Fleur van Dooren: het talent dat verder keek dan de hockeywereld

Een technisch zeer begaafde speelster. Eentje met zorg voor anderen. En met nu en dan tijd voor geintjes. Het overlijden van oud-international en -Rotterdam-speelster Fleur van Dooren (35) kwam voor velen uit de hockeywereld als een schok. Manouk Vernij, Joost van Geel en Mignonne Meekels halen herinneringen op.

De 23-voudig international Mignonne Meekels speelde acht seizoenen met Fleur van Dooren in Rotterdam Dames 1. De ploeg was een aantal dragende speelsters kwijtgeraakt. Een aantal jonkies werd doorgeschoven onder wie de pas 15-jarige Van Dooren. Een lief en zorgzaam maar verlegen meisje maakte haar entree in de kleedkamer.

‘Als je zo jong naar Dames 1 wordt doorgeschoven is het wel een beetje wennen in de kleedkamer. Dan gaat het niet bijvoorbeeld over het maken van huiswerk, maar over zaken als werk. Fleur was daar wel een beetje van onder de indruk’, vertelt Meekels. Maar al snel vond Fleur haar weg binnen de selectie, beschrijft haar oud-teamgenote. ‘Nadat ze gewend was, maakte ze grapjes. Fleur kon leuk uit de hoek komen met haar heerlijke droge humor. Ze trad niet op de voorgrond. Ze kon goed op zichzelf zijn en af en toe een beetje wegdromen.’

Van Dooren was een talent en technisch zeer onderlegd. Ze kwam uit voor Nederland B en A en werd met Jong Oranje in 2009 wereldkampioen. ‘Tijdens de trainingen was ze altijd aan het pielen met de bal. Ze was mega-handig. Ik vond dat altijd leuk om naar de kijken. In wedstrijden was ze rustig aan de bal. Ook in de kleine ruimte was ze sterk. Fleur raakte nooit in de stress als ze onder druk werd gezet.’

Fleur van Dooren stond bekend als technisch zeer begaafd. Foto: Koen Suyk

Meekels kon het goed vinden de twee jaar jongere Van Dooren. ‘We waren niet superclose, maar onze band was goed. Ze zat ook bij mijn broer in de klas. Maar ik wist al wel langer wie ze was omdat we beiden kind van de club waren.’ Nadat Meekels de overstap maakte naar SCHC in de zomer 2011 verwaterde het contact met Van Dooren. Via vriendinnen die Van Dooren nog wel tegenkwamen, bleef Meekels op de hoogte. ‘Daarom wist ik dat het niet goed met haar ging. Het overlijden van haar moeder, met wie ze heel close was, viel haar zwaar.’

Van Dooren werkte mee aan de tv-documentaire Shock Therapie, waar haar elektroshocktherapie (ECT) werd belicht. Deze therapie wordt vooral toegepast bij mensen met een ernstige depressie waarbij met kleine stroomstoten een soort epileptische aanval in de hersenen wordt opgewekt. ‘Dat was moeilijk om te zien. Confronterend ook. Ik zag Fleur op een andere manier. Je wordt wel met beide benen op de grond gezet. In het leven neem je eigenlijk voor lief dat het goed gaat. Het was verdrietig om te zien dat iemand niet lekker in haar vel zit. Het ging mij echt aan het hart.’

Taboe doorbreken

Het overlijden van Van Dooren maakte uiteraard indruk op Meekels. ‘Ze heeft zo lang hard gewerkt om beter te worden. Het was zo’n struggle. Ik hoop dat ze de rust heeft gevonden. Na overleg met de familie hebben op de website van Rotterdam het bericht naar buiten gebracht, waarbij we hebben gekozen voor transparantie. Haar zus stuurde mij nog een bericht. Die hoopt dat met het overlijden van Fleur een taboe kan worden doorbroken.’

Joost van Geel was coach van het Nederlands B toen Van Dooren als veertienjarige dit nationale jeugdteam instroomde.

‘Fleur was enerzijds heel gedreven. Een sterke, technische hockeyster die goed overzicht had. Ze nam iedere training en wedstrijd zeer serieus en wilde altijd het beste uit zichzelf halen’, zegt Van Geel.

‘Anderzijds was ze gevoelig voor de sfeer in de groep. Zeker toen Fleur aanvoerder werd, bekommerde ze zich altijd nog meer over anderen. Ze vond het belangrijk dat iedereen zich goed voelde. Daarin nam ze soms zoveel verantwoordelijkheid dat het in mijn ogen tot meer spanning leidde dan goed voor haar was. Hockey is en blijft je hobby heb ik vaak tegen haar gezegd.’

