Van der Weerden: ‘Door bij Köln of naar de veteranen van Asten’

Was het maandag zijn laatste topwedstrijd op Nederlandse bodem? Mink van der Weerden moest het antwoord hierop schuldig blijven nadat hij met Rot-Weiss Köln de EHL-finale verloor van Bloemendaal. De oud-international merkt wel dat hij inmiddels sneller een glimlach op zijn gezicht krijgt na een middelmatige middag.

Het was een aandoenlijk gezicht, maandag aan het eind van de middag na de Europese finale, in de stromende regen.

Van der Weerden liep vlak na het laatste fluitsignaal naar zijn vriendin Lynn en zijn dochtertje Puck. Het meisje had een cadeautje voor haar vader gemaakt. Een klein papieren doosje met twee veren en een koekje erin, dat aan een ketting zat. ‘Dat vind ik iets mooier dan de zilveren medaille, die ik zojuist heb gekregen’, zei Van der Weerden ad rem. ‘Hierdoor krijg ik weer een lach op mijn gezicht, na zo’n zure middag. Het was van onze kant niet goed genoeg om te winnen. Terwijl het wel had gekund, als je kijkt naar de uitslag. Want wij maakten niet echt aanspraak op de zege, maar Bloemendaal ook niet echt. Ze speelden goed, maar kregen weinig grote kansen. Aan beide kanten was het niet sprankelend, hè?’

Van der Weerden is inmiddels 34 jaar. In de herfst van zijn carrière, zoals dat heet. Al bijna twee jaar geen international meer. Maar hij kan na zo’n mislukte middag nog balen alsof hij begin twintig is en nog een heel tophockeyleven voor zich heeft. ‘Vooral over het feit dat ik mezelf niet best vond. Dat vind ik irritant. Super-irritant. In zo’n wedstrijd wil je goed zijn. Maar dat was ik niet. Ik was gewoon matig. Het was net niets. Zo’n bal die ik vlak voor tijd keihard richting de cirkel schiet… Ik had gewoon een rustige, simpele bal moeten geven, denk ik achteraf.’

Mink van der Weerden met Thierry Brinkman tijdens de finale van de EHL tussen Bloemendaal en Rot-Weiss Köln. Foto: Koen Suyk

Twee opties

Het is wel zo dat het relativeren iets sneller begint dan vroeger, constateert Van der Weerden. ‘Dat verwerken gaat sneller. Die glimlach komt wat eerder dan voorheen. Ik vind het namelijk ook fantastisch om hier de EHL te spelen. Daar geniet ik van.’ Hij kwam in 2020 naar Rot-Weiss voor een nieuw avontuur. Een nieuwe prikkel na al die jaren bij vooral Oranje Zwart en daarna Oranje-Rood. Even een andere autoroute dan van zijn woonplaats Someren naar Eindhoven. Maar hoe vaak moet hij nog richting het Roergebied rijden? Tijdens het gesprek valt de vraag of deze EHL-finale zijn laatste topduel op Nederlandse bodem was. 

Het zorgt voor een denkrimpel bij de verdediger. ‘Poeh. Geen idee. Om meerdere redenen zou dat kunnen. Als we dit seizoen geen EHL halen met Rot-Weiss bijvoorbeeld. En inderdaad, of ik doorga. Mijn contract bij de club loopt af. We moeten even kijken wat we gaan doen. Ik weet het nog niet, ben er nog niet uit. De keuze is simpel. Ik ga niet meer bij een nieuwe club aansluiten. Ik heb gemerkt dat het toch snel drie jaar duurt voordat je echt bent gewend.’ Droogjes: ‘Nou, dat gaat ‘m sowieso niet worden.’

Van der Weerden stelt dat hij twee opties heeft. ‘Of ik ga nog even door bij Rot-Weiss’, denkt hij hardop. ‘Of…naar de veteranen van Asten’, klinkt het met een grijns. ‘In Keulen is het anders dan bij ploegen uit België of Nederland. Wij trainen alleen ’s avonds, drie keer per week. En dan heb je het in totaal over zes maanden veldseizoen per jaar. Dat is nog wel te overzien.’

Niet voorlezen of knuffelen

Aan de andere kant is er ook de keerzijde. Zijn gezin, met twee jonge kids. ‘Overdag heb ik de ruimte. Maar ’s avonds mis ik alleen al door het hockey drie avonden in de week, plus de wedstrijden in het weekend. Allemaal momenten waarop ik niet thuis ben. Niet mee-eet. Niet kan voorlezen. Geen knuffel kan geven.’ Vanaf de zijlijn bevestigt zijn vriendin deze woorden met een voorzichtig knikje. ‘Er niet zijn is vervelend, zeker als je dat in de winterstop heel lang wel hebt kunnen doen. Het gezin moet het op die momenten zonder mij oplossen. Af en toe word ik weleens aan mijn oren getrokken. Hoe lang nog?’

En welk antwoord geeft de Brabander dan? ‘Dat we rustig gaan kijken hoe het loopt. Ik heb er nog heel veel plezier in.’

Na de verloren EHL-finale mag-ie eerst weer de Bundesliga in. Op jacht naar een van de laatste hoogtepunten van zijn prachtige loopbaan.