Yasmin Bergkamp over de druk die haar achternaam met zich meebrengt

Ze is inderdaad de dochter van. Yasmin Bergkamp (18) – aanvaller van Laren – werd nog nooit geselecteerd voor een nationale jeugdselectie, maar heeft wel het gevoel dat ogen snel op haar gericht zijn. ‘Mensen verwachten van me dat ik bij wijze van spreken de beste speelster van de competitie ben.’

Spelen op de linker- of rechterflank kan als nadeel hebben dat je gemakkelijker wordt afgeleid door wat het publiek achter de boarding zegt. Zeker wanneer je de achternaam van één van de beste Nederlandse voetballers van de afgelopen dertig jaar op je rug hebt staan. Publiek is momenteel langs een hockeyveld ten strengste verboden, maar voor het begin van het coronatijdperk hoorde de jonge hockeyster regelmatig toeschouwers elkaar aanstoten en enthousiast tegen elkaar zeggen:

‘Kijk nou. Ze heet Bergkamp.’

Je moet er maar kunnen dealen, op die jonge leeftijd.

Yasmin Bergkamp tijdens de warming-up van de oefenwedstrijd tegen Hurley. Foto: Bart Scheulderman

Ik hoor mensen weleens praten over andere speelsters uit de competitie die een bekende achternaam hebben. Vaak denk ik dan: zo praten ze waarschijnlijk over mij ook.

Het verhaal van Yasmin Bergkamp is in grote lijnen het klassieke verhaal van het kind van een bekende vader of moeder die een sporter van de buitencategorie was. Automatisch heeft de buitenwereld hoge verwachtingen als het kind zelf ook gaat sporten. Het verhaal van Jordi Cruijff. Toch is er één wezenlijk verschil. Yasmin doet aan een heel andere sport dan haar vader. Hoeveel memorabele goals Dennis Bergkamp ook heeft gemaakt, geen van allen scoorde hij met zijn backhand. Verwachten dat Yasmin een groot hockeytalent is, is hetzelfde als verwachten dat de zoon van violist André Rieu schitterend gitaar kan spelen. Het slaat nergens op.

Toch klinkt er gegniffel achter haar blauwe mondkapje, zondagmiddag na de oefenwedstrijd tegen Hurley (3-0 verlies), als de vraag luidt of haar vader een beetje kan hockeyen. Af en toe oefent ze met hem, vertelt ze. Ze vindt dat hij het redelijk kan voor iemand die altijd gevoetbald heeft. ‘Behalve die eerste paar keer dat we samen oefenden dan. Toen kon hij het toch niet nalaten de bal met zijn voeten te spelen.’

Yasmin Bergkamp die haar vader moest uitleggen wat shoot is, maar toch toeschouwers nieuwsgierig hoort worden als ze op haar rug haar achternaam lezen. Het is gek, maar het is wel hoe het is. ‘Vanwege je achternaam schatten mensen je hoog in. Hoger misschien wel dan het niveau dat je daadwerkelijk hebt. Het is niet zo dat mensen na een wedstrijd letterlijk tegen mij zeggen dat ze meer van me hadden verwacht. Maar ik hoor ze weleens praten over andere speelsters uit de competitie die een bekende achternaam hebben. Vaak denk ik dan: zo praten ze waarschijnlijk over mij ook’, zijn de logische gedachtes van Yasmin.

Dennis Bergkamp op de tribune kijkend naar zijn dochter tijdens een wedstrijd van Laren tegen Oranje-Rood. Foto: Willem Vernes

‘Ik ben trots op mijn achternaam’

Die bewuste keer dat haar vader een bal uit de lucht aannam en ‘m met zijn rechtervoet in het doel van Argentinië schoot tijdens de kwartfinale van het WK van 1998 in Frankrijk, was Yasmin nog niet geboren. Al haar hele leven is ze gewend dat anderen telkens over haar vader beginnen. Dit artikel is daar geen uitzondering op. Ze wist dat het een keer ging komen, vertelt ze. ‘Ik schaam me ook niet voor mijn achternaam. Ik ben er hartstikke trots op.’

Wat er vooral toe doet, is de hockeyster Bergkamp. Ze maakte kennis met hockey op school in Engeland, waar is ze geboren. Rond haar zesde verhuisde de familie Bergkamp terug naar Nederland. Yasmin ging hockeyen bij Laren. Vorig jaar maakte ze daar op 17-jarige leeftijd haar debuut in Dames 1. Dit jaar hoort ze voor het eerst officieel bij de senioren.

Yasmin Bergkamp probeert te bal te veroveren van Hurley-speelster Gitte Michels. Foto: Bart Scheulderman

Er doen nu een aantal A’tjes met ons mee, met wie ik vorig jaar nog in de jeugd hockeyde. Aan hen zie ik dat ik stappen heb gezet.

Deze zondagmiddag tegen Hurley krijgt ze van coaches Serge Spoelstra en Darren Cheesman veel speelminuten. Ze begint in de basis en wordt vooral opgesteld als linker- en rechteraanvaller. Aan elke sprint die ze trekt, is ze te zien dat ze snel is. Verder valt op dat ze hard de duels in gaat en knap een aantal ballen verovert. Haar stempel op de wedstrijd drukken doet ze niet, maar dat is ook lastig in een team dat het hele seizoen al zoekende is en waarin andere namen op moeten staan.

‘Ik denk dat ik nog niet helemaal tot mijn recht kom. In de jeugd speelde ik altijd links- of rechtsmidden. Mijn taak was vooral om de bal achterin aangespeeld te krijgen en met mijn snelheid naar voren te brengen. Dat is waar ik goed in ben’, zegt ze.

‘Maar dat ik nu voorin speel, begrijp ik volkomen. Voor mij is de Hoofdklasse nieuw. Ik moet er nog aan wennen. Wel merk ik dat het steeds beter gaat. Er doen nu een aantal A’tjes met ons mee, met wie ik vorig jaar nog in de jeugd hockeyde. Aan hen zie ik dat ik stappen heb gezet. Ik ben natuurlijk nog lang niet waar ik zijn wil, maar ik ben blij met hoe het nu gaat.’

Mocht ze uiteindelijk goed genoeg blijken te zijn, dan kan ze eventueel ook uitkomen voor het nationale team van Engeland

Vastberaden zegt ze dat ze het hoogste nastreeft. Mocht het Nederlands elftal er niet in zitten, dan heeft ze altijd nog een andere mogelijkheid. Omdat ze geboren is in Engeland en de Engelse nationaliteit heeft, kan ze ook voor Engeland en Groot-Brittannië uitkomen.

‘Ik vind het eigenlijk wel prima dat mensen bepaalde verwachtingen van mij hebben. Dan kan ik daar naar streven. Het is namelijk wel precies wat ik wil. Ik wil de beste speelster van de competitie worden. Ik wil de Olympische Spelen halen. Of het gaat lukken weet ik niet, maar ik doe er wel mijn uiterste best voor.’

Lees ook

• Dennis Bergkamp: ‘Ik begin verstand van hockey te krijgen’