met mijn gezin aan tafel zit na te kletsen. Die onderlinge strijd met mijn zoons. Dat ik wel gescoord heb en zij niet. Het gebluf dat ik zó goed was dat ik het jammer vind dat ze het niet gezien hebben, haha. Dat is voor mij veel waard.’