Kampong kreeg een dag minder rust: ‘Iedereen snapt de impact’

Ze hadden meer dan vijftig minuten de tijd om hun achterstand in de EHL-finale te repareren tegen Pinoké. Maar wat Kampong ook probeerde, kansen kwamen er amper. De Utrechtse tank was leeg, waardoor die 1-0 score in hun nadeel op de borden bleef. En dat had absoluut te maken met het slopende speelschema, erkent verdediger Jip Janssen.

Vlak nadat-ie zijn zilveren plak heeft ontvangen, gaat Janssen naar de tribunes. Hij zoekt en vindt een van zijn trouwste fans. Zijn vader. Er wordt geknuffeld, getroost en het eerste verdriet gedeeld. Het beseft daalt langzaam in. Kampong had een kans om zijn eerste prijs in zes jaar te pakken. Ze kwamen een eind deze EHL, maar konden de laatste horde niet nemen. 

‘De teleurstelling is groot, dat kan je wel zeggen. We wilden ‘m heel erg graag winnen. Dat het niet gelukt is, dat doet pijn’, zegt Janssen op het veld waar hij vlak daarvoor de Europese finale heeft verloren. Hij zoekt naar oorzaken. Verklaringen. Een reden waarom ze maandag slechts met zilver in hun handen stonden. 

‘Pinoké stond verdedigend heel goed georganiseerd. Ze kregen één goede kans, dat was een goal. Verder creëerden ze niet heel veel. Maar ja, ze trekken ‘m wel over de streep’, verzucht de international, die de strafbal veroorzaakte waaruit de enige goal voel. Zijn ploeg was aanvallend ook amper gevaarlijk in de saaie finale. Janssen kon geen enkele keer aanleggen om zijn specialisme – de strafcorner – te tonen. Kampong kreeg er geen een in de eindstrijd.

Jip Janssen en Lars Balk in discussie met de scheidsrechter tijdens de finale van de EHL tussen Pinoké en Kampong. Foto: Willem Vernes

Luieren in een hotel vs snot voor de ogen werken

Een echte belegering van de cirkel van Pinoké bleef eveneens uit. Kampong was simpelweg niet bij machte om een vuist te maken. ‘We hebben er alles aan gedaan. Maar we kregen het niet voor elkaar. Natuurlijk komt dat ook door de wedstrijden van de aflopen dagen. Ik heb weleens frissere benen gehad. Dat merk je aan alles. Hoe je vooruitkomt, hoe je beweegt.’

Als Janssen erop wordt gewezen dat Kampong ook vrij slordig speelde in het laatste kwart, komt die frisheid opnieuw ter sprake. ‘Dat heeft misschien ook wel met vermoeidheid te maken. Ik weet het niet precies’, verzucht de verdediger. Het vervolgonderwerp ligt voor de hand. Want Kampong kreeg immers een dag minder rust dan z’n tegenstander in de finale.

Want hoe zat dat ook alweer? Pinoké schudde zaterdag – ook nog eens vrij gemakkelijk – in de halve eindstrijd tegenstander Old Georgians van zich af (4-1). Kampong speelde zondag pas om een plek in de eindstrijd. Dat was overigens ook nog eens een slijtageslag met een hoofdletter S. Eentje waar het na zestig minuten 5-5 stond en het uitdraaide op shoot-outs, die de Utrechters dus wonnen. Terwijl Pinoké kon luieren in het hotel, werkte Kampong zich nog het snot voor de ogen. Maakt die dag extra rust dan toch het verschil?

‘Daar ga ik me niet te veel over uitlaten. Maar ik denk dat we allemaal wel snappen hoe de vork in de steel zit. Iedereen weet wat voor impact een wedstrijd op je lichaam heeft’, zijn de veelbetekenende woorden van Janssen. ‘Ik denk dat ik daar wel genoeg mee zeg.’ Om er direct achteraan te melden: ‘Maar dat mag absoluut geen excuus zijn. Pinoké creëerde niet veel en wij kwamen er af en toe nog wel doorheen. De uitslag had dus ook in ons voordeel kunnen zijn.’

De bank van Kampong baalt na de verloren finale. Foto: Willem Vernes

Zondag: gewoon weer Hoofdklasse

Het Europese boek is dus dicht. Eentje waarin Kampong afrekende met recordwinnaar Bloemendaal en de kampioenen van België en Duitsland (Gantoise en Rot-Weiss) maar uiteindelijk met een kater afsloot. Maar het seizoen zit er uiteraard nog niet op voor Janssen en zijn teamgenoten. Sterker nog: zondag mogen ze gewoon weer aan de bak in de Hoofdklasse.

‘Dit was een doel. Maar we hebben meer ambities. We moeten nu onze rug rechten en weer met een opgeheven hoofd richten het weekend gaan’, klinkt het plichtsgetrouw. Hij weet zo vlak na de verloren EHL-finale zelfs de volgende tegenstander al. ‘HDM, toch? Het landskampioenschap is een belangrijk doel voor ons. Ik denk dat we goede stappen in die richting hebben gezet dit seizoen. Ook hier, tijdens de EHL.’

Hij zucht. Er klinkt harde, vrolijke dancemuziek door het Wagener dat zondag vol zat. 5700 toeschouwers waren getuige van de EHL-finale. Janssen kijkt eens om zich heen, in het stadion waar hij ook al vaak met Oranje speelde. En hij denkt al even verder dan die verloren eindstrijd. ‘Natuurlijk was het resultaat zuur. Niet wat we wilden. Maar als je dit ziet, moet je ook ooit je best doen om hiervan te genieten. Want over tien jaar, maak ik dit niet meer mee.’