Bloemendaal doorbreekt in fantastisch hockeygevecht mentale barrière

Twee honderd procent kansen had de Duitse superspits Florian Fuchs tegen Amsterdam gemist. Eentje voor open goal. ‘Black-out’, noemde hij die choke. Hij moest zaterdag net als heel Bloemendaal het gevecht met zichzelf aan, bleef net als het team rustig en wist mentaal tegen Amsterdam eindelijk die halve finale-vloek te bezweren.

Het laatste beeld van de wedstrijd was dat van Fuchs, die de beslissende shoot-out maakte, zijn stick hard weggooide en uitzinnig naar de eigen supporters rende, met zijn teamgenoten die hem probeerden te achterhalen. Het beeld is zo iconisch dat het over een paar jaar vast ingelijst in het clubhuis zal hangen.

Dit jaar liet Bloemendaal zich tegen het sluwe Amsterdam niet gek maken. Dit jaar wist Bloemendaal eindelijk die horde van de halve finale te nemen, na de gewonnen wedstrijd woensdagavond in het Wagener Stadion. De derde wedstrijd van de halve finale was de afgelopen jaren het struikelblok gebleken. Hetzelfde scenario lag weer op de loer tegen het geniepige Amsterdam, dat zaterdag lang op voorsprong stond. Bloemendaal was vorig jaar in deze fase de wanhoop nabij en liet zich door Amsterdam gek maken. Fuchs kreeg in die confrontatie op ’t Kopje ook een gele kaart, wat de ondergang inluidde.

Maar dit jaar hebben de Mussen de volgende stap gezet. De Duitse spits Fuchs stond deze playoff-wedstrijd symbool voor die vooruitgang. Twee keer had de superspits na een reuzekans moeten scoren, twee keer liet hij dat na. De goal die hij wel scoorde, werd afgekeurd. Toch vond hij de kracht om die teleurstelling te transformeren tot succes. Vandaag bleef Bloemendaal elkaar zoeken, ook al keken ze lang tegen een 0-1 achterstand aan.

‘Mentaal was het heel zwaar vandaag. We hadden zoveel kansen gemist. Ik was ook met mezelf aan het vechten. Maar er kwamen zoveel teamgenoten naar me toe. Ze waren positief, ook na die gemiste kansen. Ze vroegen niet waarom ik al die kansen had gemist. Er was geen negatieve sfeer. Dat gaf me het gevoel dat het ging vallen vandaag’, zei matchwinner Fuchs, die in zijn derde seizoen als Bloemendaal-speler voor het eerst de finale om de landstitel haalde.

Elke seconde het gevaar een vlijmscherpe counter

De hockeyklassieker Bloemendaal-Amsterdam was zeker in de tweede helft een fascinerend hockeygevecht. Een voorstelling, waarin de schoonheid van alle facetten van het hockeyspel aan bod kwam. Het samenspel van Bloemendaal, het verdedigen en het gogme van Amsterdam. Elke seconde de vlijmscherpe counter, die op de loer lag.

Bloemendaal zag in de beginfase kansen van Thierry Brinkman en Roel Bovendeert stranden op keeper Philip van Leeuwen. Net als woensdagavond in het Wagener Stadion was Bloemendaal lang de iets betere ploeg, maar Amsterdam blijft onvoorspelbaar en grimmig. Als je met de ogen knippert, sta je opeens op achterstand.

Na 25 minuten had Amsterdam geen kans gecreëerd. Maar één mooie steal van Nicki Leijs leidde meteen tot de eerste strafcorner van Amsterdam. Een sleep die door Maurits Visser werd gestopt. Een lange goede rush van Valentin Verga bracht de bal bij Jan Willem Buissant – die na dit seizoen met tophockey stopt. Hij begon aan een solo, die hem langs onder andere Arthur van Doren bracht, waarna hij de bal over doelman Visser wist te werken.

Een voorsprong voor Amsterdam, tegen de verhoudingen in. Even later bracht Floris Wortelboer, samen met Manu Stockbroekx de draaiende motor aan de rechterkant van Bloemendaal, de bal weer hard de cirkel in, zoals de Mussen dat de hele wedstrijd deden. Deze keer viel de bal prompt voor de stick van Florian Fuchs, die een niet te missen kans kreeg, vrij voor de weer sterk keepende Philip van Leeuwen.

Tegen de verhoudingen scoorde Jan Willem Buissant een knappe 0-1. Foto: Koen Suyk

Een ‘choke’ van Florian Fuchs

Toen volgde de black-out van de Duitse spits. Een bal die Fuchs normaal zou maken, probeerde hij een paar meter voor de keeper opeens te passen op Roel Bovendeert. Amsterdam zei nog net geen dankjewel. Het was wat je in het tennis een ‘choke’ noemt. Falen onder hoge druk. Precies wat Bloemendaal de afgelopen twee jaar was overkomen in de play-offs.

De Mussen zochten daarna de kleedkamer op. Ze leken ondanks de tegenslagen ongedeerd. Ze bleven als collectief beuken op die zwarte Amsterdamse muur. Die gaf geen krimp. Hoe mooi de solo’s van Jorrit Croon ook zijn. Hoe gevaarlijk Thierry Brinkman is in de omschakeling. Elke keer werd een Bloemendaal-speler professioneel stilgezet door Teun Rohof, Fergus Kavanagh, Wiegert Schut en consorten. In de 51^ste minuut leek de gelijkmaker te komen. Maar Fuchs miste vrij voor keeper Van Leeuwen weer de goal. Dit was nog niet de dag van de Duitse superspits, die geduld moest hebben.

