Maurits Visser en de EHL: van tiener op de tribune tot onbetwiste nummer één

Drie EHL-titels telt de prijzenkast van Bloemendaal. De bokalen van 2009, 2013 en 2018 mochten mee naar ’t Kopje. Prijzen die groots gevierd werden, ook door Maurits Visser (25). Echter niet onder de lat, maar vanaf de tribune. Komend weekend is voor Visser de Europese vuurdoop als eerste keeper. 

In 2015 mocht de sluitpost al eens proeven aan de EHL. Toen hoorde Visser in de ochtend voor de halve finale tegen Oranje Zwart dat-ie Jaap Stockmann, die vanwege familie-omstandigheden ontbrak, moest vervangen. Die wedstrijd ging uiteindelijk na shoot-outs verloren. Visser pakte een bronzen plak door de strijd om de derde plek van Royal Daring te winnen. De keeper zelf kan zich dat paasweekend nog goed voor de geest halen. ‘Ik speelde ineens twee hele grote wedstrijden als tweede keeper. Dat kon je best zenuwslopend noemen.’

Maar zijn EHL-herinneringen gaan verder dan dat moment. Als kleine jongen liep Visser al rond op de club tijdens Pasen. Reisde hij mee met de ploeg. Stond hij juichend op de tribunes. Pasen vierde de familie Visser niet. Niet traditioneel in ieder geval. Wel met het gezin op de hockeyclub. ‘De sfeer op de club. Dagen voor het toernooi werden de tribunes opgebouwd. Veld twee dat veranderde in een promodorp. Dat voelde telkens weer als bijzonder aan. Mijn hele jeugd liep ik met Pasen rond op Bloemendaal.’

Klein jongetje van twaalf

Welke edities komen meteen op in het hoofd van de keeper? Even is het stil. Dan begint het ratelen. Een voor een noemt Visser zijn EHL-herinneringen op. ‘De mooiste? Misschien wel die op Rotterdam, uit 2008. Toen Max Caldas coach was. Met Teun en Jamie (De Nooijer en Dwyer, red.) nog in de selectie. Toen zat ik als klein jongetje van twaalf jaar op de tribune. En zag ik Bloemendaal de finale winnen.’

Maurits Visser stopte in het duel tegen Rotterdam dit seizoen een strafbal. Foto: Willem Vernes

Visser schakelt direct door naar 2013. Het jaar waarin Bloemendaal z’n tweede Europese titel pakte en het jaar dat vooral in het teken stond van het afscheid van Teun de Nooijer. En naar 2018. Het jaar dat hij even niet voor Bloemendaal uitkwam, maar ervaring opdeed onder de lat bij Den Bosch. Ook dat jaar was Visser op de tribunes op ’t Kopje te vinden. Het jaar dat Jaap Stockmann afscheid nam.

Nu is het aan Visser zelf, die niet kan wachten op eindelijk weer voor de prijzen te spelen. Zonder gevulde tribunes en een promodorp, maar met hetzelfde doel: Europees kampioen worden. En de dubbel pakken. De eerste uitdager wacht zaterdag: Royal Leopold. Waar oude bekende Tom Boon onderdeel uitmaakt van de selectie.

‘Druk bezig met mijn huiswerk’

‘Hij is een levensgevaarlijke spits en dit seizoen op dreef. Ik ben druk bezig met mijn huiswerk’. Dat huiswerk gaat uiteraard over zijn aanstaande Belgische tegenstanders. Hoe spelen ze, hoe loopt de corner, wat zijn de varianten. Spelen ze zone- of mandekking. Wie zijn de spitsen. Willen ze graag schieten, of liever doorlopen. ‘In de Hoofdklasse is dat bekend. In de EHL niet.’ 

‘We zijn als Nederlands team misschien de favoriet, maar andere ploegen uit Europa zijn net zo goed. Kijk naar de Uhlenhorst. Vol met Duitse internationals. Geloof me, je wordt niet zomaar kampioen van Duitsland.’ Visser wil maar een ding: ‘Ook al zijn de tribunes nu leeg, ik wil die Europese titel.’

Zonder publiek, maar ten minste nog gesteund door zijn vader, die een dag aanwezig is in het Wagener Stadion als arts. Om de familietraditie tijdens Pasen op het hockeyveld nog enigszins in stand te houden.