Is er nog hoop voor Groningen? Ja, volgens – en dankzij – Bos

Hekkensluiter Groningen speelde vrijdagavond gelijk bij concurrent Huizen. Zuur, vond Groningen-speelster Willemijn Bos na de wedstrijd. Groningen had de meeste kansen. ‘Er had meer ingezeten, maar je krijgt wat je verdient’, zei oud-international Bos, die haar tweede wedstrijd speelde na een maandenlange knieblessure. Ze maakte ook meteen haar tweede goal in twee wedstrijden. ‘Drie maanden geleden wist ik niet of ik ooit nog zou hockeyen.’ 

In de eerste helft kwam Bos nog niet in actie. Ze keek goed ingepakt in dekens vanaf de bank toe. Dat toekijken deed ze door haar knieblessure de hele eerste seizoenshelft. ‘Vreselijk’, vond ze dat. ‘Echt gewoon kut. Laten we het beestje maar bij de naam noemen.’ Zonder Bos in de verdediging behaalde Groningen slechts een punt in de eerste seizoenshelft. Promovendus Huizen behaalde er slechts drie meer, waardoor dit een ultieme clash in de staart van de Hoofdklasse was.

Initiatief

Terwijl Bos toekeek begon Groningen meteen met initiatief, al was het Huizen dat de eerste kansen op haar naam schreef. Huizen trad aan zonder captain Eva den Hartog, die op de training haar neus brak. Eind van het eerste kwart had het al 1-1 kunnen staan, maar Lara Kok miste namens Huizen een grote kans en Groningen stopte een strafcorner niet goed, waardoor die niet uit de verf kwam. Ook in het tweede kwart waren er kansen aan beide kanten, maar niemand trof doel. Groningen kreeg hoe langer hoe meer de overmacht. Een tip-in uit de strafcorner vloog maar net langs de Huizense goal.

Willemijn Bos met coach Marc Materek. Foto: Koen Suyk

‘Knie voelt anders dan vroeger’

In de rust ontdeed Bos zich van haar dekentjes en liep ze, tussen de spelende kinderen door, uitgebreid warm. ‘Ik weet wat ik moet doen om de goede spanning op te bouwen op mijn knie’, vertelt ze. Onzeker is ze er niet over, al voelt die knie niet meer zoals vroeger. ‘Maar hij is ook niet meer hetzelfde. Hij heeft klappen gehad. Ik had nog geluk dat de binnenste meniscus gehecht kon worden en dat er geen stukjes vanaf gehaald hoefden te worden.’

Door haar geschiedenis met haar knie – ze scheurde eerder haar kruisbanden af – was het maar de vraag of en hoe ze terug zou komen. ‘Drie maanden geleden wist ik niet of ik ooit nog zou hockeyen. Ik moest sowieso herstellen, maar tot welk niveau ik weer zou kunnen opbouwen, was niet duidelijk. Of ik nog een potje kon tennissen voor de lol, of nog écht kon hockeyen.’

Bos is terug en scoort

Dat ze het voor elkaar kreeg om weer helemaal terug te komen, bewees Bos in de tweede helft. Met haar strakke passing was ze meteen belangrijk en na zeven minuten spelen zette ze Groningen prompt op voorsprong. De strafcorner, die in de eerste helft nog haperde, flatste Bos overtuigend binnen. Het gejuich en de felicitaties van haar teamgenoten spraken boekdelen: Bos is terug. Vanavond in Huizen speelde ze een helft, vorige week een kwart. Ook daarin scoorde ze toen. De verdedigster lacht. ‘Ja dat is wel leuk. Ik scoor niet zo vaak. Het is alleen jammer dat die goal nu maar één punt waard is. Ik had met alle liefde die goal ingeruild voor drie punten vandaag.’

Die drie punten zaten er niet in, want Huizen wist, kort na de goal van Bos, terug te komen. In een drukke cirkel was het uiteindelijk Lara Kok die de bal als laatste raakte en hem achter Groningen-goalie Jantien Gunter de goal induwde: 1-1. Huizen had vervolgens, met de support van het thuispubliek, een opleving met wat kansjes. Groningen pakte het initiatief echter weer over in het vierde kwart, en had nog een levensgrote kans waarbij Huizen-speelster Gitte Michels een bal van de lijn haalde. Huizen beperkte zich er daarna tot de ballen zo ver mogelijk weg te scoopen (wat overigens in het geval van Michels érg ver is).

Huizen komt op 1-1. Foto: Koen Suyk

Is er nog hoop?

‘Er had meer ingezeten’, vond Bos na het laatste fluitsignaal. Maar ze was ook kritisch: ‘We moeten het wel zelf pakken. We hadden de winst voor het grijpen, maar laten Huizen toch terugkomen.’ Dus blijft Groningen onderaan de ranglijst bungelen, met Huizen nog steeds op drie punten afstand daarboven.

De grote vraag is: is er nog hoop voor Groningen? ‘Zeker’, was Bos stellig. ‘Als we hadden verloren, denk ik niet, maar nu hebben we zeker nog hoop. Die hebben we altijd gehad. Ik denk dat we hier ook hebben laten zien dat we de betere ploeg waren.’ Groningen speelde in ieder geval met lef en bezieling en kan weer beschikken over haar troef. Bos speelt, op haar weg terug, steeds een kwartje meer. De tegenstanders van Groningen de komende tijd zijn gewaarschuwd: dit is niet zómaar een hekkensluiter.