Zerbo zindert op zand: ‘Maar het stuiterde voor geen meter’

De tegenstander was stug. Het zandveld was trager dan traag. Haar hockeyritme was na haar voetbreuk nog niet bepaald ‘je van het’. Bovendien maakte ze veel minder speelminuten dan normaal. En toch werd het zondag de dag van Ginella Zerbo. De spits bezorgde SCHC met twee goals hoogstpersoonlijk de winst tegen hdm: 2-0.

Ook op SCHC liep de hervatting van de competitie anders dan gedacht. In de loop van de week werd het tijdstip van de wedstrijd tegen hdm al verschoven naar 14.00 uur. Maar daar bleef het niet bij.

Zondag bleek het hoofdveld in Bilthoven onbespeelbaar. Zonde, maar geen groot probleem. Bij Stichtse hebben ze immers achter het clubhuis nog een waterveld, een blauw exemplaar. Ook die kon zondag niet in gebruik worden genomen, daar was het te glad.

Xan de Waard en Zerbo vieren de 1-0 van SCHC. Foto: Bart Scheulderman

Ouderwetse zandbak

Daardoor verschoven hdm en SCHC naar het veld dat officieel veld 2 heet. Als je met je rug naar het clubhuis staat, vanaf de achterzijde aan de linkerkant. Dat veld dus. Een ouderwetse zandbak. Prima geschikt voor meisjes B5 of veteranen C. Maar niet bepaald een biljartlaken.

Uiteraard waren ze aan de Kees Boekelaan al blij dat er überhaupt gespeeld kon worden. Van klagen was dan ook geen sprake. Anders was het wel. Beide teams hadden bijvoorbeeld duidelijk moeite om vaart te houden in hun sleepcorner. En er werd geregeld een ziekenhuisbal halfhoog richting cirkel geslagen (en afgefloten).

Vraag Zerbo wat ze van zo’n zandveld vindt en haar antwoord is helder. ‘Ik vind het vreselijk’, lacht ze. ‘Het is compleet anders. Je kan de bal niet lekker liften, krijgt ‘m minder lekker mee. Daardoor ligt de handelingssnelheid lager. Je denkt dat een bal omhoog komt, maar hij stuitert voor geen meter.’

SCHC neemt het doel van hdm onder vuur. Foto: Bart Scheulderman

Warme herinneringen aan het zand

Geloof het of niet na deze woorden. Maar Zerbo heeft ook warme herinneringen aan het spelen op zand. Zo debuteerde ze ooit op deze ondergrond in de Hoofdklasse, met Pinoké bij cultclub De Terriërs in Heiloo. En ze speelde in haar jeugd bij het Haagse Craeyenhout, waar ze haar eerste hockeystappen zetten, veel op zand.

Aan haar zand-memoires werd zondag onverwachts een nieuw en prachtig hoofdstuk vastgeknoopt. Daar zag het aanvankelijk niet naar uit. SCHC had moeite met het veld en met het stugge hdm, dat gevaarlijker begon en liet zien dat het niet voor niets bovenin meedraait.

De thuisploeg, spelend zonder de geblesseerden Kyra Fortuin, Famke Richardson en Mascha Sterk, kwam langzaam in de wedstrijd en sloeg kort voor rust toe. Via een vloeiende aanval over links was het Zerbo die in de verre hoek raar pushte. Na rust drong hdm opnieuw aan. De Haagse ploeg kreeg in het derde en vierde kwart vier corners en SCHC had het aan keepster Alexandra Heerbaart te danken dat het lang 1-0 bleef.

Zerbo haalt schitterend uit en maakt de 2-0. Foto: Bart Scheulderman

De heerlijke treffer die bijna niemand zag

En toen kwam minuut 66.

SCHC, dat al probeerde tijd te rekken, kreeg een strafcorner. De ultieme kans op verlossing.

De eerste poging werd gekraakt maar de rebound belandde voor de stick van de springende Zerbo, die uit de lucht keihard raak schoot. Een heerlijke treffer, die helaas maar door een handjevol mensen werd gezien. Lachend: ‘Daar baal ik ook wel van.’ Met gevoel voor understatement: ‘Hij zat er wel leuk in. Een soort tennisgoal.’

Juichen zoals juichen bedoeld is

Wat minstens zo mooi was als die fraaie jumpvolley, was de ontlading na die treffer. Zerbo rende juichend weg alsof ze SCHC net naar de finale van de landstitel had geschoten. Haar team vloog achter haar aan en besprong de international. Dat er geen kip langs de lijn stond en het ‘maar’ een competitiepotje in de achtste speelronde was, werd even vergeten. Dit was juichen, zoals juichen bedoeld is.

‘Dat gevoel… Dat is echt nergens mee te vergelijken. Echt, daarvoor speel ik hockey.’

Na een kleine adempauze probeert Zerbo dat gevoel te verklaren. ‘Het was de ontlading. Hdm speelde goed en was taai. Ze kregen veel corners, wat een wapen van hen is. Die 2-0 kwam echt op het goede moment. Zo gaaf om zoiets weer te kunnen vieren met het team.’

Weer met De Waard na die prachtige 2-0. Foto: Bart Scheulderman

Minder minuten na voetbreuk

Zerbo kon pas de laatste week weer volledig aanhaken bij haar ploeggenoten. De spits liep eind vorig jaar een breuk op in haar linkervoet. Dat kostte haar geen wedstrijden – die waren er immers niet –, maar leverde wel een behoorlijke revalidatie op. ‘Na drie weken gips moest ik weer zoeken naar balans. Ik zat dagelijks bij de fysio en heb alleen onze laatste oefenwedstrijd meegedaan. Bij het Nederlands elftal was ik er wel bij, maar draaide ik een aangepast programma.’

‘Vandaag heb ik ook minder gespeeld dan normaal. Meestal speel ik 13,5 minuut per kwart. Nu is was dat negen of tien minuten. Ik ben er net wat vaker uitgegaan. Iets vaker op de bank.’

Het deurtje naar veld twee valt dicht. Zerbo kijkt om. Als het aan haar ligt, was dit écht haar allerlaatste wedstrijd op zand.

En die tweede treffer?

Die werd zondagavond door SCHC naar ons opgestuurd. Daardoor kan er toch meer dan dat handjevol mensen genieten van dit pareltje.

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Een bericht gedeeld door hockey.nl (@hockeynl)