SCHC door een shoot-goal met de neus op de feiten gedrukt

In een meer dan behoorlijk tempo beende SCHC-coach Lucas Judge richting clubhuis. In zijn kielzog de ene na de andere speelster van zijn ploeg. Nabespreking. Vaste prik, na iedere wedstrijd. Maar zondag, na het teleurstellende gelijkspel (1-1) tegen Bloemendaal, stonden de koppen op onweer.

De blikken in de verte, op de grond. Soms een flauw lachje naar een bekende. Daar gingen ze, de selectie van de titelkandidaat. Ze dropen af, terwijl de regenbuien nog niet eens in aantocht waren. Onderweg passeerden ze een veteraan, althans een wat oudere hockeyer in SCHC-kledij. ‘Het was shoot, hoor. Het was shóó-hóót’.’ De woorden waren vast bemoedigend bedoeld, maar ze kwamen amper aan.

Met de gordijnen dicht in het clubhuis

Over die shoot straks meer. Want eerst ging SCHC dus naar binnen. Toen iedereen er was, werden – heel geheimzinnig – de gordijnen dichtgedaan. Een paar keer probeerde iemand de deur van buiten naar het clubhuis te openen. Telkens werd de deur direct weer gesloten en werd de desbetreffende bezoeker weggestuurd. Dit deel van het clubhuis is privéterrein voor dames 1. Nu even niet. Dat leek de boodschap te zijn.

Bloemendaal viert het behaalde punt bij SCHC als een overwinning. Foto: Koen Suyk

Terwijl SCHC besprak wat er allemaal niet goed ging op deze tiende speeldag – en wellicht ook wat er wel goed ging – liepen de speelsters van Bloemendaal stralend van het veld. Ze hadden voor de tweede keer ooit een punt gepakt tegen Stichtsche. En dat wilden ze weten ook. Niets praatsessie of moeilijke nabespreking. Vrijheid, blijheid bij de ploeg van Dave Smolenaars.

Een goal met een héél sterk luchtje

Bloemendaal-aanvoerder Sanne Caarls bezorgde ondertussen, zeer attent en na een korte zoektocht, doelpuntenmaakster Joy Haarman bij de pers. Ze was overduidelijk trots op haar teamgenootje, die even minuten voor tijd haar eerste doelpunt van Bloemendaal maakte. De 1-1. Een glorieus moment natuurlijk, voor het talent dat overkwam van Amsterdam. Het was wel een goal, waar een luchtje aan zat. Een héél sterk luchtje. Inderdaad, die shoot die hierboven al voorbijkwam. Dat zag het publiek. Dat zag SCHC. Maar de scheidsrechters niet.

‘Moet ik het echt eerlijk zeggen?’, zegt Haarman op de vraag of de bal haar voet raakte. Een veelzeggende lach en dito stilte. ‘Misschien wel. Maar we hebben we ‘m ook wel eens op deze manier tegengekregen. Dus het mag misschien ook wel een keer.’ Ze onderstreept haar vreugde nog maar eens. ‘Ik was blij dat-ie zat. En het was verdiend, we waren na rust echt aan het vechten.’

Hét moment van de wedstrijd. Joy Haarman, de tweede van rechts, wordt bejubeld. Op de achtergrond is Alexandra Heerbaart al onderweg naar de arbitrage. Foto: Koen Suyk

Daar zit zeker een kern van waarheid in. Want Bloemendaal bood SCHC goed partij na rust. Een wedstrijd die na de vroege goal – haar eerste van het seizoen – van Ginella Zerbo vrij leek uit te draaien op een simpele zege voor de thuisploeg, die kantelde. Bloemendaal werd sterker en ging opportunistischer spelen. Een bal dwars door de cirkel belandde bij Haarman, die ‘m dus hoogstwaarschijnlijk met de voet meenam, en vervolgens rustig afrondde. ‘We hadden de eerste helft wel wat meer lef kunnen tonen’, zei Haarman kritisch. ‘Daarna gooiden we de schroom van ons af.’

Dat we gelijkspelen ligt niet alleen aan Bloemendaal of de scheids. Dat ligt vooral aan onszelf. Alexandra Heerbaart

De gordijnen gingen ondertussen weer open. De nazit was beëindigd. ‘Dit doen we iedere wedstrijd’, zei SCHC-keepster Alexandra Heerbaart meteen. Maar vandaag was er net wat meer te bespreken dan normaal. ‘We balen ontzettend. Hebben onszelf vandaag tekortgedaan.’ Ze hebben, om het keurig te zeggen, de pee in. ‘Dat is wel erg netjes verwoord. Ik kan er ook wel wat andere woorden voor verzinnen. We hadden er vandaag een versnelling bij moeten doen. Dan lopen we eroverheen. Leggen we er, bij wijze van spreken, vijf in. Maar dat laten we na. En het dan 1-0 blijft staan…’

Ze hoefde haar zin niet eens af te maken. Haar gedachten gingen gelijk naar die goal van Haarman, zeven minuten voor tijd. Heerbaart stond er bovenop. ‘Ik krijg hier van iedereen de vraag: heb je ook gezien dat het shoot was? Dus ja, ze nam ‘m mee op de voet. En ja, daardoor spelen we uiteindelijk gelijk. Maar dat ligt niet alleen aan Bloemendaal of de scheids. Dat ligt vooral aan onszelf.’

Alexandra Heerbaart zag haar team vandaag de controle over de wedstrijd uit handen geven. Foto: Koen Suyk

Heerbaart stond na de goal als eerste bij de arbitrage om verhaal te laten. Zonder resultaat dus. ‘Het zou leuk zijn als een er een sponsor komt die bij ons voor een VAR kan zorgen. Dus bij dezen een oproep’, zei de goalie met een lach.  ‘Mocht iemand zich willen melden? Zou mooi zijn. Maar zonder grappen: we moeten gewoon in de spiegel kijken.’

Vooral uit de corner had SCHC zondag meer resultaat kunnen halen. Maar bij vier van de vijf keer dat de ploeg van Judge mocht aanleggen, stond specialist Yibbi Jansen niet in het veld. ‘Heel jammer, want ze is echt in vorm’, weet Heerbaart. ‘Ik heb geen idee hoe dat zit, met ons wisselschema. Maar het is pure pech, denk ik. Laten we hiervan leren en weer doorgaan.’

Eén van de vele corners van SCHC, zonder Yibbi Jansen. Foto: Koen Suyk

Want ook bij SCHC – nog altijd zonder Laurien Leurink, Mascha Sterk en Pien Dicke – is het een seizoen met ups en downs. Eerst gelijkspelen tegen kampioen Den Bosch, maar nu dus ook tegen rechterrijtjeploeg Bloemendaal.

Heerbaart: ‘Dit móét een driepuntenwedstrijd zijn. Maakt niet uit hoe. We moeten gewoon niet vergeten dat we elke wedstrijd, tegen iedere tegenstander hard moeten knokken. Dat hebben we de afgelopen tijd gedaan met een heel jong team, door alle blessures. Dat ging vaak, zoals tegen Den Bosch, heel goed. Dat maakt me trots. Vandaag kwamen we net tekort. Heel erg zonde, omdat er zoveel kwaliteit in onze ploeg zit.’