Aikmans avontuur zit erop, maar zijn droom is onveranderd

Hij liet zijn meubels staan. Gooide overbodige kledingstukken weg. Gaf nog wat eten en drinken aan zijn buren. En stapte in het vliegtuig. Siegfried Aikman vertrok vorige maand uit Japan, nadat zijn contract als mannenbondscoach niet verlengd werd.

‘Ik heb een deel van mijzelf daar achtergelaten’, zegt Aikman, immer monter, aan de telefoon. Hij is inmiddels terug in Nederland, maar belt nog altijd met zijn Japanse nummer. Zijn Nederlandse toestel ligt nog in Kakamigahara, waar Aikman vier jaar woonde. ‘Het voelt gek’, geeft de ervaren coach toe. ‘Ik heb nu geen plek meer om terug te keren in Japan. Mijn dagelijks leven staat op de kop. Dat is raar, maar ik weet natuurlijk dat het zo kan lopen. Als trainer in de topsport ben je net zo veel waard als je laatste prestatie.’

En die laatste prestatie – uitschakeling in de groepsfase op de Olympische Spelen – bleek niet voldoende om te mogen blijven. ‘Er is maar ruimte voor één buitenlandse coach. Omdat de Japanse vrouwenploeg de laatste jaren constanter heeft gepresenteerd dan de mannen, koos de nieuwe high performance manager ervoor om daar een buitenlandse coach neer te zetten. Voor mij was dus geen ruimte meer. Dat kreeg ik vrij laat te horen. Japanners vinden het moeilijk om ongemakkelijke boodschappen te brengen. Mijn contract kwam dus lang niet ter sprake. Toen voelde ik al dat het de verkeerde kant opging.’

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door Siegfried Aikman (@siegfriedaikman)

Hij kreeg nog de kans om technisch directeur te worden. Maar er zat een te groot verschil tussen vraag en aanbod om eruit te komen. Aikman moest dus zijn koffers pakken. Repatriëren, zoals hij het zelf noemt. Voor de tweede keer liet hij het land van de rijzende zon achter zich. Want ook tussen 2009 en 2011 zat de Amsterdammer al bij de Japanse mannen. Nadat z’n ploeg zich niet plaatste voor de Spelen van Londen, vertrok Aikman, om zes jaar later terug te keren.

Met een beetje mazzel zit ik binnenkort weer in het vliegtuig. Siegfried Aikman

Aikman, die in 2018 op bizarre wijze met Japan de Asian Games won, is niet verbitterd. Wel teleurgesteld. ‘Want ik had graag mijn werk afgemaakt. We deden het goed op de Spelen, waren in mijn ogen de best counterende ploeg. Maar we kwamen ervaring op topniveau tekort en de corner was niet sterk genoeg. We hadden van Argentinië en Nieuw-Zeeland moeten winnen. Ik geloofde er echt in dat we in Tokio mee konden doen om de prijzen. We kwamen om te winnen. Met dat doel was ik graag doorgegaan. Want er komt ook een heel goede lichting aan. Japan gaat mooie jaren tegemoet, als ze doorbouwen.’

Aikman tussen zijn spelers na de openingswedstrijd op de Spelen tegen Australië. Foto: Koen Suyk

‘Ik heb bij Japan een persoonlijk doel bereikt. Ik wilde ooit coachen op de Olympische Spelen. Nu is het tijd voor de volgende droom. Goud winnen. Dat kan niet met Japan. Wel met andere landen. De topteams zijn voorzien. Dus gaat het om de nationale teams die daaronder zitten. Er lopen zelfs al wat oriënterende gesprekken. Met een beetje mazzel zit ik binnenkort weer in het vliegtuig.’

Eerst even uitblazen in Nederland. Surinaams eten bij zijn moeder. Tijd inhalen met zijn gezin, dat hij zo lang moest missen. ‘Ik heb mijn vrouw een jaar niet gezien. Door corona mochten we niet naar elkaar toe, wat we eerst elke twee maanden deden. We zagen elkaar alleen maar via een scherm. Dus ja, dat hakt er wel in.’

‘Dus eh… voordat ik weer mijn droom najaag, moet ik eerst maar even met haar om de tafel.’