Dolgelukkige Dennis Warmerdam maakt indruk bij Pinoké 2

Zondagochtend op ’t Kopje in Bloemendaal. De oud-internationals en talenten van het tweede van Bloemendaal en Pinoké vechten het uit in een typische wedstrijd tussen oude krijgers. Veel verbaal geweld, echte opstootjes en één speler die er bovenuit steekt: Dennis Warmerdam.

Oud-internationals Thomas Boerma, Tim Jenniskens en Lodewijk de Bruijn van koploper Bloemendaal schreeuwen zich zondagochtend om half twaalf bijkans schor. Dat het nu echt even beter moet, tegen Pinoké. ‘Kom op nou even’, ‘Bloemendaal, zo gaat het niet werken!’ zeggen ze als de koploper uit Bloemendaal de wedstrijd aan het verliezen is. De benen zijn niet meer zo fris als toen ze het andere oranje shirt ooit droegen, maar verbaal zijn de spelers met een hele berg landstitels op hun palmares des te meer aanwezig.

Ze zijn wel beducht voor de nummer 13 van Pinoké. Op een 1-1 stand krijgt Dennis Warmerdam de bal net voor de kop cirkel, met alleen de keeper nog voor zich. Die loopt iets uit. De nummer 13 wacht rustig om aan te leggen. Want in deze klasse, de Reserve Hoofdklasse, heeft hij veel meer tijd en ruimte dan hij gewend is. Hij flatst de bal snoeihard in het net. 1-2. Het gemak waarmee hij het doet is opvallend.

Oud-international Eby Kessing in duel met Dennis Warmerdam, bij Bloemendaal 2-Pinoké 2. Foto: Koen Suyk

‘Ik mis alleen één pees en één grote spier in mijn rechterarm’

‘Kom op Denny!’ roept iemand  vanaf de Amstelveense bank als de aanvaller op de middenlijn de bal aanneemt, bij een 2-2 stand. Hij begint aan een rush, laat twee tegenstanders achter zich en zet dan met één flats binnendoor zijn teamgenoot rond de strafbalstip helemaal vrij voor de keeper. Die mist de opgelegde kans, maar de pass dwars door de Bloemendaalse defensie was messcherp.

Ja, Dennis Warmerdam (24) maakte indruk zondag. Hij komt van ver, maar hij valt in het tweede team van Pinoké meteen op met zijn acties. Hij is goed hersteld van de operatie aan zijn rechteram, waar zijn tumor is verwijderd. De tumor was de reden dat de voormalig aanvoerder van Jong Oranje in april vorig jaar op emotionele en indrukwekkende afscheid nam van het tophockey op zijn geliefde Pinoké.

Bitje in, de rode schoentjes waar elke topspeler tegenwoordig op speelt. Strakke witte mouwen tegen de kou. Zo op het oog is hij gewoon weer een fanatieke hockeyer zoals alle anderen. ‘Ik mis alleen één pees en één grote spier in mijn rechterarm. Die krijg ik ook niet meer terug. Er zijn een aantal bewegingen die ik in het dagelijks leven niet meer kan maken, als ik op een bepaalde manier mijn arm wil optillen’, vertelt de spits na de wedstrijd die in de laatste seconde in een terechte 3-3 eindigt en na het fluitsignaal nog doorgaat met wat verwensingen bij de scheidsrechters van Bloemendaal. ‘Dit is zo’n typische Heren 2-pot, aan dat soort dingen moet ik ook nog wennen. Je weet nu in ieder geval waarom Bloemendaal thuis bijna alles wint’, lacht Warmerdam over het hele tafereel.

Dan weer serieus: ‘Ik ben heel veel naar de sportschool geweest om mijn arm sterker te maken. Met hockey heb ik nauwelijks last van mijn rechterarm. Het meest doe je toch vooral met links. In het begin had ik wel eens moeite met een harde bal, maar het gaat steeds beter. Ik voel me echt heerlijk. Ik ben gewoon alles weer aan het opbouwen, terwijl ik anderhalf jaar heb lopen kloten met mijn gezondheid.’

Dennis Warmerdam wordt geknuffeld door zijn teamgenoten, na zijn goal tegen BLoemendaal. Foto: Koen Suyk

Ergens baalt hij dat hij niet op de spelerslijst staat van het eerste

De aanvaller traint alweer drie keer per week mee met het eerste van Pinoké. Dat voelt nog steeds als zijn team. Het gezicht van Warmerdam betrekt alleen als het over de spelerslijst van de Steekneuzen gaat. Hij baalt dat hij er niet op staat. Maar op het moment dat die lijst werd ingevuld, had hij noodgedwongen afscheid genomen van het hockey. ‘Het was lekker geweest als ik op die lijst had gestaan. Maar misschien is het stiekem ook wel weer goed voor me. Dan kan ik nu vrijuit hockeyen en er weer inkomen.’

Na jaren kwakkelen met zijn arm is ouderwets vlammen op het hockeyveld een geschenk. Het leed van de kanker leerde hem relativeren. ‘Ik ga elke dag met een grote glimlach naar de training. Ik ga zelfs met een glimlach naar mijn nieuwe studie, een master Business Administration op de UVA. Alles draait gewoon weer. Ik ben me veel bewuster dan vroeger  wat er voor moois allemaal gebeurt’, vertelt Warmerdam op ’t Kopje, als hij na de wedstrijd een spijkerjasje heeft aangetrokken om warm te blijven. ‘Ik geef nu ook presentaties over mijn hele verhaal. Daar krijg ik zoveel goede reacties op. Dan laat ik die beelden zien van mijn afscheidswedstrijd en dan krijg ik kippenvel. Op de steun van al die mensen teer ik nog steeds. Die bijzondere energie van de hockeywereld. Dat heeft me zoveel daadkracht gegeven om door te gaan. Die ziekte blijft een kwetsbaar onderwerp, maar ik ben trots dat het hij bij mij geen taboe is geworden.’

Op elke hockeyclub waar hij komt, krijgt hij voorlopig nog een extra knuffel van de tegenstanders. Maar Warmerdam is op een serieuze missie. Als alles goed gaat wil hij in september weer aansluiten bij het eerste van Pinoké. Want de Hoofdklasse is als hij gezond en fit is, gewoon zijn niveau. Dat liet hij op Bloemendaal maar eens duidelijk zien. ‘Ik heb alleen in mei nog een scan. Dat is spannend. Maar zo’n scan zal ik de komende vijf, zes jaar hebben. Maar nogmaals, ik voel me echt goed. Ik ga ervan uit dat ik straks weer terugkeer bij het eerste.’

Dennis Warmerdam probeert een pass van oud-international Thomas Boerma te onderscheppen. Foto: Koen Suyk