Bidden om een visum voor lastminute India-ganger Pruyser

‘Weet je, deze week sloeg eigenlijk nergens op’, lacht international Mirco Pruyser (27) over een krakerige whatsapp belverbinding met India, als hij over de meest hectische week uit zijn leven vertelt. Die voerde van Zuid-Afrika, naar een zaaltitel in Rotterdam en stress, heel veel stress in Den Haag om een visum voor India.

Als u dit leest heeft aanvaller Mirco Pruyser al een paar wedstrijden gespeeld met de Jaypee Punjab Warriors, de hockeyclub uit India waar Robert van der Horst en Mink van der Weerden ook spelen. Maar dit had nogal wat voeten in de aarde. Hieronder volgt chronologisch het  verhaal van Pruyser zelf, die een omweg moest maken om in de Hockey India League (HIL) te spelen. Hij is de laatste Nederlander die werd ingevlogen in de lucratieve competitie. Dat vindt hij wel bij zijn carrière passen. Want in zijn hockeyloopbaan gaat niets zo lineair als je zou verwachten en dat maakt Pruyser ook Pruyser natuurlijk (via jongens A2 en Heren 2 van Amsterdam naar Oranje. Als een van de weinige spelers via Oranje Zaal naar Oranje veld, red.).

In zijn eigen woorden: ‘Dit is toch wel tekenend hè, het gaat bij mij nooit op de standaard manier!’

Een appje uit India

Het verhaal begint op luchthaven Schiphol, als de 1,95 meter lange spits net is geland na een uitgebreide oefenstage met Oranje in Zuid-Afrika. Zodra hij naar de bagageband loopt, krijgt hij een appje van een telefoonnummer met vijftien cijfers.

‘Het berichtje kwam uit India. Of ik eventueel reserve wilde zijn, want er was een geblesseerde buitenlandse speler. Dat is goed, zei ik. Het ging om de Australiër Simon Orchard, die bij Jaypee Punjab Warriors speelde. Ik heb die dag toch maar naar de livestream van hun wedstrijd gekeken. Ik zag die Orchard, maar hij leek geen problemen te hebben. Dus ik dacht dat ik niet naar India zou gaan. Maar ik kreeg vrijdag al berichtjes van Mink van der Weerden en Robert van der Horst. Zoiets van: “Yo maat, ga je visum aanvragen.” Ik wachtte nog even op antwoord van de club, maar ze hadden me dus wel nodig.’

Maar toen. Toen moest hij vrijdag naar het visumkantoor in Den Haag. Daar moest Pruyser volgens eigen zeggen 35 blaadjes inleveren waarom hij naar India zou gaan. Pasfoto’s, een uittreksel van de hockeyclub. Een akkoord van de hockeyclub en een brief dat hij goed genoeg is om in de HIL te spelen. De normale wachttijd voor een visum: tien dagen. De tijd die Pruyser nu had: een halve werkdag.

Mirco Pruyser viert een feestje samen met zijn teamgenoten, waaronder links Mink van der Weerden

Tussendoor de landstitel in de zaal

‘Ik heb ze verteld dat ze dit echt urgentie moesten geven. Dat moest gewoon. Want ik zou al op dinsdag met mijn team moeten meespelen,’ vertelt Pruyser. Hij speelde zaterdag mee met Amsterdam tijdens de NK zaalhockey. ‘Het was fijne afleiding voor me. Ik verwachtte zondag ook echt dat mijn visum maandagochtend klaar zou liggen.’

Uiteindelijk liep het anders. Maandagochtend lag er nog niets klaar voor de centrumspits, die het afgelopen seizoen het beste jaar uit zijn hockeycarrière kende. ‘Ik heb de ambassade een uur aan de lijn gehad. Maar ze konden niets vinden. Het ging telefonisch van kwaad tot erger, totdat ze zeiden dat ik maar gewoon om drie uur ’s middags naar Den Haag moest komen. Kom ik daar aan. Lag alles klaar. Was alles toch binnen anderhalve dag geregeld. Iets waar ze normaal tien dagen over doen. Dus appte ik naar mijn contact in India. Zei-ie dat ik het beste om acht uur een vlucht op Schiphol kon nemen naar Delhi, zodat ik dinsdag mee kon doen.’

‘Ik had natuurlijk een zware jetlag’

Pruyser reed pijlsnel naar Amsterdam, gooide wat spullen in zijn tas en was uiteraard niet kieskeurig in het uitkiezen van kleren. Zijn moeder pikte hem op in de hoofdstad en om zes uur stond de speler van Amsterdam op Schiphol. Hij vloog via Abu Dhabi naar Delhi. Toen hij aankwam op Delhi mocht hij drie uur (!) later met zijn nieuwe club Jaypee Punjab Warriors aantreden tegen de Delhi Waveriders, waar onder andere Justin Reid-Ross speelt, zijn teamgenoot bij Amsterdam.

‘Ik heb denk ik twintig minuten meegedaan. Die pot wonnen we, maar ik had natuurlijk een zware jetlag. Daarna heb ik nog vier uur in de trein naar Chandigarh gezeten. De volgende dag speelden we weer een wedstrijd, die we van de Ranchi Rays wonnen. We zijn met acht buitenlanders, maar er mogen maar vijf buitenlanders tegelijkertijd in het veld staan, dus we wisselen veel.’

Vijftienduizend Amerikaanse dollars

Pruyser krijgt voor deze paar weken India in ieder geval het basisbedrag wat hij had opgegeven bij de HIL: vijftienduizend Amerikaanse dollars. Zowel Dirk Loots – zijn coach bij Amsterdam – als bondscoach Max Caldas wilden hem dit avontuur ook niet ontzeggen, toen de spits met het verzoek kwam. Op dit moment is Pruyser eindelijk een beetje ‘geland’ in India. Pruyser had vrijdagavond tijd om te bowlen met zijn team en wat te relaxen op zijn hotelkamer. Voor het eerst, na alle hectiek. Zaterdag heeft hij zijn derde wedstrijd tegen Dabang Mumbai gespeeld, tegen de Nederlanders Sander de Wijn en Robbert Kemperman. Mumbai won met 2-1 door een late goal van Kemperman.

Heerlijk hectisch hockeyen

Elk jaar wordt het niveau van de HIL beter, hoort Pruyser om zich heen, maar het blijft wel vooral hard naar voren rennen. ‘Ze verliezen hier liever de bal, dan dat ze het aanvallen niet hebben geprobeerd. Al gaat het honderd keer fout, dan maakt het ze nog niet uit. Voor mij is het qua hockey nog een beetje zoeken wat ik aan de bal moe doen. Maar mijn eerste pot in Delhi was met zulke volle tribunes. De bal was nog niet voorbij de middenlijn, of het hele publiek stond uit enthousiasme op. Voor mij is dit een geweldige ervaring. Ik ben ook niet alleen met die buitenlandse hockeyers. Ik vind het juist leuk om met die jonge Indiërs te praten. Die zijn zo fanatiek. Die doen er alles voor. Voor hen is de hockeycarrière ook bepalend of ze in armoede zullen leven of dat ze een nationale held worden. Zij weten ook alles van het Nederlands Elftal van tien jaar geleden. Supermooi!’