Aan het einde van 2023 blikt Robert Tigges terug op een voor hem buitengewoon jaar. In het eindejaarsinterview neemt hij ons mee langs de successen, zijn ontwikkeling als coach, het buitenlandse avontuur en een wens die onlangs in vervulling ging.
Met de feestdagen is Tigges voor even terug op Nederlandse bodem. Even relaxen. Familie zien. Bijpraten met vrienden. Met een goed glas en lekker eten terugkijken op het afgelopen jaar.
‘Sportief kende het jaar meerdere hoogtepunten. De zilveren medaille op het WK Zaal. De landstitel met de dames natuurlijk, dat was loon naar werken en een kroon op mijn periode daar. En toch ook de overstap naar Duitsland. Niet alleen vanwege het hockey, maar vooral het hele avontuur. Die drie dingen hebben mijn sportjaar wel gemaakt.’
Uren kan Tigges er over praten. Over de hoofdstukken die zijn hockeyjaar vorm hebben gegeven. Via een videoverbinding bladeren we min of meer kriskras door het jaarboek van 2023.
De dames van Amsterdam winnen de landstitel na het nemen van shoot-outs ten koste van SCHC. Foto: Willem Vernes
Landstitel
We slaan het boek open op Tweede Pinksterdag, de dag waarop de dames van Amsterdam na shoot-outs de 21ste landstitel veroverden ten koste van favoriet SCHC. Het is een onverwacht kampioenschap, want in de voorbereiding op het seizoen lijkt de samenwerking tussen de speelsters en coach Tigges te stranden. ‘Er was een verschil van inzicht met een deel van de groep’, zegt Tigges.
De inmiddels 39-jarige coach stond aan de vooravond van zijn vierde jaar als hoofdverantwoordelijke bij Amsterdam. Tigges had er ook al twee seizoenen opzitten als assistent van Rick Mathijssen, zijn voorganger bij de ploeg.
Tigges had in zijn tijd als speler bij Rotterdam en Amsterdam en als zaalinternational een visie over hoe je topsport beleeft en bedrijft ontwikkeld. Een vanzelfsprekendheid voor hem, maar in de ogen van de huidige generatie minder evident. ‘De grootste les voor mij is geweest om te luisteren en mee te bewegen zonder je eigen visie te verliezen.’
Tigges legt uit: ‘Ik zat zelf in de oude bubbel van topsport. Zo van, je moet dit en dit ervoor doen en laten. Hoewel ik nog steeds denk dat het erbij hoort, ben ik daar bewust of onbewust iets te veel mee bezig geweest. Het moet de keuze van de speler zelf zijn en de verantwoordelijkheid veel meer bij de spelers laten. Ik moet hen beoordelen op hoe ze voor de dag komen en niet of ze vaak genoeg in de gym zitten of shuttles rennen.’
‘Als coach wilde ik dicht bij de groep staan’, vertelt Tigges verder, ‘en in de relatie met de spelers misschien te veel vrienden zijn. Ik ben daarin ook wat afstandelijker, althans zakelijker geworden.’
Amsterdam-coach Robert Tigges spreekt zijn team toe. Foto: Worldsportpics/Frank Uijlenbroek
Sport is emotie, vindt Tigges. Hij leefde als coach langs de lijn ook intens mee tijdens wedstrijden. ‘Ik ben niet iemand die rustig op een stoel gaat zitten en dingetjes opschrijft. Ik ben betrokken bij zo’n wedstrijd. Dan kun je in de heat of the moment iets zeggen. Als je er dan nog even een half uurtje over nadenkt, zou je het anders hebben gezegd.’
Schuren
Dat een intensieve samenwerking na drie jaar begint te schuren, begreep Tigges. Maar hij was vooral verbaasd over het moment waarop hij werd geconfronteerd met het verschil van inzicht. ‘Dat er dingen anders kunnen, houd je altijd, bij welke ploeg dan ook. Ook bij succesverhalen. Alleen de timing was merkwaardig, want een aantal dingen had echt wel eerder besproken kunnen worden’, meent Tigges.
Hij besloot tijdelijk terug te treden als hoofdcoach. Hierdoor miste Tigges het teamweekend in Hamburg en het traditionele voorbereidingstoernooi, het ABN AMRO Weekend. ‘Ik heb er veel over nagedacht en er links en rechts veel over gesproken. Ook met mensen buiten het hockey. Uiteindelijk kom je op een punt: ga je door? Ja of nee? Belangrijk is dat je van een deel van de spelersgroep support voelt. Van een groot deel van de groep had ik ook zeker het vertrouwen en mijn staf stond volledig achter mij. Dat gaf mij het vertrouwen om er weer te gaan zitten.’
Na twee weken keerde Tigges terug in zijn rol als coach en waren de spreekwoordelijke plooien gladgestreken. ‘Er zijn over en weer pittige gesprekken gevoerd, die af en toe ook emotioneel waren. We hebben elkaar goed in de ogen gekeken en concrete afspraken gemaakt wat we van elkaar verwachten. Dat is de basis van het succes geweest. We hebben van beide kanten water bij de wijn gedaan. Als het helemaal niet op tafel was gekomen dan was het ons nooit gelukt wat we het afgelopen jaar voor elkaar hebben gekregen.’
