Ivar Knötschke, van ‘onbekende’ tot ambitieuze succescoach

De vrouwen van hdm waren vorig seizoen de grote verrassing in de Dames Hoofdklasse door de play-offs te halen. De Haagse formatie staat onder leiding van de pas 32-jarige Ivar Knötschke, die vol ambitie is om de prestatie van vorig seizoen te verbeteren. Een monoloog van de Hagenaar, die per toeval coach werd, is gestopt als leerkracht en droomt van een landstitel voor hdm.

‘Ik heb nu aan de vooravond van de competitie hetzelfde goede gevoel als een jaar geleden. Ondanks dat we destijds drie belangrijke speelsters kwijtraakten, merkte ik dat er iets bijzonders te gebeuren stond. Binnen de groep heb ik destijds uitgesproken dat we voor plek vier gingen. Sommige meiden schrokken zich rot. Ze belden me met de vraag of ik gek geworden was.’

‘De situatie is nu anders dan een jaar geleden. We hebben een andere status doordat we de play-offs hebben gehaald. We zijn niet meer de verrassing, maar moeten er nu staan. We willen de prestatie van vorig jaar verbeteren. Toen werden we in twee duels uitgeschakeld door Den Bosch. Ik wil nu minimaal een wedstrijd meer spelen.’

Foto: Willem Vernes

‘Als je kijkt naar de ontwikkeling die de meiden hebben doorgemaakt, is dat doel geen verrassing. Hoewel de groep qua speelsters nagenoeg gelijk is gebleven, vind ik dat we als groep een complete transformatie hebben ondergaan. We gaan harder de duels aan, onze techniek is beter, we zijn fitter en spelen in een hoger tempo. Dat komt door al die ervaring die we vorig seizoen uit de play-offs hebben meegenomen.’

Beetje zuur

‘Vorig seizoen telt echter niet meer. Alle ploegen beginnen weer op nul. Wij moeten die berg opnieuw opklimmen. We krijgen geen voorsprong omdat we het vorig seizoen goed hebben gedaan. Dat voelde voor een aantal meiden toch een beetje zuur. Daar moesten ze aan het begin van de voorbereiding even doorheen. Dat is gelukt.’

Toen ik tegen een speler moest die kostend over de boarding hing vanwege een kater, ben ik gestopt. Ivar Knötschke over zijn carrière als hockeyer

‘Voor mij persoonlijk is er door vorig seizoen ook het nodige veranderd. Ik besteed zeker vijf tot tien uur meer in de week aan de club. Dat is niet alleen het trainen, de wedstrijden en het bekijken van beelden. Maar ook het bellen met speelsters, het contact met bijvoorbeeld het bestuur en de sponsorcommissie. We zijn als hdm ambitieus, willen hogerop, niet alleen met de dames maar ook met de heren. We willen ons profileren. Daar wil ik een rol in spelen. Ik investeer die extra tijd graag. De meiden geven me zoveel energie.’

‘Als ik terugkijk, is het de afgelopen jaren hard gegaan. Ik was twee jaar geleden een onbekende in de Hoofdklasse en heb nu de play-offs gehaald. Dat mijn carrière als een raket gaat, heb ik aan de meiden te danken. Doordat zij presteren, groei ik mee.’

Emotioneel

‘Ik ben analytischer geworden, reageer minder emotioneel. Als er iets niet goed ging, wilde ik dat meteen oplossen. Nu laat ik meer aan de meiden zelf over. Ik kijk van een afstandje toe, al vind ik dat moeilijk. Ik ben, mede door de feedback van de meiden, creatiever geworden in mijn oefenstof. Samen met de inspanningsfysioloog heb ik gekeken hoe we de trainingen korter, maar wel intensiever kunnen krijgen. Dat vraagt creativiteit in de oefenstof en inzicht in de data van bijvoorbeeld de hartslagmeters. In dat laatste ben ik nog niet heel goed, maar ik kan de data nu lezen.’

Foto: Willem Vernes

‘Eigenlijk is het puur toeval dat ik hier als coach zit. Ik ben ooit door Robbert-Jan de Vos (nu hoofdcoach van de dames van HGC, red.) gevraagd om met hem Meisjes C1 te doen, nadat we samen jeugdkampen organiseerden. Ik vind Robbert-Jan een leuke gozer, dus ik zei: dat is goed. Die samenwerking ging lekker. We werden met C1 landskampioen.’

‘Ik hockeyde eerst zelf ook nog, maar in die carrière zat geen stijgende lijn. Toen ik op zondag tegen een speler moest die voor de wedstrijd kotsend over de boarding hing vanwege een kater, heb ik besloten om te stoppen met spelen en me te richten op het coachen. Ik gaf mezelf vijf jaar om te kijken of ik het echt kan. Na 3,5 jaar stond ik bij Dames 1.’

Leerkracht

‘Tot vorig jaar combineerde ik het trainen met mijn werk als leerkracht van groep 8 op een basisschool. Sinds dit seizoen ben ik daarmee gestopt. Ik merkte dat mijn focus bij het hockey ligt. Daar komt bij dat ik het lesgeven na zes, zeven jaar wel onder de knie had. Ik ontwikkelde me daar niet meer in, dat irriteerde me. Ik ben pas 32 jaar, moest ik daar nog dertig jaar zitten. Dat zag ik niet zitten. In het hockey ontwikkel ik me wel. Daarom richt ik me daar nu volledig op.’

Ivar Knötschke tijdens het kickoff-event van de Hoofdklasse Dames. Foto: Bart Scheulderman

‘Ik besef dat dit een hele stap is. Het bestaan van een hockeycoach is onzeker. Ik wil daarom wel iets oppakken om achter te hand te hebben mocht het onverhoopt minder gaan. Gelukkig heb ik een lieve vriendin die achter me staat. Zij zegt dat ik moet doen waar ik gelukkig van word.’

Ambitieus

‘Ik heb met hdm de play-offs gehaald. Dat is geweldig, maar ik ben ambitieus. Ik ben een kind van hdm, dus een andere damesploeg in de Hoofdklasse coachen zal een hele stap zijn. Daar ben ik nu helemaal niet mee bezig. We willen met hdm ooit landskampioen worden. Als ik daaraan kan bijdragen, lijkt me dat fantastisch. Voor mijn eigen ontwikkeling zou ik het heel gaaf vinden om een keer in het buitenland aan de slag te gaan. Daar kom je weer heel andere aspecten tegen.’

‘Dat de druk er nu vol op staat bij ons, vind ik wel fijn. Ik wil ergens om spelen. Dat dwingt ook mij om op mijn tenen te lopen. Onder druk spelen is een eer. Dat betekent dat je om de hoogste plekken mag meedoen. In de beste competitie van de wereld. Dat vind ik echt tof.’