Veel tranen. Ongeloof. De hele dug-out van Kampong leek na de verloren EHL-finale tegen Bloemendaal dat van een gefrustreerd team dat al jaren niets had gewonnen. Misschien zei het wat over hoe hongerig Kampong nog was, een week na het behalen van de landstitel. Maar de afzwaaiende goaltjesdief Constantijn Jonker weigerde bij zijn afscheid van een teleurstelling te spreken.
Vaak heeft Jonker zijn woorden paraat, als de verbaal getrainde advocaat wanneer hij aan het werk is. Dan praat hij correct. Zoals zijn naam Con-stan-tijn ook voornaam klinkt. Maar zondag, bij zijn afscheid en na een paar zware maanden, was daar weer die andere Jonker te zien. ‘Conny’, die overmand door emoties begon te hakkelen in zijn betoog.
Weer kreeg hij het te kwaad. Hij moet nog nooit zo vaak hebben gehuild in zijn leven als de laatste maanden, sinds zijn zware hersenschudding en het moeizame herstel. Praten met Jonker op ’t Kopje na de verloren EHL-finale was praten met iemand die in zijn hoofd de hele film van zijn carrière afspeelde. De ogen keken in de verte. ‘Dit is heftig voor me. Ik heb vijfentwintig jaar op Kampong gezeten. Dat is nu gewoon ten einde. Misschien speel ik volgend jaar op een andere club in een lager team, maar dan is dat puur om nog een beetje bezig te blijven. Kampong zal altijd mijn club blijven.’
Het laatste vreugdesprongetje van Jonker in het tophockey, na de rake tip-in tegen Bloemendaal. Foto: Frank Uijlenbroek
‘Ik weiger om enorm teleurgesteld te zijn’
Constantijn Jonker kon veel minuten maken tijdens het EHL-weekend, na zijn zware hersenschudding. Veel meer dan vorige week, tijdens de gewonnen finale tegen Amsterdam. Hij maakte zijn allerlaatste minuten als spits op topniveau. Nadat hij als een duveltje uit een doosje weer knap de 2-0 maakte met een tip-in, was het script van het verhaal van de weergaloze spits al geschreven, die zoveel velddoelpunten maakte in de Hoofdklasse.
Van een spits van een club die jaren nooit won, naar een glorieus afscheid met de dubbel, nadat zijn favoriete voetbalclub Real Madrid op zaterdagavond voor de derde keer de Champions League had gewonnen. Terwijl de meeste spelers van Kampong in de dug-out vurig hadden gehoopt op de moeilijke ‘dubbel’, kon Jonker net als Sander de Wijn toch snel relativeren.
‘Ik weiger om enorm teleurgesteld te zijn. Ik ben trots op dit seizoen. Iedereen weet hoe emotioneel het voor mij was en hoe intens ik de afgelopen weken heb beleefd. Maar laten we niet doen alsof dit teleurstellend is, terwijl we de landstitel geprolongeerd hebben. De dubbel was geweldig geweest’, zei Jonker, die samen met Caspers dit jaar erelid van Kampong werd.
Bjorn Kellerman verwerkt het verdriet van de finale. Op de achtergrond David Harte en de verslagen bank van Kampong. Foto: Frank Uijlenbroek
Kampong mist straks meer dan veertig seizoenen ervaring
Misschien zat de pijn bij Kampong ook in het feit dat het team vier belangrijke spelers die afscheid namen niet de unieke dubbel konden schenken. Het afscheid van Jonker (14 seizoenen) Quirijn Caspers (14 seizoenen), Sjoerd de Wert (8 seizoenen) en Philip Meulenbroek (5 seizoenen) hakt erin. Bij elkaar verliest landskampioen Kampong meer dan veertig seizoenen hoofdklasse-ervaring.
De vier bepalende routiniers die afscheid nemen bij Kampong, van links naar rechts: Quirijn Caspers, Sjoerd de Wert, Philip Meulenbroek en Constantijn Jonker. Foto: Frank Uijlenbroek
Vriendschappen voor het leven
Keeper David Harte hield Kampong zondag nog relatief lang in de race, terwijl zijn collega Jaap Stockmann bijna niets te doen had. Kampong miste ook de geblesseerde international Lars Balk, die vorige week in de finale tegen Amsterdam met kramp leek uit te vallen, maar toch zijn hamstring verrekt had. Fysiek was Kampong niet meer top.
‘Over zestig minuten was Bloemendaal sterker. Zij hadden meer kansen. Wij leunden echt op onze counter. Het waren gisteren ook moeilijke omstandigheden. Nu misten we iemand als Balk. Maar goed, dat blijven allemaal excuses’, analyseerde de Ier. ‘We hebben gewoon niet gebracht wat we vorige week wel konden. Het is nu moeilijk om te zeggen, maar ik ben zo trots op het team. Op de landstitel. We probeerden het ook vandaag voor de jongens te doen die zoveel voor de club hebben betekend. Waarmee je vriendschappen voor het leven hebt. Wij waren zo dichtbij de dubbel. Bij mij blijft wel het gevoel dat we echt alles hebben gegeven.’
2 Reacties
luchtisblauwgrasisgroen
‘Trots op ons seizoen’ of ‘We hebben dit seizoen niet van Bloemendaal kunnen te winnen’ Bloemendaal meer dan terechte winnaar in deze prachtige finale.
Nee hoor trots op een mooi team en een mooi seizoen en terecht! Kampongspelers zeggen overigens allen dat Bloemendaal deze keer de betere ploeg was.