Blijdschap bij Amsterdam-coach Robert Tigges. Foto: Worldsportpics/Frank Uijlenbroek
Terug aan de wereldtop in de zaal
Niet alleen op het veld maar ook in de zaal was Tigges, in zijn rol als bondscoach, succesvol. Met de Oranje Heren Zaal reikte hij afgelopen februari in het Zuid-Afrikaanse Pretoria tot in de WK-finale waarin Oostenrijk na shoot-outs het goud net voor de neus wegkaapte. ‘We hebben de gouden medaille met een paar vingers aangeraakt’, zegt Tigges die twee maanden eerder met Oranje op het EK in Hamburg brons veroverde.
De medailles bevestigden de definitieve terugkeer van Oranje in de internationale zaaltop, nadat de ploeg in 2020 met EK-brons in Berlijn al zijn neus tegen het internationale venster had gedrukt.
Groot was dan ook de verbazing toen de KNHB besloot te stoppen met de nationale teams in de zaal. ‘Ik blijf het nog steeds jammer vinden dat er niet met ons is gesproken voordat het besluit werd genomen. Er is zoveel tijd en energie gestoken om weer terug te komen aan de mondiale top. Dan is het doodzonde dat de stekker er wordt uitgetrokken. Ik verloor mijn baan, maar dat vond ik nog het minst erge. Ik vind het meer jammer voor de jongens die daar altijd, onbetaald, bloed, zweet en tranen hebben ingestopt. Het had niet gehoeven.’
Waar de hoofdstukken Oranje Zaal en Amsterdam werden beëindigd, begon Tigges afgelopen zomer aan een nieuw hoofdstuk. Hij ging niet alleen een sportieve maar ook een persoonlijke uitdaging aan door naar Duitsland te gaan om als coach van de heren van Hamburger Polo Club aan de slag te gaan.
Bondscoach Robert Tigges van de Oranje Heren Zaal. Foto: Willem Vernes
Op avontuur in Duitsland
‘Ik heb gesprekken gevoerd met clubs uit de Hoofdklasse Heren, maar ik heb ook buiten het hockey gekeken. Bij Topsport Amsterdam was ik in de running voor een managementfunctie. Uiteindelijk kwam ook dit Duitse avontuur voorbij. Ik koos uiteindelijk voor het hockey, want ik ben daar nog niet mee klaar. De uitdaging lag daar ook op persoonlijk vlak: mezelf ontwikkelen, een nieuwe cultuur leren kennen, een nieuwe taal. Kortom, volledig uit mijn comfortzone. Maar ik merkte aan mezelf dat ik die uitdaging heel erg nodig had.’
Tigges werd prima opgevangen door zijn nieuwe hockeyfamilie in Hamburg, maar het was het eerste half jaar wennen. ‘Het clubleven in Duitsland is totaal anders dan in Nederland. Polo heeft in totaal vijf, zeshonderd leden waarvan honderdvijftig senioren, maar die zijn nooit tegelijk op de club. Waar je in Nederland op een club snel wordt opgenomen en veel nieuwe contacten opdoet, moet je dat in Duitsland een beetje op een andere manier doen. Dat gaat stapje voor stapje. Dat heeft tijd nodig. Dat is niet binnen drie of vijf maanden geregeld. Uiteindelijk heb je een klein netwerkje dat je vervolgens uitbreidt. Maar er zijn genoeg mensen binnen Polo die zich om mij bekommeren.’
Sportief gezien draaide Tigges met Hamburger Polo Club een goed eerste deel van het seizoen. In de veldcompetitie staat de ploeg na elf duels op een derde plaats en in de zaal bezet het team momenteel de tweede plek in de Noordgroep.
Wens in vervulling
Het Duitse hoofdstuk van Tigges werd onlangs voorzien van een mooie paragraaf omdat een oude wens in vervulling ging. Op vrijdag 1 december debuteerde Tigges in de Duitse zaalcompetitie tegen UHC Hamburg.
‘Het is ook wel leuk om op je 39ste je debuut in de Bundesliga te maken. In de planning op de zaal hadden we al wel vrij snel door dat de groep beperkt was waardoor het duidelijk werd dat ik ook mee ging doen. Een droom is misschien een te groot woord, maar ik heb het altijd gaaf gevonden om een keer mee te doen. Ik ben een stand-in voor een van onze basisspelers. Op het moment dat hij wat rust nodig heeft, kom ik erin.’
Never a dull moment voor Tigges in 2023, maar wat verwacht hij van 2024? ‘Uiteindelijk speel ik voor titels, dus ik hoop met Polo dat we in de zaal in ieder geval de kwartfinales bereiken en dan zien we wel verder. Op het veld hebben we een korte maar intensieve tweede seizoenshelft. Daarin is het belangrijk een stap te maken. Afgelopen seizoen werd Polo in de kwartfinales uitgeschakeld. Dat willen we dit jaar beter doen.’
Tigges: ‘Het draait niet alleen om het resultaat, maar ook juist om het proces. Christophe Bechmann (assistent, red.) en ik willen een strakkere organisatie neerzetten om het team, de club op lange termijn bestendig te maken voor tophockey. En hierdoor ontwikkel ik mezelf natuurlijk omdat ik met meer facetten bezig ben dan alleen op het veld en met het team.’
Bondscoach Robert Tigges spreekt de heren van de Oranje Zaal toe. Foto: Willem Vernes
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.