100ste interland Coen van Bunge: ‘Wil recordinternational worden’

Zeventien jaar nadat Peter Elders zijn honderdste interland floot, krijgt Coen van Bunge woensdag bij het FIH Pro League-duel tussen België en Nederland de Golden Whistle. Aan de vooravond van dat duel kijken we met de Nederlandse arbiter naar zijn eerste, beste, slechtste en meest memorabele wedstrijd. ‘De beelden van mijn slechtste wedstrijd doen nu nog te veel pijn om terug te kijken.’

Eerste interland: 2008 België – Australië, Beerschot

Coen van Bunge: ‘Ik was destijds 27 jaar. Zeker voor Nederlandse begrippen was dat een jonge leeftijd om internationaal je debuut te maken. Het was een vriendschappelijke interland, maar beide teams stonden, in voorbereiding op de Olympische Spelen in Peking, op scherp. De wedstrijd werd op Beerschot gespeeld. Volle bak. Ik floot met Roel van Eert. Het was een andere tijd. Australië won met 6-0. Voor mij kwam een droom uit. Maar wát was ik zenuwachtig. Stond ik plots op het veld naast wereldtoppers als Jamie Dwyer en Mark Knowles. Ik dacht: dit kan ik helemaal niet. Het ging beter toen de wedstrijd eenmaal was begonnen. Mijn eerste groene kaart gaf ik aan de Australiër Luke Doerner. Ik was best trots. Die wedstrijd zal me altijd bijblijven.’

Coen van Bunge tijdens zijn internationale debuut in België. Foto: Philippe Demaret

Beste wedstrijd: 2019  Spanje – Frankrijk, Olympic qualifiers, Valencia

‘Het is altijd gevaarlijk om over jezelf te zeggen dat je goed hebt gefloten, maar die twee wedstrijden klopte alles. Ik leefde dagenlang naar die duels toe, wist dat er met een olympisch ticket voor beide team ontzettend veel op het spel stond. Dan mogen ze van mij verwachten dat ik er alles aan doe om die wedstrijden fit en goed te zijn. Ik vraag dan het uiterste van mezelf, ben volledig gefocust. Dat soort internationale topwedstrijden zijn niet te vergelijken met pak ‘m beet Almere tegen KZ in de Hoofdklasse. Dan ben ik soms toch vooral bezig om te voorkomen dat spelers elkaar niet in de haren vliegen. Internationaal gaat het meer om het managen van de wedstrijd. Bij Spanje tegen Frankrijk was ik bijvoorbeeld vooral druk om de emoties van de Spanjaarden te beteugelen.’

Coen van Bunge keurt een goal van Frankrijk goed. Foto: FIH

‘Spanje en Frankrijk zaten die wedstrijden heel dicht bij elkaar. De Fransen kwamen in beide wedstrijden voor. Maar uiteindelijk wonnen de Spanjaarden. Qua fluiten zat ik, samen met mijn Indiase collega, in een flow. Alle beslissingen waren goed. Er werd bij mij geen videorefferal aangevraagd. De spelers vertrouwden erop dat wat ik besliste goed was. Dat gevoel is voor een scheidsrechter geweldig. Na afloop kregen we van alle kanten complimenten. Ook van de Fransen, terwijl het voor hen heel zuur was.’

Slechtste wedstrijd: 2017 Argentinië – Pakistan, HWL, Londen

‘Dat het niet altijd een feest is om te fluiten, bewees dit duel. Het liep voor geen meter. Ik was overal te laat, schatte keer op keer de situatie verkeerd in. Het ging van slecht naar héél slecht. Ik wilde maar een ding: dat die wedstrijd zo snel mogelijk afgelopen zou zijn. Ik kijk eigenlijk alle internationale wedstrijden terug die ik heb gefloten, maar die beelden heb ik nooit teruggezien. Het doet me te veel pijn om ernaar te kijken.’

