Lieke Hulsen probeert nu te bikkelen vanaf de bank

Ingetogen zat Lieke Hulsen zondag op de bank. Toe te kijken naar hoe haar medespeelsters van Den Bosch stonden te ploeteren tegen Laren (2-1 winst). Normaal gesproken jaagt Hulsen de boel aan, nu bekeek ze de wedstrijd ietwat in stilte.

Het heeft alles te maken met het feit dat ze tijdens de trainingsstage van de Oranje Dames in Spanje haar achillespees afscheurde, waarmee haar seizoen ten einde kwam. ‘Inmiddels zijn we zeven weken verder en het gaat nu eigenlijk best goed. Eerst liep ik met twee krukken, nu met één kruk en in huis mag ik zonder krukken lopen. Tot nu toe loopt alles volgens plan. Mijn been is niet dik en de wond ziet er goed uit. Dus het valt me in ieder geval niet tegen.’

Lichamelijk dan. Mentaal gaat het met ups en downs. Vorige week zag Hulsen vanaf de bank hoe Den Bosch voor het eerst een competitiewedstrijd sinds haar blessure speelde. Zonder haar. ‘Dat viel me zwaar. Ik had niet gedacht dat ik het zó zwaar zou vinden. Klotezooi, dacht ik. Vooral toen ik op de club kwam en de meiden zag – en toen ik in de kleedkamer stond. Toen huilde ik van binnen. Gelukkig ging het nu tegen Laren al een stuk beter’, vertelt ze zondag na afloop van het duel in het clubhuis van Laren. Ze slaat met haar vuist op tafel. ‘Maar ja, ik wil ook gewoon de belangrijke wedstrijden spelen. Ik wil ook de spanning voor de wedstrijd voelen. Ik wil ook opstaan en meteen scherp zijn. Nu hoeft dat niet.’

Bikkelen vanaf de bank

Den Bosch kwakkelde tegen Laren en had best iets van de winnaarsmentaliteit van Hulsen kunnen gebruiken. ‘Natuurlijk missen we Lieke. Lieke is een belangrijke spits, een aanjager, een bikkel’, zegt haar teamgenoot Lidewij Welten. ‘Maar ik ben ervan overtuigd dat zij dat gevoel nog steeds op ons kan overbrengen. Vanaf de bank, of voor de wedstrijden. Dat is voor iedereen even zoeken, ook voor haar. Het is zeker niet zo dat we het volledig zonder haar krachten moeten doen.’

‘Natuurlijk denk ik nu: godsakke, pomp die bal binnen’

Zelf moeten ze behoorlijk wennen aan die nieuwe rol, als aanjager vanaf de zijlijn. Haar coach Raoul Ehren heeft ook al tegen haar gezegd dat ze op die manier belangrijk voor het team kan zijn, maar zondag was dat in ieder geval nog niet te zien. De Lieke Hulsen op de bank was een andere Lieke Hulsen dan de killer in het veld. ‘Als ik het op veld sta, voel ik de agressiviteit en de mentaliteit pas echt. Maar vanaf de bank voel ik de spanning heel anders. Als ik wel speel en op de bank zit, uit ik het óók een stuk minder. Natuurlijk denk ik nu: godsakke, pomp die bal binnen. Maar alleen in het veld kan ik aansturen en opjutten en niet vanaf de bank, denk ik.’

Dat neemt niet weg dat ze in die rol wil groeien, zegt ze. ‘Sowieso is de sfeer tijdens de play-offs een stuk intenser dan tijdens de competitie. Bovendien voel ik me dan waarschijnlijk een stuk fijner. Nu is het nog maar de tweede week dat ik niet speel. Ik baal nog steeds keihard. Iedereen speelt en ik loop met m’n fucking kruk. Dat doet pijn. Maar gelukkig sta ik er sterk in. Ik heb zin om stappen te maken. Ik weet waarvoor ik het doe, ik wil laten zien dat ik in Oranje thuishoor. Dat is nog altijd m’n droom.’