Nummer 13: ‘Keek in spijkerbroek geschorst toe bij promotieduel’

Spelen met het ongeluksgetal op je rug. Je moet het maar durven. In deze serie maken we kennis met de hockeyende nummers 13 van Nederland. Als vierde in deze rubriek spreken we Huub de With (31 jaar) van Almere Heren 2.

Huub, wat betekent nummer 13 voor jou?
‘Het is een nummer waar ik al jaren wat mee heb. De ’13’ heeft een betekenis. Iedereen vindt er wat van, het roept een gevoel op. Ik heb het altijd beschouwd als een nummer dat ongeluk bracht voor mijn tegenstander. Of dat klopte? Ja natuurlijk! Ik was als verdediger vaak vervelend voor het andere team, was er goed in de ander uit het spel te halen.’

Ben jij een geboren pechvogel?
‘Nee, zou ik in eerste instantie zeggen. Maar ik heb wel een van de mooiste momenten van mijn hockeyloopbaan gemist. Dat klinkt wel wat ongelukkig, dat besef ik. Het was vooral mijn eigen schuld. In 2016 zat ik in Heren 1 van Almere en promoveerden we voor het eerst in het bestaan van de club naar de Hoofdklasse. Ik was erbij, toen dat gebeurde, uit bij SCHC. Zal het nooit vergeten. Maar het vervelende was alleen dat ik niet in het veld, maar achter de goal stond. In mijn spijkerbroek. In de eerste wedstrijd tegen SCHC had ik een gele kaart gekregen. Het was niet mijn eerste van het seizoen en daardoor was ik geschorst. Het spreekt voor zich dat ik er graag bij was geweest.’

Hoe kreeg je de ’13’ op je rug?
‘Volgens mij kregen we in de C’tjes voor het eerst rugnummers. Dat vonden we toen al heel mooi. Het was in de tijd dat Almere in de jeugd voor het eerst een beetje meedeed op landelijk niveau. Na de lichting met Valentin Verga, waren wij – met Nicki Leijs en Youri Beck – het tweede team van de club die dat niveau haalden. Toen had ik die 13 al. Het was een nummer waar weinig interesse voor was. Het was bij wijze van spreken knokken om 9,10 en 14. Mede door mijn motto ‘hij brengt ongeluk voor de ander’ vond ik die 13 wel speciaal.’

De With in duel met Erik Otto van Qui Vive in 2016. Foto: Willem Vernes

Wat is jouw mooiste hockeymoment?
‘Toch de promotie naar de Hoofdklasse. Het was een bevestiging van de opmars van Almere. Een teken dat we niet alleen in de jeugd, maar ook in de senioren goed bezig waren. Het feest op Almere was legendarisch. Het hoogtepunt was het zingen van het clublied op het balkon. Een schitterende dag. Ook onvergetelijk: mijn tijd als hockeyer in Ierland. Met Three Rock Rovers wonnen we daar de beker. Het was de eerste keer in veertig jaar dat dit lukte.’

Waarom kan jij niet zonder hockey?
‘Anders blijf ik niet fit, haha. Ik vind het oprecht belangrijk om geregeld te sporten. Maar een hockeyteam is voor mij meer dan dat. Het is ook een verzameling van vrienden die elkaar al jaren kennen. De helft speelt al meer dan twintig jaar samen. Gaat met elkaar op vakantie, maakt tripjes samen. Mooi om daar even bij stil te staan, hoe bijzonder dat eigenlijk is.’

Wat is jouw hockeydroom?
‘Heb ik die nog op mijn 31ste? Nu ik er hardop over nadenk misschien wel. Al zit dat ‘m niet in de prestaties. Het lijkt me heel mooi om nog jaren met ons Heren 2 samen te spelen. En dan het liefst in deze leeftijdscategorie. Ik weet dat het formeel mag vanaf dertig, maar ik zie mezelf echt niet in de veteranen spelen. Veel te gevaarlijk, man.’

Tot slot, zie je jezelf ooit met een ander nummer spelen?
‘Dat heb ik een seizoen gedaan. Maar dat was in Ierland. Daar had ik nummer 4 omdat de 13 bezet was. En ik heb nog twee jaar bij Pinoké gespeeld. Maar dat was in zo’n laag team, dat we helemaal geen nummers hadden. Ik denk dat ik nooit meer bij een andere club ga spelen dan Almere. En zo lang ik daar hockey, draag ik nummer 13. Dan zijn we er, toch?’