Top 3 dingen die we in 2018 NIET meer willen zien in de Hoofdklasse

In onze aftelmanie richting 2018 zijn we bij de top 3 beland. Vandaag bespreken we voor de verandering graag de dingen die we in 2018 NIET meer willen zien op de hockeyvelden. Dit is uiteraard onze eigen persoonlijke mening van de redactie, dus iedereen is vrij om te reageren.

Coaches die meteen na de wedstrijd nabespreken in het clubhuis

Wedstrijd verloren. Tactische plan mislukt. Spelers/speelsters hielden zich niet aan hun taak. De motivatie was na de achterstand helemaal weg. De strafcornervarianten die je had willen spelen, werden niet gespeeld of mislukten. De mandekking werd niet goed uitgevoerd. Het afwerken op de goal – wat je door de week tijdens de training had geoefend – miste de uitwerking. In de cirkel werd er te vaak gezocht naar de combinatie in plaats van het schot op goal.

Het aanlopen op de laatste man ging niet goed, waardoor die toch de lange bal kon gebruiken waar de 0-1 uit voortkwam. Eén iemand hield zich niet helemaal aan het wisselschema, waardoor het hele schema in de soep liep. De gevaarlijke speelster die je van tevoren in verschillende video’s bij de tweede paal had laten zien, tipte bij de tweede paal de 0-2 binnen.

Dus wat wil je dan als coach? Zo snel mogelijk naar de kleedkamer. Waar je het team kunt toespreken, terwijl iedereen nog nadampt van de wedstrijd.

Wij zouden graag zien dat dit ritueel van nabespreken in de kleedkamer wordt geschrapt. Dit heeft een aantal redenen, waaronder één hele serieuze. Sinds Ziggo alle hoofdklassewedstrijden filmt en uitzendt, interviewt de redactie van hockey.nl bij de wedstrijden waar wij aanwezig zijn voor de camera de coach en/of de spelers/speelsters. Deze interviews komen regelmatig in de uitzending van Ziggo en altijd op maandag bij de ‘nabespreking’ op hockey.nl. Dit is afgelopen seizoen echter regelmatig mislukt, door het subiet naar binnen rennen van coaches en teams naar de kleedkamer.

Wil het hockey professioneel zijn, met wedstrijdbeelden ’s avonds op NOS/Ziggo en interviews voor de camera op televisie en hockey.nl, dan moeten de teams ook meteen beschikbaar te zijn voor die interviews. Dit betekent dat het lang nabespreken gelijk na de wedstrijd in 2018 tot de verleden tijd moet behoren. Los daarvan is het de vraag of teams meteen na de wedstrijd moeten worden gewezen op alles wat er fout ging in die 4 x 17,5 minuten of dat het misschien handiger is om eerst alles even te verwerken? Het nabespreken kan kort op het veld. Voor langere besprekingen heb je nog de hele trainingsweek.

Teamhuddle Hurley tijdens de hoofdklasse hockeywedstrijd dames Hurley-Den Bosch (1-1). Foto: Koen Suyk

Ageren op de arbitrage

Terugkerend probleem in 2017: het massaal apelleren en reageren op de arbitrage. Nu kun je zeggen dat dit van alle tijden is, maar geloof ons: het is erger geworden. Een eerste reactie op een beslissing is soms logisch. Een conversatie met de arbitrage aangaan ook, maar het eindeloos doorzeveren op beslissingen van de scheidsrechters maakt het hockey niet mooier, maar lelijker.

Scheidsrechters staan er voor hun plezier, hun hobby. Hun droom om hoofdklassewedstrijden of zelfs internationaal te fluiten. Kijken vier keer 17,5 minuten samen met hun collega naar alles wat jullie doen. Proberen in de sfeer van de wedstrijd te fluiten. Proberen elke overtreding te zien en waar dat kan ook voordeel te geven. Proberen zich onder druk van coaches, toeschouwers en spelers zich staande te houden, om het spel in goede banen te leiden, zodat de wedstrijden eerlijk en soepel verlopen.

Daarbij maken ze fouten. Net als de spelers. Denken ze een overtreding te zien, terwijl het eigenlijk stick afhouden was van de aanvaller. Vinden ze dat er te weinig afstand is genomen, maar is hun interpretatie van vijf meter anders dan die van de spelers. Geven ze een strafbal, terwijl het hele team denkt dat een videoreferral zeker zou aangeven dat zoiets een te zware beslissing is.

Conclusie: wees mild voor de scheidsrechter. Hij of zij probeert een topwedstrijd te leiden en jullie proberen hem te (be) spelen.

Robbert Kemperman. De man die ze ‘Mister Backhand’ noemen. Foto: Willem Vernes

Levensgevaarlijke backhands de cirkel in

Je kent het wel. Hockeyer/hockeyster krijgt de bal, zo rond de 23-meterlijn. De bal ligt voor de backhand. In principe zou de hockeybal met een harde streep richting de tweede paal kunnen gaan, waar een teamgenoot deze kan intippen. In theorie. Internationals als Robbert Kemperman en Valentin Verga zijn hier onder andere meester in.

Maar in de praktijk blijkt de geslagen backhand de cirkel in vaak het recept voor gevaar. Gevaar voor de verdedigers, die soms backhands hard over de grond door de cirkel zien zeilen, maar even zo vaak verkeerd geraakte backhands richting de parkeerplaats zien gaan, of erger nog: langs de hoofden van de verdedigers zien zeilen.

Dus: backhandassists helemaal prima. Die eindigen vaak ook in mooie goals. Maar wel eerst uitgebreid op de training oefenen, voordat je het in de praktijk brengt. Dan gaat die bal als een streep richting de tweede paal. Laag.