Marko Almeida werd ernstig ziek en bedacht een nieuwe hockeyvorm

Trainer-coach Marko Almeida (54) kreeg vorig jaar september te horen dat hij door een kankergezwel nooit meer intensief kan sporten. In plaats van bij de pakken neer te gaan zitten, ging hij op zoek naar een manier om zijn favoriete sport toch uit te kunnen oefenen. Hij bedacht een nieuwe vorm van Walking Hockey. ‘Zelf zal ik deze variant echter nooit meer kunnen spelen.’

Almeida – trainer-coach geweest bij Brabantse clubs als Best, Oirschot, De Hopbel en Don Quishoot – is in 2005 gediagnosticeerd met nierkanker. In 2022, nadat hij schoon was verklaard, bleek hij uitzaaiingen te hebben in zijn longen, zijn lymfe en zijn botten. Met name zijn rugwervels zijn er slecht aan toe. Hij onderging een rugoperatie en kreeg vervolgens te horen dat hij nooit meer intensief kan sporten. Niet fietsen, niet hardlopen, maar dus ook niet hockeyen.

Het was als een bom die recht in zijn gezicht ontplofte. Hockey stroomt bij Almeida door zijn aderen. ‘Hockey is mijn passie. Mijn leven. Ik stopte daar mijn ziel en zaligheid in. Ik heb hockey altijd meer als mijn beroep gezien dan als mijn hobby. Dat ik niet meer intensief kan sporten, betekende dat ik ook moest stoppen met coachen. Ik kan wel aanwijzingen geven, maar daar houdt het wel mee op. Ik kan nog geen ballentas dragen.’

Een foto die is gemaakt bij Walking Hockeysticks 2.0.

Walking Hockey, maar dan met zaalhockeybalken

Almeida besloot het aanbod van alternatieve vormen van hockey eens onder de loep te nemen. Hij ontdekte het bestaan van Walking Hockey, waar spelers niet mogen rennen. Walking Hockey klonk voor hem in eerste instantie ideaal, maar toen hij er dieper indook, ontdekte hij dat dit op sommige locaties in Nederland nog steeds op een heel veld wordt gespeeld. Zelfs lopend zou hij dus nog steeds een flink aantal meters moeten afleggen. Gezien zijn lichamelijke beperkingen is dat voor hem een brug te ver. Eigenlijk zat er dus niets anders op dan zelf aan de slag te gaan en een variant te bedenken die hem beter ligt.

Na de nodige brainstormsessies verzon hij Walking Hockeysticks 2.0. Dit wordt gespeeld op een veld van twintig bij twintig meter, bij voorkeur vijf-tegen-vijf. Het is omringd door zaalhockeybalken, zodat de bal het veld niet kan verlaten. ‘Hierdoor word je als speler gedwongen om in beweging te blijven. Dat is meteen ook het doel van deze vorm. Dat spelers ondanks hun immobiliteit of hun ouderdom toch kunnen blijven bewegen.’

Ik sta graag langs de lijn. Zo heb ik toch het gevoel dat ik leef.

Zijn oude club Best was bereid de nieuwe hockeyvorm te faciliteren. Elke donderdagavond traint er sinds kort een vaste groep. Met Almeida erbij, maar dan wel als toeschouwer. Zijn gezondheid is de afgelopen maanden met sprongen achteruitgegaan. Hij kan niet meer lopen. Hij beweegt zich voort in een elektrische rolstoel. De artsen zeggen tegen hem dat hij nog maximaal een jaar te leven heeft.

‘Vroeg of laat stort mijn lichaam als een kaartenhuis in elkaar. Door de uitzaaiingen is het wachten tot mijn botten in elkaar zakken. In theorie kan dat op elk moment gebeuren. Als ik me omdraai in bed. Of als ik in mijn rolstoel over een boomwortel rijd. Maar ik blijf niet stil zitten. Elke donderdagavond ga ik naar de training. Elke donderdagavond neem ik dus een risico. Simpelweg door naar buiten te gaan. Maar ik doe het met liefde. Ik sta graag langs de lijn. Zo heb ik toch het gevoel dat ik leef.’

De groep die wekelijks traint op donderdagavond bij Best.

De vorm die hij bedacht, kan hij zelf niet meer uitoefenen

De groep die in Best elke week traint, bestaat momenteel uit twaalf spelers. Twee vrouwen en tien mannen, variërend van 40 tot 65 jaar. Eén van hen heeft net een knieoperatie ondergaan en kan hierdoor revalideren. Almeida heeft ook een aanvraag binnen van iemand uit Eindhoven die wil mee proefdraaien. Hij heeft een herseninfarct gehad en wil zijn sport blijven beoefenen. ‘Ik hoop dat ook de veteranen geïnteresseerd raken in Walking Hockeysticks 2.0. Normaal gesproken stoppen zij op een gegeven moment met hockeyen, omdat ze niet meer kunnen rennen. Nu hebben ze de mogelijkheid om over te stappen naar een kleiner veld en wél door te gaan met hun favoriete sport.’

Dat hij de vorm die hij zelf heeft bedacht, nooit zelf kan uitoefenen, raakt hem recht in zijn hart. Maar hij blijft positief. ‘Als ik daaraan denk, springen de tranen in mijn ogen. Maar ik sta er niet te lang bij stil. Ik ben al lang blij dat deze nieuwe vorm van hockey aansluit bij de wensen van de doelgroep. Ik ben blij met de reacties. En ik sta wekelijks op het veld. Dat bezorgt mij een grote glimlach op mijn gezicht.’