Brullende bondscoach van Chili is dé attractie van dit WK

Toen Diego Maradona vlak voor zijn dood coach was van de Argentijnse club Gimnasia La Plata, stond er een camera op hem gericht die via een livestream negentig minuten lang beelden van alleen hém uitzond. Datzelfde zou eigenlijk moeten gebeuren met zijn landgenoot Sergio Vigil (56), de authentieke bondscoach van WK-debutant Chili, woensdagavond de tegenstander van het Nederlands elftal. Hij is dit WK een attractie op zich.

Het Wagener Stadion, dinsdagmiddag. Het is het tweede duel van Chili op dit wereldkampioenschap, de poulewedstrijd tegen Ierland (1-0 winst). Bovenaan de hoofdtribune staat een vrouw in het groene tricot van de Ierse vrouwenploeg met in haar handen twee tot de rand gevulde plastic drinkbekers. Ze kijkt vertwijfeld. Ze wil voorzichtig de trap afdalen naar haar zitplaats, maar ze durft niet. Ze vreest dat de druktemaker op de bovenste rij, die vloekend en tierend heen en weer ijsbeert, onbedoeld haar drankjes uit haar handen zal stoten.

In tegenstelling tot zijn collega’s van andere deelnemende landen coacht Sergio Vigil de wedstrijd niet vanuit de dug-out, maar vanaf het hoogste puntje van de hoofdtribune. Vanaf zijn rechteroor loopt er langs zijn wang en richting zijn mond een zendmicrofoon. Het blijft een bijzonder gezicht om iemand op de tribune met een headset te zien. Het is alsof hij ieder moment een telefoonnummer kan intoetsen om een willekeurig slachtoffer onverwacht en ongewenst te overvallen met een aanbieding van een of andere energiemaatschappij.

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door hockey.nl (@hockeynl)

Brullen vanaf de tribune

Praten in zijn microfoon doet Vigil op een bijzondere toon. Hij spreekt met het volume van een luitenant-generaal. Aan de andere kant van de lijn tettert de hese stem van Vigil de beide oren in van zijn arme assistent Diego Amoroso. Amoroso, ook niet bepaald zen van zichzelf, staat langs de lijn en moet Vigils instructies zo accuraat mogelijk zien door te geven aan de speelsters, maar krijgt daar nauwelijks de kans voor. Zestig minuten lang wordt via zijn koptelefoon zijn trommelvlies hardhandig heen en weer geschud.

Toeschouwers op de hoofdtribune draaien soms hun hoofd naar achteren om te zien waar het gebrul precies vandaan komt. Vigil schreeuwt zó hard dat zijn stem regelmatig overslaat. Vaak zet hij zijn woorden kracht bij door in zijn handen te klappen. Om zijn instructies nog eens extra te verduidelijken, maakt hij ook allerlei wilde armgebaren, die zijn assistent helemaal niet kan zien.

Extra mooi wordt het wanneer Vigil zich plotseling wild uit zijn stoel omhoog duwt en zichzelf groot maakt. Dan probeert hij zijn spelers niet via Amoroso, maar rechtstreeks te bereiken. Hij brult dan zó hard dat het net lijkt alsof er weer een Boeing over het Wagener Stadion heen vliegt.

Als deze dinsdagmiddag drie minuten voor tijd bij een 1-0 voorsprong de Ieren nog maar eens aanzetten en het aantal decibellen uit Vigils mond zodoende nog verder toeneemt, lijkt zijn assistent Amoroso het even genoeg te vinden. Hij trekt zijn headset van zijn oren af en laat hem rusten op zijn nek. Maar dat laat Vigil niet gebeuren. Vanaf de tribune beveelt hij zijn assistent Amoroso met overslaande stem dat hij zijn headset weer moet opzetten.

Links assistent Diego Amoroso, rechts bondscoach Sergio Vigil. Foto: FIH/WorldSportPics/Frank Uijlenbroek

Wereldkampioen geworden met Argentinië

Op het eerste oog heeft Vigil veel weg van een gek. Als coach lijkt hij veel te hoog in zijn emotie te zitten om de wedstrijd te kunnen analyseren. Maar hij heeft een ongekend rijk cv. In 2002 leidde hij de vrouwen van Argentinië in het Australische Perth naar hun eerste wereldtitel. Ook loodste hij de ploeg naar olympisch zilver (2000) en olympisch brons (2004). Hij maakte de doorbraak mee van zevenvoudig Wereldspeelster van het Jaar Luciana Aymar, in het tijdperk waarin de vrouwen van Argentinië de bijnaam verdienden die ze twintig jaar later nog altijd dragen: Las Leonas [de Leeuwinnen]. Van 2004 tot en met 2008 was hij bondscoach van de Argentijnse mannen.