‘Ik heb ervan geleerd dat ik op die moeilijke momenten terug moet gaan naar de basis. Houd het simpel. Tijdens de wedstrijd heb ik dat ook geprobeerd, maar er was geen houden aan. Ik moest pleisters plakken, maar op een gegeven moment waren de pleisters op. Na die wedstrijd ben ik opgevangen door mijn collega’s. Veel hielp dat niet. Ik was zo boos op mezelf. Ik keek op tegen de volgende wedstrijd. Op dat soort momenten bel ik altijd met Philip Schellekens, zelf een oud-international en umpires manager. Hij heeft me met tips geholpen terug te keren naar de basis. Dat ging goed. Gelukkig hoefde ik dat toernooi Pakistan en Argentinië niet meer te fluiten. Die wilde ik toen liever even niet onder ogen komen.’

Memorabele wedstrijd (1): 2014 Pakistan – Duitsland, Finale Champions Trophy, Bhubaneswar

‘Pakistan had ten koste van India de finale bereikt. Na afloop van die halve finale hadden de Pakistanen zich misdragen richting de Indiase supporters. Dat werd een hele rel en had tot gevolg dat het hele stadion tégen Pakistan was. Duizenden Indiërs juichten als Duitsland de bal had en floten, schreeuwen en tierden als een gek als Pakistan aanviel. Wat een heksenketel was dat. Ik ben de hele wedstrijd vooral bezig geweest om de spelers van Pakistan rustig te houden. Ik had het geluk dat ik Muhammad Rizwan en Mehmood Rashid van toen nog Oranje Zwart kende. Via hen communiceerde ik met de Pakistanen. De Duitsers wonnen. Laat ik het zo zeggen: dat was voor de rust na afloop niet ongunstig.’

Coen Van Bunge and Paco Vasquez voor de finale van de Champions Trophy in Bhubaneswar. Foto: Koen Suyk

Memorabele wedstrijd (2): 2019 België- Duitsland, halve finale EK, Antwerpen

‘Het gevoel toen het stadion in Antwerpen bij de 3-2 van Victor Wegnez ontplofte, is niet te beschrijven. Ik krijg nog steeds kippenvel als ik die goal terugkijk. Zo’n ontlading bij spelers en publiek heb ik zelden meegemaakt. Ik floot die wedstrijd met Jonas van ’t Hek. België kwam 2-0 achter. Het werd aan mijn kant 2-1 en toen voelde je dat de wedstrijd de kant van de Belgen uitviel. In die wedstrijd was er ook nog de befaamde call van België-doelman Vincent Vanasch, die zag dat een Duitser de corner met de hand stopte. Als scheidsrechter is dat bijna niet te zien. Dan mag je blij zijn dat er een video is.’

Honderdste wedstrijd: België – Nederland, 2020 FIH Pro League, Brussel

‘Het is zeventien jaar geleden na Peter Elders dat een Nederlander de honderd interlands haalt. Dat is natuurlijk een veel te lange periode. Ik ben er trots op dat ik de honderd bereik. Ik heb er twaalf jaar over gedaan.
Mijn honderdste gaat niet gemakkelijk worden. Dat weet ik nu al. Ik ken alle spelers op het veld eigenlijk veel te goed. Door de hele situatie met corona fluit ik nu mijn thuisland. Dat doe ik liever niet. Tegen Groot-Brittannië heb ik dat vorige week ook gedaan. Je krijgt toch rare situaties. Al was het maar dat de spelers Nederlands tegen mij blijven praten, terwijl ik in het Engels moet antwoorden. Samen met mijn Belgische collega Laurine Delforge gaan we dat duel niettemin tot een goed einde brengen.

Met Laurine Delforge voor de Pro League-wedstrijd Nederland – Groot-Brittannië. Foto: Willem Vernes.

‘Ik ben nu 39 jaar. Ik denk zelf niet aan stoppen. Zolang ik het leuk vind, blijf ik doorgaan. Hoeveel interlands ik nog kan halen, weet ik niet. De door mij zeer respecteerde Peter von Reth is met 145 interlands recordinternational. Ik zou hem graag opvolgen. Met de wedstrijden die de komende jaren nog komen, zou dat moeten kunnen. Maar ik daag elke jonge scheidsrechter uit dat eventuele record dan snel te breken. Ik hoop in ieder geval dat het niet weer zeventien jaar duurt voordat de volgende Nederlandse scheidsrechter honderd interlands fluit.’