Brinkman over de magie van Bloemendaal: ‘Steeds weer die euforie ervaren’

Verkleumd en verregend stond-ie in de hoek van het Wagener Stadion. De belangrijkste prooi van deze kletsnatte paasmaandag om zijn nek. Weer een gouden plak, ditmaal de derde Europese op rij door die nipte zege (1-0) op Rot-Weiss Köln. En weer eentje met een compleet eigen verhaal, zo vertelt Thierry Brinkman.

‘Laten we het interview maar hier doen. Ik ben toch al doorweekt.’ Dat de regen, net als in het afgelopen uur, met bakken uit de hemel komt, ach. Het maakt ‘m allemaal vrij weinig meer uit, omdat de beloning zo fijn is. Hij pakt gelijk het hoogtepunt van de vrij saaie wedstrijd erbij. De rake sleep van Teun Beins, in het tweede kwart. ‘Dat was eigenlijk een mislukt uitgevoerde corner’, zegt Brinkman lachend. ‘Het was inderdaad het idee om een tikje achterlangs te geven, maar we voerden ‘m niet goed uit. Teun maakte er nog iets moois van. Ah ja, het was sowieso heel moeizaam in deze stromende regen.’ Hij kijkt naar beneden. ‘Kijk maar naar de gripjes van mijn sticks, helemaal nat.’

Het zijn uiteindelijk details voor het grote plaatje. Bloemendaal was al de eerste ploeg die tweemaal achter elkaar de EHL won. ‘Maar nu is het nog specialer geworden’, beseft Brinkman. Zeker als hij hoort dat zo’n prestatie – driemaal op rij – sinds de jaren tachtig niet meer geleverd is. De periode waarin zijn vader Jacques nog aan het begin van diens prachtige loopbaan stond. ‘Ja, dat zegt wel wat. We willen nu ook weer een mooi einde schrijven voor de jongens die nu het team gaan verlaten’, verwijst Brinkman naar Glenn Schuurman en Roel Bovendeert, die eerder deze week aangaven dat ze aan hun laatste Bloemendaal-weken bezig zijn. ‘Dat zorgt weer voor nieuwe motivatie en gretigheid. Hun afscheid zit in ieders achterhoofd.’

Brinkman vliegt zijn teamgenoten in de armen na het laatste fluitsignaal. Foto: Koen Suyk

Een unieke generatie

In de vorige twee EHL-finales etaleerde Bloemendaal zijn kunsten. Gaf het bij tijd en wijle hockeyles. Werden tegenstanders overklast met spetterende aanvallen en veel goals: tegen Atlètic Terrassa werd het in 2021 5-2, vorig seizoen werd Rot-Weiss met 4-0 gedeclasseerd. ‘Dit was een vechtfinale. In de regen. Eentje met veel vuile meters. Met inderdaad minder oogstrelende aanvallen. Nu was het niet zo vloeiend. Dat maakte deze finale moeilijker om te winnen, gevoelsmatig. Al had ik wel het idee dat Rot-Weiss weinig puf meer had. Ze kregen er geen druk meer op.’

Brinkman doet een poging om te beschrijven wat er loskomt bij Bloemendaal vlak voor zo’n toernooi. ‘We zaten met het team in hetzelfde hotel als vorig jaar, in Overveen. Dat bracht weer een bijzonder gevoel teweeg. We checkten daar woensdagavond in en toen ontstond er weer iets. Het besef dat we nu echt ons seizoen kleur kunnen geven. Wat er dan loskomt is lastig te beschrijven. Het idee dat het moet gebeuren. Een blijdschap dat we hier mee mogen doen om de EHL-titel. Dat geeft een boost, een energie die ik bijna niet kan uitleggen in woorden.’

De magie van zijn team, het maakt hem gelukkig. ‘Uiteindelijk gaat het erom dat we met dit team iets moois willen opbouwen. Een unieke generatie worden’, zegt Brinkman. Dat dit al gelukt is met bijvoorbeeld drie Europese titels op rij is een gegeven dat langzaam indaalt. ‘Eerlijk gezegd staan we daar weinig bij stil. We zitten in een tunnel met elkaar. We gaan maar door. Steeds het volgende doel zoeken. Straks weer richting de play-offs, die komen er ook alweer snel aan.’

Brinkman in actie tijdens de verregende finale. Foto: Koen Suyk

De roze wolk en de headset van Beins

‘Maar weet je? We hebben steeds het gevoel dat er nóg meer in zit. We weten hoe ontzettend fijn het voelt om te winnen. Die euforie steeds weer ervaren, dat houdt je gretig. Het gevoel hoe mooi het straks is op de club, om dit weer te vieren. Die momenten meemaken met je team en je familie. Daar doe je het voor. Met elkaar herinneringen maken.’

Hij daalt even neer van zijn roze wolk. Zijn overwinningsroes. Schiet – nog steeds in de regen – vol in de lach bij het zien van zijn teamgenoot Beins. Die heeft midden op het veld een grote headset opgekregen. Hij ziet eruit alsof hij zo vliegtuigen gaat binnenloodsen op Schiphol, maar het blijkt voor een radio-interview te zijn. 

De aandacht is terecht voor de verdediger, die lang moest wachten op een kans als cornerman bij Bloemendaal. En vandaag, op een grote dag, toesloeg en daarmee goud waard was voor zijn team. ‘Teun heeft op het WK afgelopen winter al laten zien dat hij een goede corner heeft. Hij pushte voor die tijd minder dan Tim Swaen en Jasper Brinkman. Maar de afgelopen weken variëren we vaker met drie man die goed kunnen slepen. Dan wens ik de tegenstanders veel succes om te voorspellen wie er gaat pushen. Ik vind het knap hoe Teun gegroeid is. Hij trekt de lijn van het WK door bij onze club. Daar kan ik ook van genieten.’