Grootmacht Bloemendaal toont z’n klasse met Europese hattrick

De mannen van Bloemendaal hebben maar weer eens aangetoond dat ze een klasse apart zijn in Europa. De Nederlandse kampioen won maandagmiddag voor de derde keer op rij de Euro Hockey League. In de finale in het Wagener Stadion wonnen ze dankzij een rake corner van Teun Beins van tegenstander Rot-Weiss Köln met 1-0, al gaf die score het enorme krachtsverschil niet weer.

Tim Swaen smeet blij zijn stick weg. Good-old Florian Fuchs deed zijn handen al vlak voor het laatste fluitsignaal de lucht in. De speler van Bloemendaal, doorweekt van de regen, kwamen dolblij bij elkaar op het veld. Zeiknat, al maakte dat op dat moment niets uit. Ze hadden het geflikt. Alweer.

Bloemendaal werd maandag het eerste team in 27 jaar is dat een Europese hattrick neerzette. Tussen 1988 en 1996 was het Uhlenhorst Mülheim dat heerste over het continent en liefst negen keer op rij de toenmalige Europacup I won. Alleen het Engelse Southgate (1976-1978) en SC Frankfurt (1971-1975) wonnen ook drie keer – of vaker – op rij het belangrijkste Europese toernooi. 

Motor

Na Atlètic Terrassa (2021) was het nu Rot-Weiss Köln dat voor de tweede keer op rij het slachtoffer was van allesverslindende formatie van coach Rick Mathijssen, die zijn team alle drie de EHL-zeges leidde. Mathijssen zag in de stromende regen dat het even duurde voordat de motor van Bloemendaal echt ging draaien. Ja, er waren kansen in de beginfase. Kansjes, eigenlijk. Want zo groot waren ze niet. Een balletje dat net voorbij ging aan spits Roel Bovendeert. En een hoge, moeilijke bal die Florian Fuchs, de meest chique invaller die je maar kunt vinden, niet op doel kreeg.

Roel Bovendeert kijkt geconcentreerd naar de bal. Foto: Koen Suyk

De meer dan terechte openingsgoal

De hechte defensie van het teruggetrokken Rot-Weiss werd pas echt getest rond de twintigste minuut, toen er binnen zestig tellen liefst zes corners kwamen voor De Mussen. Na veel oeh’s, ah’s en gemiste kansen haalde Teun Beins bij de laatste corner de succesvol de trekker over. De verdediger werd op de cirkelrand bediend door Tim Swaen, die de bal bijna nonchalant achter zijn rug afspeelde. Het leidde tot de meer dan terechte 1-0. 

Teun Beins viert zijn treffer. Foto: Koen Suyk

Bloemendaal was namelijk voor rust beter, heel veel beter dan Rot-Weiss dat vrij kleurloos speelde. De Duitse kampioen had tot ergernis van hun coach Pasha Gademan een dag minder rust gehad dan hun opponent. De sterrenploeg met zeven Duitse internationals, eentje uit België en een Nederlandse oud-international – Mink van der Weerden – bleek amper bij machte om Bloemendaal echt pijn te doen. De Keulse formatie kwam sporadisch in de cirkel en vuurde in de eerste twee kwarten geen enkel schot op doel. 

Een finale zoals het weer

De finale was daardoor een beetje zoals het weer. Je kon er lang naar kijken en over praten, maar je werd er niet warm van. Bloemendaal nam met de 1-0 voorsprong op zak geen overbodige risico’s, zette Rot-Weiss onder druk en probeerde te profiteren van fouten. Dat lukte Jorrit Croon bijna, toen hij een bal onderschepte op de 23-meterlijn. Zijn solo strandde voor het van doel van de Duitsers, waar de international over schoot. Aan de overkant produceerde Rot-Weiss zowaar een half schotje, waarop Bloemendaal-goalie Maurits Visser voor het eerst in actie moest komen.

Europees kampioen Bloemendaal bedankt haar fans. Foto: Koen Suyk

Alleen omdat de voorsprong van Bloemendaal zo gering was, bleef de wedstrijd een soort van spannend. Rot-Weiss nam in de loop van het vierde kwart het initiatief over. Dat wil zeggen: ze hadden vaker de bal. Maar tot kansen of nieuwe sensationele momenten leidde het allemaal niet. Helaas voor de neutrale toeschouwer, al zal Bloemendaal het allemaal wel prima vinden. De Mussen pakten alweer hun zesde EHL-titel en dus de derde Europese beker op rij. Dat is – uiteindelijk – veel meer van belang dan een schoonheidsprijs. 

Lees hieronder de hoogtepunten van de finale van de EHL tussen Bloemendaal en Rot-Weiss Köln terug