Lieske Hogeland bracht shirts van Apeldoorn naar Argentijnse sloppen

Aan het eind van 2024 blikken we terug met hockeyers voor wie dit een bijzonder jaar was. Lieske Hogeland (19) uit Apeldoorn trok naar de sloppenwijken van Buenos Aires. Vier maanden lang gaf zij als vrijwilliger hockeytraining aan kinderen in de armste wijken van de Argentijnse hoofdstad. ‘Al snel droegen ze allemaal het shirt van Apeldoorn.’

Buenos Aires is geen Apeldoorn. De jongeren aan wie Hogeland op haar oude club Apeldoorn training gaf, kwamen vaak uit welgestelde buurten. Veel van de kinderen die ze in Buenos Aires leerde hockeyen, woonden daarentegen in de wijk Barrio Rodrigo Bueno. Een beruchte sloppenwijk in het oosten van de stad. Een plek waar je als toerist niets te zoeken hebt, maar waar Hogeland juist wél kwam. Juist daar gaf ze regelmatig training.

In Barrio Rodrigo Bueno wonen mensen niet in huizen, maar in krotten. Krotten die als legosteentjes tegen elkaar aan zijn gebouwd en waarvan de daken vaak bestaan uit golfplaten. Stromend water is er niet. Kinderen die de pech hebben dat ze hier worden geboren, moeten wel heel stevig in hun schoenen staan om niet verstrikt te raken in de tentakels van criminele bendes. Velen van hen gaan niet naar school. Hun ouders hebben vaak geen werk. Of zijn soms niet eens meer in leven. Geweld en drugs zijn er aan de orde van de dag.

‘Met sommige kinderen voerde ik af en toe een intens gesprek. Zij vertelden me dat ze niet meer terug naar huis wilden’, zegt Hogeland. Een situatie compleet anders dan wat ze gewend was in Nederland.

Lieske Hogeland verloor haar hart al snel aan de kinderen in de arme wijken.

Afgetrapte sneakers

Wat haar bovendien versteld deed staan, was de manier waarop de kinderen zich kleedden voor de training. ‘Ze droegen geen sportkleding, zoals je zou verwachten bij een sportieve activiteit. Nee, ze hadden gewoon hun dagelijkse kleren aan. Ik was echt verbijsterd toen ik ze zag trainen op afgetrapte sneakers’, zegt ze.

‘Bovendien hadden ze natuurlijk geen materiaal. De meesten kwamen nog wel aanzetten met een hockeystick, maar dan wel één van minstens twintig jaar oud. Het was bovendien altijd een houten stick, die al zó vaak was gebruikt dat de bolling al bijna plat was. Scheenbeschermers en maskers hadden ze niet, laat staan een bitje of een keeperspak. Elke keer als iemand op doel ging staan, was dat met gevaar voor eigen leven.’

Kinderen in de sloppenwijken in Buenos Aires droegen tijdens de hockeytrainingen het shirt van Apeldoorn.

‘Ik leerde al snel hoe je in een sloppenwijk zo min mogelijk opvalt’

Training geven zat altijd al in haar bloed. Vier jaar lang leerde ze de jeugd van Apeldoorn hockeyen, de club waar ze zelf speelde. Maar dit was compleet anders. Na haar eindexamen vwo in de zomer van 2023 besloot ze een tussenjaar te nemen. Ze wilde een avontuur voor het leven aangaan. Dus stapte ze in haar eentje op het vliegtuig naar Buenos Aires. Daar werkte ze vier maanden lang als vrijwilliger voor De Kracht van Sport. Een organisatie die sport gebruikt om kinderen in arme wijken een kans te geven op een beter leven. Hockey werd voor Hogeland het instrument om deze kinderen tijdelijk uit hun heftige dagelijkse realiteit te trekken.

Vijf ochtenden per week reisde ze, samen met andere vrijwilligers, met de stadsbus naar één van de vier sloppenwijken waar de stichting sportlessen geeft. De bus zette hen af aan de rand van de sloppenwijk. Vanaf daar moest ze er dwars doorheen lopen. ‘De eerste keer was best spannend. Maar ik leerde al snel hoe je in een sloppenwijk zo min mogelijk opvalt. Ik kreeg het advies om een voetbalshirt te dragen, bij voorkeur van het nationale elftal van Argentinië. Of van Boca Juniors, de club van het volk. Een kort rokje was te opvallend, sieraden en dure spullen bleven thuis, je moest ook niet te veel naar mensen kijken of wijzen. Voor onze veiligheid ging er ook altijd een begeleider mee de wijk in.’

De eerste keer dat Hogeland door de sloppenwijken liep, voelde het alsof ze een andere wereld binnenkwam. Regelmatig gaf ze training in Barrio Rodrigo Bueno, waar het sportveldje midden tussen de krotten ligt. Het was geen waterveld, geen zandveld, zelfs geen grasveld. Er werd gehockeyd op een veld van beton. ‘Toen ik daar voor het eerst kwam, stond ik echt versteld. Ik sprak slechts een paar woorden Spaans, dus ik gaf de training met handen en voeten. We sloten altijd af met een partijtje. Dat vonden de kinderen geweldig. Dan gilden ze altijd blij: ‘Partido, Partido!’ Het was echt bijzonder om te zien hoe ze zich met zoiets simpels konden vermaken.’

Kinderen in Barrio Rodrigo Bueno krijgen een shirt van Apeldoorn overhandigd.

‘Ik heb daar veel geleerd over hoe goed wij het in Nederland hebben’

Voor haar vertrek deed Hogeland op de website van haar club Apeldoorn een oproep om hockeyspullen in te zamelen. Ze had niet verwacht dat het zoveel zou opleveren. ‘Er was zoveel belangstelling dat ik niet alles mee kon nemen. Ik koos voor de shirts. Zo konden de kinderen in de sloppenwijken hockeyen in de shirts van Apeldoorn. Het was ontzettend leuk om te zien dat ze in die shirts speelden. Het gaf ze echt een trots gevoel.’ Toen na een paar weken haar vader op bezoek kwam, bracht hij de volgende lading hockeyspullen mee. Bitjes en kunststof hockeysticks in plaats van houten.

Het gevoel van onveiligheid dat Hogeland soms had wanneer ze de sloppenwijk betrad, verdween altijd zodra ze eenmaal met de kinderen aan het hockeyen was. ‘De bewoners van de wijk vonden het vaak leuk om te zien wat wij daar aan het doen waren. De kinderen die zich hadden opgegeven werden vaak vergezeld door hun vriendjes die toevallig langsliepen en ook mee wilden doen. Sommigen hadden nog nooit een stick aangeraakt. Maar ze genoten er allemaal met volle teugen van.’

Na vier maanden kwam er een einde aan het avontuur van haar leven. Ze kijkt er met weemoed op terug. Het leerde haar een waardevolle levensles. ‘Ik heb daar veel geleerd over hoe goed wij het in Nederland hebben. De kinderen in Argentinië hebben veel minder, maar lijken gelukkiger. Ze haalden zoveel vreugde uit een potje hockey, terwijl ze in de meest verschrikkelijke omstandigheden wonen. Dat vond ik bijzonder. Het was indrukwekkend om te zien hoeveel ze konden genieten van iets kleins als een hockeytraining. Het heeft mijn blik op de wereld echt veranderd.’