Danique Visser op weg naar de top: ‘Ik denk dat zij Oranje haalt’

Ze is niet meer weg te denken uit de goal bij Bloemendaal. Toch heeft Danique Visser (21) pas haar eerste volledige seizoen erop zitten als eerste keeper. Een jaar waarin ze mocht ruiken aan Oranje en leerde heersen in de cirkel.

Natuurlijk denkt ze nog wel eens aan dat nare moment in de zaal. Dik twee jaar geleden. Daar lag ze met twee afgescheurde hamstringpezen. Een ongewone blessure. Dag seizoen, hallo revalidatie. ‘Het was een lang proces’, verzucht Visser, die toen net eerste keeper was geworden bij Bloemendaal. ‘Ik had een brace van mijn bovenbeen tot mijn enkel. Alles bij elkaar duurde het een jaar voordat ik weer op het veld stond. Dat was ook wat voorspeld was. Het zat dus niet eens tegen.’

In maart 2020 had ze weer mogen spelen voor het echie. Ze had ‘m al in haar agenda staan, de wedstrijd in de Gold Cup tegen SCHC. Alleen… werd in dezelfde week alle sport stilgelegd door coronamaatregelen. Het leidde ertoe dat Vissers rentree werd uitgesteld tot september, opvallend genoeg ook tegen SCHC. Bloemendaal verloor nipt en Visser viel op door een strafbal te keren. Het bleek een voorbode voor een seizoen waarin ze echt doorbrak.

Visser was zondag even toeschouwer bij Bloemendaal, omdat tweede keeper Diana Beemster afscheid nam. Foto: Koen Suyk

Spagaten en reflexen

‘Ik vind het heel knap hoe Danique zich teruggevochten heeft’, zegt haar coach Jeroen Visser (geen familie overigens). ‘Ze stond er meteen weer. En maakte ‘gewoon’ die rare bewegingen die je als keeper hoort te maken. Dat is ook één van haar sterke punten, die spagaten en reflexen. Ze heeft een enorme reach, komt heel ver in de hoeken. Je merkt echt niet dat ze er zo lang uit is geweest.’

Vanzelfsprekend was dat niet, vertelt de goalie. ‘Ik kreeg snel te horen dat ik een onvoorspelbare blessure had opgelopen. Er zit ook nog steeds wat krachtsverschil tussen mijn beide benen. Ik voel dat gelukkig niet, heb er geen last van. Maar dat verschil is wel meetbaar.’

So be it, hoor je haar denken. Het is een gegeven dat ze voor lief neemt. Al vroeg in het seizoen kwam de volgende uitdaging om de hoek kijken. Ze was één van de vier keepers die door bondscoach Alyson Annan werd uitgeroepen tot potential. ‘Die had ik niet zien aankomen’, blikt ze terug. ‘Het voelde als een beloning voor het harde werken. Heel vet natuurlijk. Het gaat tijdens die trainingen net wat sneller. Dat merk je vooral aan hoe oefeningen worden opgepikt. Het kwartje valt meteen.’

Drukte in de doelmond in de thuiswedstrijd tegen Amsterdam. Foto: Koen Suyk

Van een gipsbroek naar training met meervoudig olympisch kampioenen. Het kan dus snel gaan. ‘Zeker de afgelopen maanden dacht ik vaak terug aan de blessure. In januari scheurde ik die pees af, in maart werd ik geopereerd. Dat zijn de momenten waarop je erbij stilstaat. Dat je dankbaar bent, hoe het uiteindelijk is gegaan. Waar ik nu sta. Ik, eh…denk dat het wel goed gegaan is. Toch?’, klinkt het bescheiden.

Ik kan het team ook een schop onder de kont geven als we als zak aardappelen staan te spelen Danique Visser

Ze vindt zichzelf beslissender geworden. ‘In het begin was het nog wat inkomen. Maar ik denk dat ik dit seizoen wel een van de steunpilaren ben geworden van de ploeg. Ben stabiel en probeer niet te veel rare dingen te doen.’ Hardop nadenkend: ‘Misschien ben ik volwassener geworden. Soms wat rustiger, maar ik kan ook sturen als dat moet. Om het team een schop onder de kont te geven wanneer wel als een zak aardappelen staan te spelen.’ ‘Ze is dit seizoen echt gaan heersen in de cirkel’, zegt haar coach. ‘Zij bepaalt wat daar gebeurt. Danique is daar echt de baas.’

Visser als leider van de verdediging bij een strafcorner. Foto: Koen Suyk

Broer ‘Baas’

Over ‘Baas’ gesproken. De bijnaam van Daniques haar broer Maurits, inmiddels opgeklommen tot tweede keeper van de Oranje Heren. Een beter en vertrouwder klankbord kan ze zich niet wensen. ‘We zijn thuis een beetje hockeynerds. Kijken alles, praten er veel over. Ik kijk met Baas beelden terug. Wat zou jij in die situatie doen? Hoe pak jij dat aan? Is dit goed, of kan het beter? Zo gaat dat bij ons.’

Volgens Jeroen Visser gaat Danique haar grote broer snel achterna. ‘Ik denk dat zij Oranje gaat halen. Sterker nog, ik vind haar nu al de nummer drie van Nederland. Danique heeft zo’n natuurlijke manier van keepen. Je hebt keepers die heel hard moeten werken om goed te worden, maar zij kiest vaak zelf de goede oplossing. Ze weet wanneer ze moet komen of blijven staan. Dat is gevoel, een talent. En ze is nog jong hè. Die wordt alleen maar beter.’