Onlangs hockeyde Kampong-speelster Bieke Wijnmaalen (21) haar eerste wedstrijd sinds ze in september 2020 haar voorste kruisband scheurde, toen nog op de training van haar oude club Laren. Haar comeback had het sluitstuk moeten worden van haar vlogserie over haar revalidatie. Maar het liep anders.
Met haar vinger drukte Wijnmaalen de knop ‘record’ in van haar camera. Het was 14 oktober 2020, twee dagen na haar kruisbandoperatie. Wijnmaalen ging er eens goed voor zitten en begon toen tegen haar camera te praten. Ze nam haar allereerste vlog op.
Een video van zeventien minuten lang verscheen later op haar YouTube-kanaal. In beeld een aangeslagen vrouw die geraakt is door de zwaarste blessure die ze in haar leven opliep. Openhartig vertelt ze over het moment dat het gebeurde, die botsing op de training. Over de pijn die ze meteen in haar knie voelde, alsof iemand er een mes in had gestoken. Over alle onderzoeken die ze in het ziekenhuis had moeten laten doen en het moment dat ze de diagnose te horen kreeg, het moment dat haar wereld instortte.
Maar er zit ook een vrouw met een boodschap. ‘Ik ga mijn volledige herstel vloggen’, belooft ze in de video. ‘Ik doe het niet alleen voor mezelf, zodat ik later kan terugkijken hoe ik dit traject heb doorstaan. Ik doe het vooral voor jullie. Voor degenen die ooit hun kruisband scheuren. Zodat jullie kunnen zien wat jullie van het hersteltraject kunnen verwachten.’
Wel een eerste, maar geen tweede vlog
Haar vlog werd ruim 3000 keer bekeken. 81 kijkers klikten op ‘vind ik leuk.’ Sommigen lieten een reactie achter. ‘Afgelopen maandag ben ik ook geopereerd aan mijn voorste kruisband. Lijkt me leuk om je volgende vlogs te zien’, schreef iemand die zichzelf Elvia noemt.
Maar sindsdien bleef het stil. Meer dan een jaar nadat Wijnmaalen haar eerste vlog uploadde, is er nog altijd geen tweede verschenen. Niet op haar YouTube-kanaal, niet op haar Instagram-account, nergens.
Zodra Wijnmaalen daarmee geconfronteerd wordt, begint ze te lachen. ‘In eerste instantie bleek het monteren me te veel tijd te kosten. Ik ben geen professionele vlogger. Ik moest er echt voor gaan zitten. Dat wilde ik wel doen, maar dan wel in de zomervakantie’, vertelt ze.
Links Bieke Wijnmaalen, hier nog in het shirt van Laren. Foto: Koen Suyk
Verkeerde revalidatie
Maar uiteindelijk blijkt dat er nog een andere reden is waarom er nooit een tweede vlog online kwam. ‘Ik was écht van plan die vlogs te gaan monteren. Negen maanden lang heb ik alles gefilmd. Bijna elke dag. Maar toen kreeg ik te maken met een tegenvaller. Het bleek dat ik een verkeerd revalidatietraject had gevolgd. En dat terwijl mijn fysiotherapeut ervaring genoeg had. Hij heeft duizenden voetballers met kruisbandblessures begeleid.’
‘Bij mij heeft hij niets anders gedaan dan bij hen, zegt hij. Het enige verschil was dat ik heel snel last kreeg van mijn patellapees, het deel van mijn knie waar een nieuwe voorste kruisband van is gemaakt. Door die pijn kon ik geen krachttraining doen. Uiteindelijk ben ik naar een andere fysiotherapeut gegaan en hoorde ik dat wel degelijk mijn knie kon trainen, maar op een andere manier. Hoe ik daar getraind heb, is hoe het al die tijd had gemoeten. Dat ik voor hen helemaal vanuit Geertruidenberg (nabij Breda, red.) naar Almere moest afreizen, maakte mij niet uit. Zij hebben mij enorm geholpen en dankzij hen ben ik weer fit geworden.’
Dit bericht op Instagram bekijken
Toen ik eindelijk weer een wedstrijd speelde, wist ik weer waarom ik al die tijd gerevalideerd heb.
Negen maanden lang filmde Wijnmaalen haar eenzame uren in de sportschool, haar eerste stapjes op een hockeyveld en de momenten dat ze met haar neus in de studieboeken zat. Maar toen ze erachter kwam dat haar revalidatie niet op de juiste manier was gegaan, besloot ze haar camera aan de kant te leggen. ‘Ik ben meteen gestopt met vloggen. Mijn bedoeling was om te laten zien wat je kunt verwachten als je je kruisband scheurt, maar achteraf ben ik helemaal geen goed voorbeeld. Ik heb heel veel content gemaakt, maar ik heb er helemaal niks aan. Mijn goede revalidatie heb ik niet meer gefilmd. Ik heb alleen de verkeerde revalidatie gefilmd. Ik was er helemaal klaar mee.’
Zodoende ontbreken ook de beelden van haar rentree, een paar weken geleden in een oefenwedstrijd. ‘Toen ik eindelijk weer een wedstrijd speelde, wist ik weer waarom ik al die tijd gerevalideerd heb. Soms vergeet je waarvoor je het doet, hoe leuk hockey wel niet is. Maar op het moment dat ik die eerste minuten maakte, kwam dat allemaal gelijk weer naar boven. Ik kan niet eens uitleggen hoe dat voelde. Het was genieten.’
En dan, alsof er ergens een lampje gaat branden: ‘Misschien moet ik die beelden toch maar eens gaan uitzoeken. Gewoon wat vlogs maken voor op mijn YouTube of mijn Instagram. Even mijn verhaal vertellen, dat ik ondanks alles toch mijn rentree gemaakt hebt. Eigenlijk heeft dat ook wel weer wat, hè?’
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.