Voor talent Mink eindigde haar avontuur in de VS in een nachtmerrie

In de eerste dagen van 2024 kijken we voor de allerlaatste keer terug op het bewogen hockeyjaar 2023. De verhalen die ons het meest zijn bijgebleven, publiceren we deze week nog een keer. Vandaag deel twee: voormalig talent Minout Mink, die in augustus vertelde over haar slechte ervaringen in de Verenigde Staten.

In de serie ‘Verdwenen hockeyers’ beantwoorden talenten uit het verleden de vraag waarom ze abrupt gestopt zijn. In deze aflevering Minout Mink (26), voormalig speelster van Nederlands Onder 18 en Jong Oranje. Haar hockeyavontuur in de Verenigde Staten eindigde in een nachtmerrie.

Opgetogen trok Mink op 19-jarige leeftijd naar de Verenigde Staten om daar vier jaar lang te gaan studeren en te hockeyen. Twee jaar later was haar American Dream compleet verwoest. Haar reis naar de Verenigde Staten leidde ertoe dat ze nooit meer zou hockeyen. ‘Ik heb er veel geleerd, veel mooie plekken bezocht en vrienden voor het leven gemaakt. Maar het voelt alsof er in Amerika iets van me af is genomen. Ik ben daar iets dierbaars kwijtgeraakt. Mijn plezier in het hockey.’

Haar verhaal is het verhaal van een talent van Haackey uit Haaksbergen en later van EHV uit Enschede dat zichzelf niet snel in het Nederlands elftal zag spelen en ervoor koos om een ander avontuur aan te gaan. Nadat ze met Nederlands Meisjes A het EK onder 18 in Santander won, viel ze in Jong Oranje af voor het WK onder 21 in Chili. Ze gooide het roer om en stapte in het vliegtuig naar de Verenigde Staten. Mink ging studeren en hockeyen bij de Universiteit van Louisville. ‘Vanaf het begin merkte ik echter al dat ik de sportcultuur niet fijn vond. Ik had met mezelf afgesproken om het vier jaar vol te houden. Maar eigenlijk wilde ik na één jaar al terug naar huis.’

Minout Mink aan de bal in de Amerikaanse universiteitscompetitie.

In Nederland was haar coach gewoon haar coach, in de VS was haar coach haar baas

In één van haar eerste wedstrijden voor het universiteitsteam botste ze direct met haar coach. Mink was de strafcornerneemster. Ze had een harde klap in huis. Haar coach positioneerde haar elke keer als tweede koppel op de kop van de cirkel, maar de uitloopster was zo snel dat ze alle ballen van Mink eruit liep.

‘Op een gegeven moment werd ik gewisseld. Ik zei tegen mijn coach: dit werkt zo niet. Waarom zet je me niet in het eerste koppel neer? Iedereen op de bank schrok zich dood. Ze keken me allemaal met grote ogen aan. Hoe haalde ik het in mijn hoofd om dat tegen haar te zeggen? Zelf was mijn coach ook not amused. Ik moest van haar gaan zitten en gaan nadenken over wat ik had gezegd’, vertelt Mink, die meteen kennismaakte met de heersende cultuur bij het universiteitsteam. In Nederland was haar coach gewoon haar coach, in de Verenigde Staten was haar coach haar baas.

‘Op mijn eerste dag zei een teamgenootje uit Duitsland tegen me dat de coaches van de universiteit niet je vrienden zijn. Je moet respect voor ze hebben en naar ze luisteren. Dat vond ik meteen al raar klinken. Ik was nota bene gevraagd om mijn expertise over te dragen, zodat mijn team van mij kon leren. Hoezo mag je niet met je coach in gesprek gaan? Maar het werd me al snel duidelijk dat dat niet de bedoeling was.’

