19-jarige maakt onmogelijke stap van Derde Klasse naar Hoofdklasse

Het verhaal van de 19-jarige hockeyer David Huussen uit Doetinchem doet enigszins denken aan dat van de Zuid-Koreaan Hyun-jun Suk. In de jacht op een contract reisde de voetballer Europa door, zocht hij zijn geluk in Amsterdam, vroeg hij met zijn voetbalschoenen in zijn handen aan Ajax-coach Martin Jol of hij mee mocht trainen en debuteerde hij enige tijd later in het eerste.

Zoiets vergelijkbaars gebeurt de afgelopen maanden bij hockeybolwerk Klein Zwitserland. Op zondag 7 juni meldt een bleue jongeman zich met de zenuwen in zijn lijf op het idyllische sportpark aan de Klatteweg in Den Haag. Hij kent niemand. Hij wil hogerop hockeyen, maar de stap die hij in gedachten heeft, is net zo groot als de Atlantische Oceaan. Vorig seizoen hockeyde Huussen nog bij Doetinchem. Niet in de Promotieklasse, niet in de Overgangsklasse, zelfs niet in de Eerste of de Tweede Klasse, nee, in de Derde Klasse. Vijf niveaus onder het niveau waarop Klein Zwitserland speelt, de Hoofdklasse.

In een poging wat lijntjes uit te zetten, zoekt de ambitieuze hockeyer een paar maanden geleden contact met zijn tante. Die woont in Den Haag. Zij blijkt toevallig een vriendin te hebben die wel eens bij KZ komt. Uiteindelijk is het die vriendin die hem in contact brengt met Marijn Petermeijer, assistent bij Heren 1. In maart spreken de twee mannen elkaar. Zo kan het gebeuren dat Huussen een paar maanden later, op zondag 7 juni, met het eerste team van de Steenbokken op het trainingsveld staat. 150 kilometer van zijn woonplaats Doetinchem vandaan.

‘Dat was heel gek. Ik wist niet goed wat ik kon verwachten. Het niveau was natuurlijk veel hoger dan ik gewend was’, blikt Huussen twee maanden later terug op die ontgroening op het hoogste niveau van Nederland. ‘En dan moesten we ook nog op anderhalve meter trainen. Dat was toen nog. Ik speel het liefst op het middenveld of in de aanval, maar als je geen acties kunt maken, is het moeilijk jezelf te onderscheiden. De hele situatie was dus lastig voor me. Ik begon ook helemaal niet goed. Er stond te veel spanning op.’

David Huussen aan de bal voor Nijmegen JA1. Foto: Koen Suyk

Slapen bij zijn tante in Den Haag

Dat bij een hoofdklasser tijdens de voorbereiding zich een onbekende, ambitieuze speler meldt die wil meetrainen, gebeurt wel vaker. Dat hij niet al binnen de eerste paar trainingen door de mand valt en het sportpark wordt afgejaagd, is een stuk zeldzamer. Zeker bij iemand die vorig seizoen nog tegen clubs als Steenwijk en Hondsrug speelde.

Een aantal weken lang krijgt Huussen de kans van zijn leven. Op woensdag, donderdag en vrijdag mag hij zichzelf bewijzen en traint hij mee met het eerste. ‘s Woensdags arriveert hij per auto in Den Haag. Slapen doet hij vervolgens bij zijn tante. Vrijdags rijdt hij weer terug naar Doetinchem. ‘Dat kwam goed uit, dat mijn tante in Den Haag woont’, lacht hij.

Als kind zet Huussen zijn eerste voetstappen op een hockeyveld bij Doetinchem. In de A-jeugd maakt hij een uitstapje van twee jaar naar Nijmegen, dat Landelijk speelt. Na het slagen voor zijn eindexamen en met het studerende leven in het vooruitzicht, trekt hij in Nijmegen de deur achter zich dicht en keert hij terug op het oude nest, bij zijn vrienden in Doetinchem.

‘Mijn middelbare school was afgerond, mijn studie Rechten ging beginnen. Er brak een nieuwe fase van mijn leven aan. Om mezelf daar het best op te kunnen concentreren, gaf ik wat hockey betreft de voorkeur aan een veiligere omgeving. Een omgeving met vrienden, die zó veel plezier in het spelletje hebben’, zegt Huussen. Nu kijkt hij anders tegen de situatie aan. ‘Achteraf gezien was het helemaal niet nodig.’

David Huussen aan de bal voor Nijmegen JA1. Foto: Koen Suyk

Mijn ambitie om zo hoog mogelijk te hockeyen, heeft me hier gebracht

Hij voelde zich in de Derde Klasse als een leerling die een paar groepen was teruggezet. Het niveau was te laag. Doetinchem was zo oppermachtig dat alle twaalf gespeelde duels gewonnen werden. ‘Na de eerste wedstrijd vermoedde ik al dat ik misschien de verkeerde keuze had gemaakt. Het ging ons veel te makkelijk af. Gedurende het seizoen wonnen we wel eens met ridicule cijfers. Daar vond ik niet veel aan. Waar ik mijn voldoening vooral uit haalde, waren wedstrijden in de Silver Cup, tegen clubs van een hoger niveau. Daar merkte ik dat het weer begon te kriebelen, het gevoel om te proberen hogerop te komen.’

Afgelopen zondag speelde Huussen met Klein Zwitserland een wedstrijd tegen Cartouche (3-0). Nadat hij had gedoucht en had gegeten, werd hij geroepen door de technische staf. Ze wilden even met hem praten.

Huussen: ‘Dat kwam precies op het goede moment. Eigenlijk had ik zelf aan de bel willen trekken; ik was nieuwsgierig naar de plannen van KZ met mij. Ik wilde weten waar ik aan toe was. Toen kwam dat gesprek dus. Het was fantastisch. Ze vertelden me dat ik vast bij de selectie zit. Ik wist niet wat ik hoorde. Geweldig. Vorig seizoen hockeyde in nog in de Derde Klasse, komend seizoen in de Hoofdklasse. Dat is niet te bevatten. Mijn ambitie om zo hoog mogelijk te hockeyen, heeft me hier gebracht. Ik ben ongelofelijk gemotiveerd voor dit nieuwe avontuur.’

David Huussen (tweede van rechts) luistert naar zijn nieuwe coach Omar Schlingemann. Foto: Willem Vernes

Hij woont nog steeds in Doetinchem, op bijna twee uur rijden van Klein Zwitserland. Om de reistijd te beperken, probeert hij zijn studie volgend schooljaar voort te zetten in Den Haag. Hij wil daar ook op kamers gaan. Lachend: ‘Dan hoef ik niet meer bij mijn tante te slapen.’