Laren speelt goed, maar snakt naar Lieke van Wijk

Vijf strafcorners verprutsten de dames van Laren terwijl hun specialist Lieke van Wijk vanaf de zijlijn in haar trainingsjack toekeek. Tien minuten voor tijd maakte ze haar rentree na een slepende rugblessure, maar ook zij kon een 1-2 nederlaag tegen Den Bosch niet voorkomen. De komende weken moet blijken of Van Wijk de redder in nood is die Laren terug in de top vier krijgt.

Ze liep warm langs de lijn, moest weer gaan zitten en liep even later weer warm. Maar heel lang kwam Lieke van Wijk er niet in. Niet zo gek ook. Lange tijd kampte ze met een vervelende rugblessure en maandenlang speelde ze geen enkele wedstrijd. Een jaar geleden had ze ook al last van haar enkel en nadat ze daaraan in augustus was geopereerd, kreeg ze opeens last van haar rug. Toch ging ze door. Na een stuk of vijf wedstrijden, waarin ze zes keer uit een strafcorner scoorde, concludeerde ze dat de pijn te hevig was. ‘Het ging niet weg. Het werd alleen maar erger. Op een gegeven moment kon ik helemaal niks meer. Ik was zo stijf als een plank.’

Uit de MRI-scan bleek dat haar tussenwervelschijf een uitstulping had, die ook nog eens ging ontsteken. Samen met een sportarts, een fysiotherapeut en een mental coach werkte ze gedurende de winter aan haar herstel. ‘Inmiddels kan ik pijnvrij sporten, maar tijdens het zitten heb ik nog wel last van mijn rug. Ik ben er bijna, maar het laatste eind duurt het langst.’

(c) Koen Suyk

‘Met een glimlach op mijn gezicht naar de wedstrijd gekeken’

Van tevoren had Van Wijk met haar coach Donald Drost afgesproken dat ze maximaal twintig minuten zou spelen. Het werden er slechts tien, dankzij haar prima spelende ploeggenoten. ‘Ik zou pas invallen zodra het nodig was. We speelden best goed, dus was het niet nodig om mij in te brengen.’ De 1-0 voorsprong door Fabienne Roosen in de twintigste minuut was dan ook niet eens onverdiend. Van Wijk: ‘Ik heb met een glimlach op mijn gezicht naar de wedstrijd gekeken. We speelden prima. Het is fijn om te zien dat datgene waaraan we in de voorbereiding hebben gewerkt, terug te zien was op het veld.’

Den Bosch-coach Raoul Ehren ergerde zich tijdens de wedstrijd aan het spel van zijn ploeg. Vlak na rust verzuchtte hij tegen de manager: ‘Mijn donderspeech werpt zijn vruchten nog niet af.’ Even later wendde hij zich tot NOS-commentator Philip Kooke, die achter de dug-out had plaatsgenomen. Cynisch zei Ehren tegen hem: ‘Probeer hier maar eens een goede samenvatting van te maken’.

Het was vooral aan Lidewij Welten te danken dat Den Bosch toch met de overwinning aan de haal ging. Voordat Naomi van As op het veld na afloop van de wedstrijd nog maar eens gehuldigd zou worden vanwege haar uitverkiezing tot Wereldspeelster van het Jaar 2016, bepaalde Welten – Wereldspeelster van het Jaar 2015 – de wedstrijd met twee individuele acties. Haar eerste doelpunt was een agressief schot in de lange hoek, bij haar tweede goal passeerde ze met haar kenmerkende rush een stuk of vier speelsters alsof het kleuters waren. In de afronding hield ze haar hoofd koel en knalde ze de bal voorbij Joyce Sombroek.

Liggend op de grond juicht Lidewij Welten nadat ze met een verwoestend schot de 1-2 heeft gemaakt. (c) Koen Suyk

‘Geen controle…Te veel ruimte tussen de linies…Verkeerde aannames…Verkeerde passes…We lieten ons te makkelijk voorbij lopen…’, somde Welten op wat er allemaal mis ging bij Den Bosch. ‘We mogen van geluk spreken dat we drie punten mee naar huis nemen. Het was geen Den Bosch-waardige wedstrijd. We hebben hem met wilskracht nog wel over de streep getrokken, maar qua spel was Laren sterker. Als je kijkt naar de kansenverhoudingen, was een gelijkspel op zijn plaats geweest.’

‘Den Bosch was te pakken geweest’

Laren-aanvoerder Naomi van As baalde met name van het te makkelijk weggegeven tweede tegendoelpunt. ‘Lidewij rende door onze as langs vier man. Dat mag niet gebeuren. We hadden haar moeten aanpakken. Onze stick er voor moeten zetten. We zijn te braaf. Moeten meedogenlozer zijn.’ Toch hield Van As ondanks de nederlaag een positief gevoel aan de wedstrijd over. Laren had het betere van het spel en bleef letterlijk tot de laatste seconde in de wedstrijd. Vijf keer mocht Stephanie de Groof aanleggen voor een strafcorner, maar geen enkele keer maakte ze het Den Bosch-keepster Josine Koning echt moeilijk. ‘Den Bosch was te pakken geweest’, zei Van As.

Toch was de pijnlijke conclusie voor Laren dat het inmiddels uit de top vier is gekukeld. Het is ingehaald door Oranje-Rood en hdm, die één punt meer hebben dan Laren, maar ook één wedstrijd meer hebben gespeeld. Met het oog op het bereiken van de play-offs is het vijf voor twaalf voor Laren, dat volgende week Oranje-Rood op bezoek krijgt. ‘Ik maak me geen zorgen’, zei Van As. ‘De tweede helft van de competitie duurt nog lang. We hebben nog tien wedstrijden te gaan. Natuurlijk is het ons doel om de play-offs te halen en ik zou het superklote vinden als het niet lukt, maar ik staar me er niet blind op. We hebben een jonge groep en we bekijken het wedstrijd per wedstrijd.’

Is de strafcorner van Lieke van Wijk het ontbrekende puzzelstukje?

Toch is de druk groot voor Van Wijk, die stiekem als redder in nood wordt gezien. Goed spelen zonder de trekker over te halen is zinloos. Van Wijk weet als geen ander dat haar strafcorner het ontbrekende puzzelstukje kan zijn om Laren uit het dal te trekken, maar wil vanzelfsprekend niet te hard van stapel lopen. ‘Het is heel verleidelijk om nu op de training al volle bak corners te pushen, maar dat doe ik nog niet. Ik zou ook geen corner hebben genomen als wij er één hadden gekregen terwijl ik wel in het veld stond. Als je een jaar geblesseerd bent, is het je eerste prioriteit om pijnvrij te leven. Daarom is het voor mij makkelijker om het van me af te laten glijden. Maar als ik zie dat er vandaag vijf strafcorners niet in gaan. Tja, dan beginnen mijn handen toch te jeuken.’

(c) Koen Suyk

Laren – Den Bosch 1-2 (1-2)
’20 Fabienne Roosen 1-0
’23 Lidewij Welten 1-1
’34 Lidewij Welten 1-2