De Goede knokt voor haar kleine kans: ‘Anders vergeef ik het mijzelf nooit’

Iets meer dan drie maanden geleden ging het faliekant mis voor Eva de Goede. Een afgescheurde kruisband en een beschadigde meniscus zetten haar wereld op de kop. De drievoudig olympisch kampioen krabbelde de laatste maanden op en blijft vechten voor een medisch mirakel.

‘Misschien is het maar twee procent. Maar ik heb een kleine, heel kleine kans om het WK te halen. Dan ga ik daar toch voor? Als ik het niet probeer, vergeef ik het mijzelf nooit.’

Op het terras van haar club HGC laat De Goede heel duidelijk merken hoe ze ‘in de wedstrijd staat’. Haar wedstrijd tegen haar eigen lijf. Tegen de medische wetten. Want met kruisbandblessure – nog los van het andere letsel – ben je vaak al negen maanden zoet. Doortellend zou je dan in augustus uitkomen. Inderdaad, te laat voor het WK. Dus strijdt De Goede voor een sneller herstel.

De Goede in het zonnetje op de tribune bij HGC. Foto: Koen Suyk

De eerste stappen bij haar schoonouders

Niet dat ze iets overhaast wil doen. Dat gaf ze na haar ongelukkige misstap tegen België – de oorzaak van alle ellende – al aan. Vlak na haar operatie, die kort op haar ongeval plaatsvond, vertrok De Goede naar Zuid-Afrika. Het land van haar verloofde Tim Drummond, speler van HDM. In de luwte van de Afrikaanse zomer wilde de aanvoerder van Oranje werken aan haar revalidatie. Bij haar aanstaande schoonouders, die op anderhalf uur van Kaapstad wonen, zette ze letterlijk en figuurlijk de eerste stappen op weg naar herstel.

‘De reis daarheen al was best intens’, vertelt De Goede. ‘Toen ik daar aankwam kon ik zelf niet eens mijn bed uitkomen. Tim moest mij overal mee helpen. Hij is echt een engel voor mij geweest in de afgelopen maanden. Heeft zo veel geduld met mij gehad. Zeker in het begin kon ik niets zelf.’

In de zon ging ze vooruit. Van twee krukken naar één kruk. Weer zelf lopen. ‘Ik ging daar ook naar de fysio, al was het minder intensief dan in Nederland. Ik had wel een eigen programma, dat ik moest volgen. Die discipline om dat uit te voeren is niet zo’n probleem, die heb ik wel.’ 

De trieste aftocht van De Goede tegen België. Foto: Willem Vernes

Een minuut joggen als mijlpaaltje

Inmiddels is ze weer zo’n drie weken thuis, in Den Haag. ‘Ik krijg vaak de vraag of ik op koers lig. Dat vind ik een moeilijke. Voor niemand is zo’n hersteltraject hetzelfde. Het gaat wel goed, denk ik. Ik heb het voordeel dat ik een topsportlijf heb, maar is het alsnog veel te vroeg om een schatting te maken hoe lang het allemaal duurt. Ik kan steeds wat meer. Ik kan best wat gewicht hebben op mijn rechterbeen, maar het buigen en bewegen moet nog wat beter worden. De knie is wat stijf en stug. Ik ben nu wat begonnen met joggen. Da’s maar kort hoor. Een minuutje en dan weer rust. Het is wel weer een mijlpaaltje.’ 

Haar hockeytoekomst is nog net zo onzeker als drie maanden geleden. Maar ondertussen houdt De Goede het WK, dat op 1 juli begint, wel in haar achterhoofd. ‘Ik houd vast aan die kleine kans. Gooi de deur nog niet dicht. Het WK werkt als een motivatie, iedere dag. Hop, we gaan ervoor. Ik hoor mensen zeggen dat het later misschien weer voor een nieuwe teleurstelling zorgt. Maar die teleurstelling is nog groter, als ik het niet probeer. Hoe het op de lange termijn gaat, weet ik nu niet. Ik kan wel elke dag mijn best doen om vooruit te gaan.’

We hebben elkaar op persoonlijk vlak een beetje uit het oog verloren Eva de Goede over de Oranje-crisis

Ze ging naar Zuid-Afrika voor haar rust. Maar ondertussen gutste ook de onvrede over het prestatieklimaat bij Oranje naar buiten. ‘In het begin kon ik het niet aan om dat met het team op te pakken. Er lag, ook door mijn knie, te veel op mijn bord. Ik ben daardoor later aangehaakt in de gesprekken hierover binnen de groep, met de externe begeleider. Dat was oké en voor mij heel erg fijn. Ik ben blij dat het zo kon.’

In het nieuwe jaar was De Goede – op afstand – er weer bij. ‘We hebben online veel gesproken. Over wat en hoe we de afgelopen periode beleefd hebben. Daarin waren verschillen. Dat kletsen was intensief en goed. Het zorgt voor begrip.’ 

Eva de Goede in het shirt van HGC tegen Amsterdam. Foto: Koen Suyk

Een korte adempauze. ‘We hebben elkaar op persoonlijk vlak een beetje uit het oog verloren. Dat is het grootste ‘ding’. En ‘we’ is de groep. Iedereen. Dat is inderdaad een pijnlijke constatering. De afgelopen twee jaar waren ontzettend zwaar voor iedereen. Je gaat in een overlevingsstand om een gouden medaille te halen. Dat vreet energie en gaat ten koste van het sociale deel. Dat komt ook door corona, dat beperkte ons. Maar we hadden daar meer tijd in moeten stoppen. Dat hebben we met elkaar niet goed gedaan.’

De vraag ligt voor de hand, tegenover een aanvoerder. Kan ze zichzelf iets kwalijk nemen? ‘Nee, dat doe ik niet. Achteraf is het altijd makkelijk om iets te zien of te herkennen. We hadden dit samen kunnen voorkomen. Voor kunnen zijn. Er is schade aangericht en we hebben ervan geleerd. Ik heb er alle vertrouwen in dat we nu weer de goede kant op gaan.’

De komende tijd

Hoewel er dus een heel dik vraagteken achter haar WK staat, blijft De Goede de komende tijd betrokken bij Oranje. ‘Het heeft geen zin om elke training te komen kijken. Maar ik zal er wel weer bij zijn. Ik moet nog met Jamilon [bondscoach Mülders] bespreken hoe dat eruit ziet, zodat iedereen er wat aan heeft.’

Een blik over haar schouder. Haar teamgenoten van HGC, waarmee ze maar zo’n tien wedstrijden kon spelen, gaan bijna aan de tweede seizoenhelft beginnen. ‘Het is makkelijker om geblesseerd te zijn als er niemand hockeyt’, verzucht De Goede. ‘De eerste seizoenshelft was fantastisch. Dan is dit wel lastig. Het besef te hebben dat ik niet meer ga spelen dit seizoen. Dat went. Maar het is nu zwaarder om het écht onder ogen te zien.’