Bloemendaal forceerde strafcorner na strafcorner. Uit een strafcorner van Bloemendaal counterden de bezoekers. Aanvoerder Billy Bakker passte naar Mirco Pruyser, die van dichtbij op de legguards van de sterke keeper Maurits Visser stuitte. Het was bijna de 2-0, maar juist uit deze redding van Visser volgde een counter van Bloemendaal, die weer een strafcorner opleverde. De sleep werd via uitloper Rohof nog een strafcorner, de zevende (!).

Het publiek bleef erachter staan en schreeuwen om een doelpunt. Deze keer ging de variant van schutter Tim Swaen naar Fuchs, die vanaf rechts de bevrijdende 1-1 eindelijk scoorde. Het bleek de nekslag voor de vechtende Amsterdammers, die in de competitie van zo ver waren gekomen om überhaupt de play-offs te spelen.

Teun Rohof en Fergus Kavanagh die vakkundig Florian Fuchs afstoppen. Foto: Koen Suyk

‘Zoals vorig jaar: dat ging ons niet meer gebeuren’

Toen het tijd was voor shoot-outs, gingen de gedachten terug naar vorig jaar. Bloemendaal verloor die serie in de tweede playoff-wedstrijd, met een heldenrol van keeper Van Leeuwen. Middenvelder Jorrit Croon wist dat zijn team nu klaar was. ‘We hadden het hele jaar al op shoot-outs getraind. Zoals vorig jaar, toen Bloemendaal ze verloor, ging ons niet meer gebeuren’, vertelde Croon, die zijn eerste play-offs met Bloemendaal speelt en een sterke indruk maakt. ‘Wij hebben op training de druk proberen na te bootsen, ook al is dat lastig. Maar op beslissende momenten bij partijtjes, moesten er shoot-outs worden genomen voor wie de afwas deed na de training. Wij zijn er heel bewust mee aan de slag gegaan.’

Fuchs voelde zich ook sterk voordat de shoot-outs werden genomen. ‘Het is knap hoe we deze wedstrijd samen zijn gebleven in moeilijke fasen. We zijn in die paar dagen in Frankrijk (tijdens het paasweekend en de EHL, red.) met elkaar heel open geweest naar elkaar. Mensen vertelden hoe ze onder grote druk reageren en hoe we daarmee om moeten gaan.’

Amsterdam-middenvelder Jan Willem Buissant voelde dat Bloemendaal dit jaar sterker was dan vorig seizoen. ‘Zij hebben zich herpakt en bleven rustig. Dat is heel lastig om te doen. Ze krijgen complimenten. Bloemendaal is een topploeg.’

Florian Fuchs na zijn strafcornergoal, de 1-1. Foto: Koen Suyk

Fuchs mocht de shoot-out nemen op matchpoint

Dit was het shootout-debuut voor de jonge Maurits Visser bij Bloemendaal. Dat begon matig, met twee shoot-outs die meteen in een strafbal eindigde. Daarna stopte Visser wel de shoot-outs van Nicki Leijs en Boris Burkhardt. Opeens stond Fuchs op de 23-meterlijn. Met het matchpoint in handen. De speler die eerder twee grote kansen om zeep hielp, maar het gevecht met zichzelf was aangegaan tijdens de wedstrijd en de 1-1 had gemaakt, op wilskracht.

Fuchs: ‘Als het nu niet lukt, dan had ik het gewoon verneukt. Maar ik hoorde ook de supporters zeggen dat de volgende goed ging. Er waren zoveel mensen die me vanaf de zijkant aanmoedigden’, zei hij na afloop.

Fuchs nam de paar stappen de cirkel in, dreigde naar rechts, ging toch naar links en tikte met zijn backhand Bloemendaal naar de finale. Hij gooide zijn stick weg, sprintte naar de eigen supporters. In pure extase. Eindelijk heeft Bloemendaal de finale weer bereikt van de play-offs, voor het eerst sinds 2014. ‘Het zat zo diep van binnen bij mij. Het is moeilijk om te beschrijven hoe belangrijk dit was. Hoe sterk het gevoel is. Niet normaal.’

Bloemendaal viert de overwinning met hun supporters. Foto: Koen Suyk

Bloemendaal-Kampong is een mooi affiche voor de finale

De conclusie was daarna duidelijk van Fuchs, in de catacomben van het clubhuis. De psychische barrière is geslecht door dit hechte team, dat hockeyend vaak excelleert, maar mentaal stappen moest maken. ‘Afgelopen seizoen hebben we te veel geforceerd en soms niet ons eigen spel gespeeld. Vandaag misten we ook kansen en kwamen we achter. Maar we hebben het toch weer opgepakt en zijn geduldig gebleven.’

Nu wacht de finale tegen landskampioen Kampong, voor de eerste landstitel sinds 2010. De volgende horde voor deze oranje machine, voor wie het volgende obstakel wel van gehard beton moet zijn, wil het tot stilstand worden gebracht.