Belgen van Pinoké komen gouden plak showen op eerste training

In een uitgelaten stemming arriveerden de Belgen donderdag na afloop van de uitgebreide huldiging in het Oi Hockey Stadion in de mixed zone. De gouden plakken blonken om hun nek, een grote glimlach schitterde daarboven.

Bijvoorbeeld bij Alexander Hendrickx, met veertien treffers de absolute topscorer van het olympisch hockeytoernooi in Tokio. ‘Het is nog niet ingedaald dat we olympisch kampioen zijn. Het is ongelooflijk. We hebben vijf jaar lang hard gewerkt, met deze hechte groep vrienden, met deze familie. Het is prachtig dat we dit moment met elkaar kunnen delen.’

De Belgische ploeg stond vijf jaar geleden in Rio ook in de finale, toen werd er verloren. De Red Lions speelden sindsdien diverse finales. Die ervaring bracht de groep mee naar deze olympische finale in Tokio, stelde Hendrickx. ‘In Rio vierden we dat we al een zilveren medaille hadden. Nu waren we eigenlijk vrij rustig. We kwamen hier voor een ding: goud. We wisten dat het na de halve finale nog niet klaar was.’

De Belgen juichen na de olympische titel. Rechts Alexander Hendrickx. Foto: Koen Suyk

Geen stress gehad

In de finale troffen de Belgen Australië, tot aan de gold medal match de nummer een van de wereld. Het duel ging gelijk op, maar Hendrickx twijfelde niet aan een goede afloop. ‘Op geen enkel moment in de finale hebben we stress gehad. Ik denk dat we vrij veel controle hadden. De gelijkmaker van hun komt letterlijk uit de lucht vallen. Toen het op shoot-outs aankwam, had ik alle vertrouwen in een goede afloop. We hebben met Vincent Vanasch de beste keeper van de wereld én gasten die echt goed shoot-outs kunnen nemen.’

De Belgen wachten met spanning op de beslissing van de videoref. Foto: Koen Suyk

Hendrickx nam zelf geen shoot-out, maar moest nog wel aan de bak nadat Victor Wegnez door Andrew Charter onreglementair was gestuit en België een strafbal kreeg. ‘Ik was vol gefocust en had opmerkelijk genoeg helemaal geen stress. Bizar eigenlijk. Ik dacht: ik push hem gewoon heel hard in die hoek en dan zie ik wel.’

De strafbal ging erin, waardoor België al een voorschot nam op de olympische titel. Die leek er te komen nadat Whetton had gemist. De spelers van België juichten al alsof de titel was gewonnen,  maar de videoscheidsrechter besliste dat de Australiër, door een onopzettelijke overtreding van Vanasch, de shoot-out opnieuw moest nemen.

Alexander Hendrickx in duel met Australië. Foto: Koen Suyk

Sebastien Dockier, ploeggenoot van Hendrickx bij het Amsterdamse Pinoké, moest terugdenken aan de WK-finale van 2018 tegen Nederland. Toen scoorde De Sloover en juichte België,  maar vroeg doelman Blaak terecht een video aan waarna de treffer werd geannuleerd. Uiteindelijk won België de shoot-outserie toch. Dockier:  ‘We hebben zoveel vertrouwen in Vincent, onze keeper. Hij is zo goed in shoot-outs.’

Briels

Nadat Whetton ook de tweede shoot-out miste, konden de handen van de Belgen de lucht in. Op het podium konden ze elkaar later de gouden medaille omhangen. Een bijzonder moment, vond ook Thomas Briels. ‘Het is een beloning voor vijftien jaar heel hard werken. Als je me tien jaar geleden had verteld dat België olympisch kampioen in hockey zou zijn en Australië zilver zou pakken, had ik je nooit geloofd.’

Briels was na afloop overmand door emoties. Begrijpelijk. Jarenlang was hij aanvoerder van de Belgische ploeg, maar twee maanden voor de start van het olympisch toernooi kreeg de aanvaller te horen dat hij was veroordeeld tot een rol als reserve. Een boodschap die keihard binnenkwam bij de aanvaller van Oranje-Rood, maar hij vermande zich en knokte door.

Thomas Briels (links) en Sébastien Dockier met coach Shane McLeod in een innige omhelzing. Foto: Koen Suyk

De beloning kreeg hij op dit toernooi. Tom Boon arriveerde net hersteld van een kuitblessure in Tokio. Briels kreeg een kans en greep die met beide handen aan. Hij speelde uiteindelijk zeven van de acht wedstrijden, waaronder de halve finale en de finale. ‘Deze medaille betekent persoonlijk heel veel voor mij. Ik ben dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken. Ik ben trots dat ik twee maanden hard ben blijven werken. Ik ben hier topfit.’

Die fitheid gaf voor coach Shane McLeod de doorslag om Briels op te stellen in de halve finale en finale. Boon zat op de tribune. In de aanloop naar de halve finale sprak Briels niet met Boon, na afloop wel. ‘We hebben elkaar vastgepakt en hadden allebei tranen in onze ogen. Ik denk dat Tom nog wel een tijd doorgaat, dus die heeft een herkansing in Parijs.’

Het is tijd voor een nieuwe generatie.' Thomas Briels zwaait af als international

Briels zal daar niet meer bij zijn. Hij sluit, zo liet hij wel doorschemeren, op het hoogtepunt van interlandcarrière af. ‘Het is veel geweest de afgelopen twee maanden. Veel emoties…’ Briels valt stil en de tranen vullen zijn ogen. Dan prevelt hij: ‘Het is tijd voor een nieuwe generatie.’

Pinoké

Tot die generatie behoort Hendrickx zeker ook nog. Het strafcornerkanon is in de bloei van zijn carrière. Na een paar weken vakantie sluit hij weer bij Pinoké aan, net als zijn ploeggenoot Dockier. ‘Ik denk dat ik deze medaille op de eerste training wel ga meenemen om te laten zien hoe mooi hij is, lachte Dockier.

Hendrickx vond dat een goed plan: ‘Kunnen we in Amsterdam nog een keer een klein feestje bouwen.’