Het portret dat in 2015 van Minout Mink is gemaakt voor het EK onder 18 in Santander. Foto: Koen Suyk

Zonder te overleggen had haar coach haar studierichting aangepast

In haar tweede jaar wilde Mink Psychologie gaan studeren. Bij het ophalen van haar boeken kreeg ze opeens allerlei boeken voor heel andere vakken in haar handen gedrukt. Ze kreeg te horen dat haar studierichting was veranderd in Sport & Communicatie. Zonder te overleggen had haar coach haar studierichting aangepast.

‘Er wordt in Amerika een ranglijst bijgehouden van schoolgemiddeldes. Daarop stonden wij lager dan gehoopt. Ik haalde redelijk goede cijfers, maar waarschijnlijk vond mijn coach Sport & Communicatie een makkelijkere richting dan Psychologie. Terwijl ik dat helemaal niet wilde volgen. Maar ik had geen keus. Ik moest wel.’

In haar eerste seizoen zette Mink een schoolrecord aan doelpunten neer en werd ze uitgeroepen tot Rookie of The Year. Wel vielen de conditietrainingen haar zwaar. De focus lag op duurloop in plaats van op korte sprints. Toen ze aan het begin van haar tweede seizoen niet slaagde voor de fitheidstest, was de consequentie dat ze niet meer in de basisopstelling mocht starten. Hockeyend gezien was ze echter nog steeds goed genoeg. Daarom stuurde haar coach haar na de eerste minuut direct het veld in. Elke wedstrijd opnieuw.

Telkens gewisseld na één minuut

‘Ik vond dat heel raar. Ik was niet fit genoeg om te starten, maar blijkbaar wel om de rest van de wedstrijd te spelen. Vaak bleef ik ook nog tot het einde staan. Ik vond het vervelend voor mijn teamgenootje dat steeds gewisseld werd. Het voelde alsof het mijn schuld was dat zij elke wedstrijd al na een minuut naar de kant werd gehaald. Dat begon echt aan me te knagen. Dat ik nooit startte, werd ook door de buitenwereld heel groot gemaakt. Alle wedstrijden werden live uitgezonden en elke keer kwam de commentator daar op terug. Mijn ouders kregen dat thuis ook mee. Dat was heel vervelend.’

Ondanks haar avontuur in Amerika kan Minout Mink gelukkig nog lachen.

Mijn coach begon te schreeuwen dat ik uit haar ogen moest verdwijnen en nooit meer terug hoefde te komen Minout Mink

Om kerst met haar familie te vieren, keerde Mink terug naar Nederland. Een maand later huilde ze op Schiphol tranen met tuiten. Ze wilde niet meer terug naar Amerika. Maar ze moest wel. Om haar spullen op te halen en om afscheid te nemen van haar vrienden en vriendinnen.

‘Ik heb het nog een paar maanden aangekeken. Uiteindelijk heb ik mijn coach verteld dat ik niet gelukkig was en dat ik terug naar Nederland ging. Ze stond op van haar stoel en wees naar de deur van haar kantoor. Ze begon te schreeuwen dat ik uit haar ogen moest verdwijnen en nooit meer terug hoefde te komen’, vertelt Mink.

‘Ik moest alles inleveren en werd direct uit de groepsapp gezet. Ik wilde mijn naamplaatje dat boven mijn locker in de kleedkamer hing mee naar Nederland nemen, maar dat mocht niet. Hij werd rigoureus uit mijn tas getrokken. Toen ik vroeg wat ze daarmee gingen doen, luidde het antwoord: weggooien.’

Inmiddels is Mink vijf jaar terug in Nederland. Ze heeft nooit meer gehockeyd. In Amerika is haar plezier in het spel van haar afgenomen. ‘Ik ben van de één op de andere dag gestopt. Voordat ik naar Amerika ging, heb ik geweldige hockeyjaren gehad. Ik verwacht dat ik dat gevoel nooit meer ga vinden. Ik zou best nog wel willen hockeyen, maar ik vind het lastig en spannend. Mijn reis naar Amerika heeft echt iets bij me kapotgemaakt.’