Voor het eerst sinds 1995 wonnen de hockeysters van Groningen een uitduel in de Hoofdklasse, met 0-1 van hdm. Na de helft van de competitie staat de promovendus tien punten boven directe degradatie en slechts één punt onder clubs in de middenmoot als Oranje-Rood, hdm en MOP. Coach Marc Materek en sterspeelster Willemijn Bos proberen het geheim te verklaren.
Op de overdekte tribune van hdm zegt een fanatieke, wat oudere hdm-supporter richting het einde van de wedstrijd, als het duidelijk is dat de thuisploeg gaat verliezen: ‘Goh, die nummer 19. Dat is echt wel de rots in de branding bij Groningen.’
Waarschijnlijk weet die sympathieke meneer niet wie die nummer 19 is. Het is Willemijn Bos, de international met de ongelooflijk harde flats. Als hdm levensgevaarlijk lijkt te worden bij in de counter, onderschept zij met haar 1,81 meter lange lichaam de bal. Alle duels zit de verdedigster met haar stick en lichaam ertussen. Aan de bal is ze superieur. De dames van Groningen spelen zoals je dat zou verwachten van de ploeg uit het noorden. Direct. En Bos is daarvan de perfecte exponent. Zij speelt de ballen snoeihard naar voren, naar spits Pam van Asperen die een paar keer had kunnen scoren. Bos verdeelt en heerst in Den Haag. Ze is niet een, maar twee klassen beter dan de rest van het veld. Zij is uiteraard ook de enige die 106 interlands achter haar naam heeft staan. Met nog een minuut te spelen speelt zij de bal over de achterlijn van hdm, een soort ‘icing’ zoals ze dat bij ijshockey doen. Wedstrijd gespeeld.
Willemijn Bos met coach Marc Materek. KNHB/Frank Uijlenbroek
Jeugdliefde
Bos vertrok in de zomer bij topclub Laren om terug te keren naar haar oude liefde Groningen, om ook met haar vriend samen te wonen die al die jaren in het noorden is gebleven, terwijl zij in de Randstand woonde. Op de eerste training keken sommige hockeysters van Groningen wat tegen haar op, bekent ze als we ernaar vragen. ‘Ik ben ook iemand met twee benen, twee handen en één hockeystick, dus volgens mij waren ze daar vrij snel vanaf. Ik vind het vooral heel leuk om hier te spelen en het is mooi om te zien hoeveel stappen iedereen maakt,’ lacht Bos na de wedstrijd. Ze is behalve heel trots op haar team vooral blij dat het spook is verdwenen van de veertig verloren uitwedstrijden achter elkaar. Net als dat het degradatiespook al eerder verjaagd leek. Die historische reeks van uitnederlagen komt natuurlijk niet uit de lucht vallen. Als je elke keer uren moet reizen om te hockeyen, wordt winnen een stuk moeilijker. Bos: ‘Nu kunnen ‘ze’ het daar in ieder geval niet meer over hebben. Maar het klopt. Ook vanochtend moesten we weer om half negen ’s ochtends deze kant op. Maar we hebben vanaf de start laten zien wat we wilden.’
Stabiele basis
Bos verliet Groningen in 2008, toen de ploeg uit de Hoofdklasse degradeerde. Daarna speelde het team zelfs Eerste Klasse, maar zes jaar geleden werd de weg langzaam omhoog gezet. Het geheim ligt volgens coach Materek – die zijn zesde seizoen coacht in Groningen – vooral in het collectief, in de vaste basis die al zes jaar bij elkaar speelt en ongeveer alle ups en downs meemaakte met promoties en degradaties en nu als een stabiel geheel oogt. Bos is de gewenste sterspeelster van een team dat weet wat het wel en niet goed kan.
De dames van Groningen vieren feest. KNHB/Frank Uijlenbroek
Het geheim
‘Met onder anderen Klaartje de Bruijn, Anouk van den Berg, Jorien Werumeus Buning, Fieke Hoff, Annemiek Rijling hebben we al zes jaar een stevige basis,’ verklaart de stralende Materek zijn geheim. Als Groningen in de tweede helft de belangrijke 0-1 scoort, dringt hdm wel aan. Maar de thuisploeg oogt in aanval onmachtig en vooral bevangen door de zenuwen. Bij winst hadden zij zich kunnen aansluiten bij het ‘linkerrijtje’ op Teletekst. Die belangen verlammen de ploeg. Vandaar dat het de hele wedstrijd lijkt alsof Groningen al jaren Hoofdklasse speelt en hdm de promovendus is.
‘Gretig, gaaf, Groningen’
Materek: ‘Ons geheim is zes jaar lang heel hard werken. Keihard werken. Knokken. Vechten. Wij hebben met elkaar de onderkant gezien van de Overgangsklasse. Maar deze ploeg heeft zich zo mooi ontwikkeld. De kracht van deze ploeg is het lerend vermogen. Ze passen zich zo snel aan, ook nu weer in de Hoofdklasse. Vandaag hebben wij ook de keuze gemaakt om gas te geven. Wij hebben niets te verliezen. Wij waren vandaag zeventig minuten de betere ploeg. Vandaag waren wij de drie G’s: Gretig, Gaaf, Groningen. Wanneer ik dit heb verzonnen? Daarnet!’
Natuurlijk, Groningen staat nog steeds tiende in de competitie, maar ze staan met nog elf wedstrijden te gaan slechts zes punten af van een plek in de play-offs. De strijd om de landstitel is dus dichterbij dan degradatie voor deze hechte groep. Dat had niemand aan het begin van het seizoen kunnen dromen. Tot 26 februari – als ze tegen SCHC spelen – kunnen de hockeysters in ieder geval genieten van het uitzicht op de middenmoot, of zelfs meer.
Het overwinningsfeestje net na de wedstrijd op hdm.
Nuchter blijven
Maar zelfs olympiër Willemijn Bos blijft een nuchtere Groningse, dus te veel wegdromen zullen ze niet. Ze vraagt na de wedstrijd: ‘Nu mogen we toch wel even een feestje vieren? We hebben in ieder geval een verjaardag in Groningen, dus we gaan de eerste competitiehelft leuk met elkaar afsluiten.’
En dan wil ze – voordat ze het veld afloopt – toch even weten wat het resultaat is van de wedstrijd tussen degradatiekandidaten Bloemendaal en Pinoké. ‘1-1? Oh das heel mooi’. In haar hoofd blijft ze degradatiekandidaat, maar misschien mag ze daar in de winterstop mentaal afstand van nemen. Dat is de overwinning van een groep vrouwen die ondanks alles bij elkaar is gebleven, daar in het hoge noorden.
hdm – Groningen 0-1 (0-0)
’40 Klaartje de Bruijn 0-1 (sc)
Lees ook:
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.