‘Toch was Fleur een van de beteren van het team. Ze behoorde tot de generatie met onder meer Kiki Collot d’Escury en Willemijn Bos en blonk uit als middenvelder. Niet voor niets schoof ze zelfs vervroegd door naar het Nederlands A. De hockeyster Fleur vond dat fantastisch, ambitieus als ze was. Maar persoonlijk vond ze het niet makkelijk. Mag ik nog wel een keer terugkomen?, vroeg ze. In het Nederlands B voelde ze zich thuis.’

Fleur van Dooren en Joost van Geel tijdens hun Nederlands B-tijd. Foto: Joyce Mulder

‘Verkleedpartijtjes’

Van Geel zag tijdens zijn tijd als coach van Van Dooren dat het niet alleen maar ernst was. ‘Naast haar serieuze ondertoon was er ook ruimte voor geintjes. Ook met het team had ze zo nu en dan de grootste lol. Tijdens een van haar eerste toernooien, in het Spaanse Alcalá la Real, hielden ze de nodige verkleedpartijtjes. Ook Fleur genoot daar zichtbaar van.’

‘Dat Fleur is overleden is natuurlijk een grote schok. De aanleiding is misschien nog wel wranger. Haar kennende heeft ze er ongetwijfeld alles aan gedaan om uit haar situatie te komen. Ik gun haar nu opluchting, hoe onvoorstelbaar triest het ook is.’

Fleur van Dooren en Manouk Vernij waren twee jaar teamgenoten in Rotterdam Dames 1. Ze raakten goed bevriend en die vriendschap bleef, ook toen Van Dooren naar Pinoké vertrok en Vernij naar HDM overstapte. ‘Fleur was ontzettend lief en zorgzaam. Ze dacht eerder aan anderen dan aan zichzelf en stond niet graag op de voorgrond. Een artikel als dit had voor haar ook niet gehoeven, tenzij ze anderen ermee kan helpen. Daarom twijfelde ik om op deze plek iets over haar te zeggen. Had ze dat wel gewild?’

‘Uiteindelijk denk ik van wel, mits het niet alleen maar over hockey zou gaan. Fleur en ik deelden de liefde voor het spel. Het was een genot om met haar te hockeyen. Ze was heel balvaardig en fanatiek. Waar zij eerst leefde voor de topsport met een olympische droom, merkte ze ook dat alleen de hockeywereld haar niet gelukkig maakte. De wereld buiten hockey vond ze minstens zo belangrijk. Ze deed twee masters rechten, had daarna een goede baan als jurist en hield enorm van muziek. Samen met een vriend uit de buurt schreef ze liedjes. Hij speelde piano, zij gitaar en ze zong. Ook had ze kippetjes, een hond en hield ze van klussen en tuinieren.’

Relativeren

Van Dooren en Vernij zochten elkaar ook op tijdens vakanties. ‘Fleur was dol op Italië. We deelden de liefde voor de natuur. Kneuterig op een camping bivakkeren en struinen door Italiaanse steden: dan was het al goed. Op een plein in Pisa speelde een man gitaar. Wij gingen erbij zitten. Bescheiden vroeg Fleur: mag ik ook even? Vervolgens zong en speelde ze prachtig. Dat typeerde haar: ze zette zichzelf nooit dominant in de schijnwerpers, ook al had ze heel veel in huis. Dat Fleur open minded en authentiek was, vond ik juist zo mooi aan haar.’

Van Dooren en Vernij tijdens een kampeervakantie. Eigen foto

Machteloos

‘De negatieve gedachten zaten Fleur steeds meer in de weg. Ze zorgden ervoor dat ze minder kon genieten van de dingen die ze deed en waar ze goed in was. Dat moet ook moeilijk voor haar zijn geweest. Dat iedereen je talenten ziet, maar het voor jezelf niet vol te houden is.’

‘Fleur was hecht met haar gezin. Mede daarom was het gemis van haar overleden moeder enorm groot. Doordat ik ook mijn moeder jong had verloren, kon ik mij dat gemis wel voorstellen. De depressie maakte het bij Fleur moeilijk om door te gaan. Ze heeft er zoveel aan gedaan om de weg omhoog proberen te vinden. Een depressie is hardnekkig en ondanks dat ze er open over was, voelde ze zich toch heel eenzaam. Als omgeving voel je je dan machteloos.’

‘Tot de laatste keer dat ik Fleur heb gezien, een maandje geleden, bleef het contact heel fijn. Ook al zagen we elkaar minder vaak, we waren er onvoorwaardelijk voor elkaar. In mijn hart blijft ze een dierbare vriendin, die ongetwijfeld ontzettend gemist wordt.’