Kortom, Vigil heeft in het hockey zo’n beetje alles wel meegemaakt. Dat maakt het extra bijzonder om te zien hoe gepassioneerd hij Chili coacht. Naast zijn overdosis aan temperament heeft hij ook een opvallend zachte kant. Bij het klinken van het volkslied afgelopen zaterdag voor het begin van de wedstrijd tegen Duitsland (4-1 verlies), het debuut van het Zuid-Amerikaanse land op een wereldkampioenschap, weet Vigil vele televisiekijkers te ontroeren. Hij vecht tegen de tranen. Hij raakt oprecht geëmotioneerd van een volkslied dat niet zijn eigen volkslied is.

Ook dinsdagmiddag tegen Ierland is het raak. Als het laatste fluitsignaal klinkt en de eerste Chileense zege op een wereldkampioenschap ooit is veilig gesteld, stuurt Vigil een handkusje naar de hemel. De eerste persoon die toevallig in zijn blikveld staat, een fotograaf, vliegt hij om zijn nek. In de haast om zo snel mogelijk op het veld een groot feest met zijn speelsters te kunnen vieren, valt hij bijna van de trap af.

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door hockey.nl (@hockeynl)

Waar ik van houd, is het moment dat je beseft dat je een kampioen kunt zijn. Iedereen kan namelijk een kampioen zijn. Jij ook! Sergio Vigil

Natuurlijk willen we hem kort spreken over zijn ongekende passie. Maar na de historische prestatie van Chili zijn we niet de enigen die iets van hem willen. Normaal gesproken duurt de wandeling van het blauwe veld naar de mixed zone, de plek waar de interviews worden gehouden, in Amsterdam hooguit dertig seconden. Vigil doet er vele minuten over. Dat komt vooral omdat hij onderweg elke supporter van Chili die hij tegenkomt op een warme knuffel trakteert. Als hij eindelijk arriveert, begroet hij ons óók met een omhelzing. Het is alsof we een jeugdvriend van hem zijn die hij na dertig jaar weer in de armen valt.

‘Wij voelen ons fantastisch. Wij zijn dankbaar. Wij hebben een passie. Een passie voor hockey. Een passie voor zolang mogelijk overleven in dit toernooi. Dát is de taal die ons hockeyhart momenteel spreekt’, is wat hij ietwat zweverig zegt over de historische overwinning op vicewereldkampioen Ierland.

Praten met Vigil is als praten met Emile Ratelband. Hij is een positiviteitsgoeroe. ‘Voor mij is dit het belangrijkste in het leven. De glimlach op het gezicht van de speelsters. Ik ben niet geïnteresseerd in een medaille. Ik ben geïnteresseerd in een droom. De droom van mijn speelsters. Voor mij is de grote droom de transformatie. De transformatie van je leven. De transformatie van je manier van je denken. De transformatie van de mogelijkheden die je zelf creëert. Waar het mij om te doen is, is het moment dat je beseft dat je een kampioen kunt zijn. Iedereen kan namelijk een kampioen zijn. Jij ook! Wij van het Chileense hockeyteam zijn allemaal familie van elkaar. Zo voelt dat. Wij werken heel hard, maar we werken niet om te werken. We werken omdat we het leuk vinden. We werken om onszelf te verbeteren. Wij hebben ook niet tégen Ierland gespeeld, wij hebben mét Ierland gespeeld. We zien hockey als een spel, niet als een oorlog.’

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door hockey.nl (@hockeynl)

Meestal duurt een interview na een wedstrijd een minuut of zeven. Vigil is na ruim twintig minuten nog steeds niet uitgepraat. Het is alsof hij een gastcollege geeft over het najagen van je dromen. Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk. Maar ondertussen zijn we ook benieuwd naar andere zaken.

Waarom zit je eigenlijk niet in de dug-out?
‘Omdat ik vind dat dat beter is voor het team. Toen ik nog jong was, zat ik wél op de bank. Nu niet meer. Het draait niet om mij. Het draait om collectief leiderschap. De coach is niet de leider. Het team is de leider.’

Heeft het er misschien mee te maken dat je té gepassioneerd bent voor het coachen op de bank?
‘Nee, dat is het niet. Echt niet. Ik leg mijn passie in de trainingen, niet in de wedstrijd.’

Niet?!
‘Nee, hoor. Dat laat ik mijn assistent Diego Amoroso doen. Ik wil dat hij zich, net als de andere stafleden, ontwikkelt. Als de spelers zien dat Diego een leider is, zullen ze inzien dat ze zelf ook een leider kunnen worden. Dáár is het mij om te doen.’